Άγραφα. Η νοτιότερη απόληξη της Πίνδου που η ιδιαίτερη γεωμορφολογία της ευνόησε τη δημιουργία ανθρώπινων κοινοτήτων με ξεχωριστή φυσιογνωμία και ιστορία. Ένας τόπος εντυπωσιακός στην αγριάδα του από την οποία δεν έχασε τίποτα στο πέρασμα του χρόνου, αφού εδώ ο άνθρωπος νικήθηκε στην αναμέτρηση του με τη φύση. Περιοχή άγρια και απρόσιτη το χειμώνα, γαληνεύει κάπως στις αρχές του καλοκαιριού που στα μέρη αυτά ισοδυναμεί με άνοιξη.
Άγραφα. Τόπος ιδιαίτερα αγαπητός και οικείος (όσο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη) στα μέλη του συλλόγου μας γεγονός που δηλώνει το πλήθος των αναβάσεων που περιλαμβάνει το πρόγραμμά μας στις αμέτρητες κορυφές του.
Τα κεντρικά Άγραφα ήταν ο προορισμός μας και στόχος το Μπορλέρο (2016 μ.) Ξεκινώντας από τον οικισμό Ζυγογιαννέικα στα 1150 μέτρα υψόμετρο πάνω από τη δυτική πλευρά της λίμνης του Μέγδοβα και 14 χιλιόμετρα από το Νεοχώρι, ακολουθούμε το δρόμο για το καταφύγιο. Μέτριας έως κακής βατότητας χωματόδρομος που φτάνει έως το μικρό ξύλινο καταφύγιο στη θέση «Ελατάκος» σε υψόμετρο 1450 μέτρα. Εναλλακτικά (ή μάλλον καλύτερα) μπορεί κανείς να ακολουθήσει το σημαδεμένο μονοπάτι που φτάνει μέχρι εδώ από τα Ζυγογιαννέικα μετά από πορεία 