Ο Κοκκινόλακος είναι ένα απομονωμένο βουνό των ΒΑ Αγράφων. Ουσιαστικά είναι ο Αχελώος αυτός που αποκόπτει το βουνό από την οροσειρά των Τζουμέρκων και τον όγκο της Καράβας και του Ντελιδημιού. Είναι μια άγνωστη σε πολλούς περιοχή με τη δική της μοναδική μαγεία στο σύνορο των νομών Καρδίτσας, Άρτας και Ευρυτανίας. Η ευρύτερη περιοχή, γνωστή ως Ραδοβύζια, είναι κυριολεκτικά παρθένα από τουριστικής πλευράς, μα συνάμα εντυπωσιακή λόγω του φυσικού της πλούτου, γεγονός που είχαμε την τύχη να ανακαλύψουμε στις κατά καιρούς επισκέψεις μας.
Η ανάβαση της περασμένης Κυριακής είχε σαν αφετηρία το ιστορικό χωριό Πηγές (πρώην Βρεστενίτσα) της Άρτας. Πρόκειται για ένα ορεινό χωριό στα όρια των νομών Άρτας-Καρδίτσας με φυσικό και ουσιαστικό σύνορο τον Αχελώο ποταμό, σε υψόμετρο 826 μέτρων. Διοικητικά είναι Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Τετραφυλίας του Νομού Άρτας. Η έκταση των Πηγών είναι 40 τετραγωνικά χιλιόμετρα και σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ο πληθυσμός ανέρχεται σε 1079 άτομα. Οι Πηγές περιλαμβάνουν και τους οικισμούς Αηδονιά, Ιτέα, Κασιανός, Δίλοφο, Μηλιές, Άγιος Βασίλειος, Άγιος Νικόλαος, Χουτιανά και Παλαιομύλια.
Το χωριό είναι γνωστό για δύο σημαντικότατα ιστορικά μνημεία: Το γεφύρι του Κοράκου και την μονή Σέλτσου. Το γεφύρι του Κοράκου χτίστηκε το 1515 με χορηγία του επισκόπου Λάρισας Βησσαρίωνα και ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι σε όλη την Ήπειρο με άνοιγμα 45 μέτρων και ύψος καμάρας 25 μέτρων πάνω από τα νερά του Αχελώου. Εξυπηρετούσε την επικοινωνία της Καρδίτσας – Αγράφων με τις Πηγές Άρτας και την ευρύτερη περιοχή. Σήμερα σώζονται μόνο τα βάθρα δεξιά και αριστερά του ποταμού και ένα πέτρινο κτίσμα, μετά την ανατίναξή του το Μάρτιο του 1949 κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.
Η μονή Σέλτσου απέχει 5 χλμ από τις Πηγές και βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού πάνω από την ροή του Αχελώου. Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου και σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή χρονολογείται το 1697 μ.χ. Ανάμεσα στους κτήτορες ήταν και δύο αδέρφια, οι καπετάνιοι της Άρτας, Νίκος και Αποστόλης. Και οι δύο εικονίζονται στο ανατολικό τμήμα του Ναού. Ο ναός είναι μονόκλιτη βασιλική αθωνικού τύπου με εγκάρσιο σκαφοειδή θόλο, ο οποίος εξωτερικά είναι ορθογώνιος και εσωτερικά γίνεται κυκλικός.
Η Μονή Σέλτσου οφείλει τη φήμη της στην ιστορική μάχη που έγινε στην περιοχή της τον Απρίλη του 1804 μεταξύ των στρατευμάτων του Αλή Πασά και των Σουλιωτών, και στον ηρωισμό και την αυτοθυσία των τελευταίων, οι οποίοι, όπως στο Ζάλογγο, προτίμησαν το θάνατο και το γκρέμισμα στον Αχελώο απότην αιχμαλωσία και την ατίμωση.
Αυτή τη φορά προσπαθήσαμε να συνδυάσουμε την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή του Κοκκινόλακου (υψ. 1750 μ.) με κάθοδο στη μονή Σέλτσου. Ο χωματόδρομος που ξεκινά από το χωριό και εξυπηρετεί τις ανάγκες της κτηνοτροφίας ανεβαίνει πολύ ψηλά φτάνοντας ως την ρίζα της κορυφής. Ακολουθώντας υποτυπώδη μονοπάτια πότε μέσα σε δάσος ελάτης και πότε σε ομαλές πλαγιές, προσεγγίσαμε την κορυφή από το βόρειο άκρο της ανηφορίζοντας έναν απότομο κώνο. Από εδώ βαδίζοντας νοτιότερα επιχειρήσαμε να κατεβούμε στη μονή Σέλτσου.
Οι πληροφορίες που είχαμε στην διάθεσή μας ήταν λιγοστές και ο χάρτης καθόλου κατατοπιστικός. Έτσι μετά την προσέγγιση της δεύτερης σε ύψος κορυφής του βουνού κατεβήκαμε σε απόκρημνη ράχη αναζητώντας πέρασμα. Προσεγγίσαμε έτσι και την νοτιότερη κορυφή με την πανοραμική θέα στο φαρδύτερο τμήμα του Αχελώου και κατεβήκαμε απότομα σε πλαγιά με πυκνές φτέρες.
Μετά από συνολική πορεία 7 ωρών φτάσαμε στο έμπα του μοναστηριού που όμως δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε αφού η ώρα ήταν ήδη περασμένη και το ταξίδι της επιστροφής ιδιαίτερα απαιτητικό.
