Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου μας για την προ οκταετίας ημιτελή προσπάθεια προσέγγισης της κορυφής. Τότε η βροχή μας ανάγκασε να περιοριστούμε στην δεύτερη σε ύψος κορυφή του βουνού (Βίσογκραντ – υψ. 2150 μ.) τέσσερα μόλις μέτρα χαμηλότερα από την ψηλότερη (Κορυφούλα – υψ. 2154 μ.). Ακολούθησε μια αξέχαστη κατάβαση στην πλατφόρμα ενός τρακτέρ και μέσα σε καταιγίδα, οδύσσεια για την οποία ακόμα συζητάμε.
Η απαιτητική και πολύωρη ανάβαση σε συνδυασμό με την απόσταση των 300 περίπου χιλιομέτρων από την πόλη μας, δεν επέτρεψε να ξαναβάλουμε το Πίνοβο στο πρόγραμμα του συλλόγου, αν και πάντα ήταν στο μυαλό μας. Έτσι, μεσούντος του Αυγούστου και σε συνδυασμό με το Καϊμακτσαλαν αποφασίσαμε την ανάβαση σε εκτός προγράμματος διαδρομή.
Με αφετηρία το Αετοχώρι, 54 χλμ ΒΑ της Έδεσσας και από τα 680 μέτρα του υψομέτρου του, ξεκινήσαμε την εξάωρη ανάβαση για να καλύψουμε τα 1500 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς αλλά και την μακρά, μήκους πολλών χιλιομέτρων διαδρομή, έτσι όπως χαράχτηκε από τον ΕΟΣ Αριδαίας. Αν και πυκνή με άφθονες ταμπέλες και σημάδια στους κορμούς των δέντρων, εύκολα μπορεί κάποιος να χαθεί από την αρχή κιόλας της πορείας αφού κομβικά σημεία του μονοπατιού δεν σημαδεύονται σωστά. Εξάλλου η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που απαιτείται συνεχής συντήρηση του μονοπατιού και μεγάλη προσπάθεια από τον ορειβατικό σύλλογο της Αριδαίας.
Λίγο έξω από το χωριό αφήνουμε τον στενό χωματόδρομο που κατηφορίζει, για να ανεβούμε δεξιά στην πλαγιά σύμφωνα με αδιόρατο βέλος στην πέτρα. Βαδίζουμε μέσα σε θάμνους και βελανιδιές μέχρι να συναντήσουμε τον φαρδύ χωματόδρομο που συνδέει το χωριό με τις ορεινές βοσκές, χίλια μέτρα πιο ψηλά. Προσπερνάμε την σιδερένια μπάρα και συνεχίζουμε για να συναντήσουμε αριστερά μας χαρακτηριστική σπηλιά που τρυπώντας τον βράχο αποτελεί φυσικό παράθυρο στον κάμπο της Αριδαίας.
Στη συνέχεια κατηφορίζουμε για λίγο έχοντας αριστερά ένα περιφραγμένο τμήμα και αφήνουμε τον δρόμο στρίβοντας δεξιά σύμφωνα με τα σημάδια. Μέσα σε κέδρους και φτέρες πανύψηλες ψάχνουμε την πορεία μας. Μια ζούγκλα πυκνή, αδιαπέραστη σχεδόν. Σερνόμαστε για να περάσουμε κάτω από τα κλαδιά που κλείνουν το πέρασμα. Οι βελόνες και τα σκληρά φύλλα τρυπώνουν στα ρούχα μας. Λίγο μετά το χάραμα και η ζέστη είναι αισθητή.
Πρέπει να ανεβούμε τα τοιχώματα ενός μεγάλου φαραγγιού. Κατάφυτο από οξιές, ένα από τα πυκνότερα δάση που έχουμε συναντήσει, καταπίνει το φως της μέρας. Στενοί χωματόδρομοι που κινούνται σε κάθε κατεύθυνση, ένας σωστός δαίδαλος. Χωρίς την πυκνή σήμανση στους κορμούς των δέντρων είναι αδύνατον να βρει κάποιος την σωστή πορεία. Πανάρχαιες οξιές, στα πόδια των οποίων σωριάζονται τα πολυκαιρισμένα φύλλα. Νερά που τρέχουν σε χείμαρρους και ρέματα, η ευλογία του Πίνοβου.
Στο υψόμετρο των 1700 μέτρων το δάσος δίνει τη θέση του σε μικρό λιβάδι όπου βόσκουν αγελάδες. Πράσινο ακόμα και στα τέλη του καλοκαιριού, χάρη στις πηγές που αναβλύζουν από τα βράχια. Η σημαντικότερη από αυτές βρίσκεται κάτω από την κορυφή Καλόγερος (υψ. 1873 μ.) στη διασταύρωση του μονοπατιού προς Πευκάκια, όπως δηλώνει και η αντίστοιχη ταμπέλα. Απέναντί μας και αριστερά ο Μαύρος Βράχος, μια τεράστια ορθοπλαγιά – αναρριχητική πρόκληση. Διακόσια μέτρα πιο ψηλά, το πέρασμα για τις κορυφές, που ήδη καλημερίζει ο ήλιος.
Γυμνός, αποσαθρωμένος ασβεστόλιθος, φωλιά μεγάλων αρπακτικών. Καύχημα του βουνού ο γυπαετός, το μεγαλύτερο αρπακτικό της Ευρώπης, ένα πολύ σπάνιο πλέον είδος. Διακρίνουμε τρία όρνια που γυροπετούν και έπειτα χάνονται προς την πλευρά των Σκοπίων.
Ένα κοπάδι τσοπανόσκυλα μας υποδέχεται γαυγίζοντας. Αρκεί να τους ταΐσουμε με το ψωμί μας για να γίνουμε φίλοι.
Καλύπτουμε γρήγορα την υψομετρική διαφορά ως την ρίζα του πάνω σε τραχύ, πετρώδες έδαφος. Αριστερά στο βάθος, απόμακρη η κορυφή μας. Άλλες δυο ώρες δρόμος από εδώ. Πορεία ήπια κατά μήκος της συνορογραμμής που σημαδεύεται με τα χαρακτηριστικά τσιμεντένια κολωνάκια. Δυτική πορεία ως την πλατειά κορυφογραμμή που στη συνέχεια στρέφεται νότια. Περνάμε από τα ερείπια στρατιωτικού φυλακίου και κατεβαίνουμε χαμηλότερα για να αναζητήσουμε την πηγή του πολύτιμου νερού (υπάρχει και σχετική πινακίδα), χωρίς το οποίο η ανάβαση θα ήταν αδύνατη. Υπολογίσαμε ότι στην δεκάωρη συνολικά πορεία μας χρειαστήκαμε περίπου 8 λίτρα νερό ο καθένας.
Σε μια καμπή του μονοπατιού, αριστερά μας διακρίνουμε δυο λιθοσωρούς που μέχρι πρόσφατα φιλοξενούσαν τα δυο κανόνια – σύμβολα του Πίνοβου. Απομεινάρια του Σερβο – Βουλγαρικού πολέμου που πρόσφατα μεταφέρθηκαν σε κάποιο πολεμικό μουσείο.
Αθέατη ακόμη η κορυφή, μας επιφυλάσσει μια μικρή απογοήτευση αφού στο τέλος της ανηφοριάς πρέπει να κατεβούμε σε λάκκα και μετά από 30’ να προσεγγίσουμε το κολωνάκι. Από εδώ η θέα προς τον κάμπο της Αριδαίας είναι επιβλητική παρά την θολή λόγω ζέστης και υγρασίας ατμόσφαιρα. Ανατολικότερα ξεχωρίζουν οι κορυφές Μικρή και Μεγάλη Τζένα, απολήξεις του Πίνοβου.
Απόγευμα πλέον επιστρέφουμε στο Αετοχώρι, μετά από μια μακρά και κοπιαστική πορεία.
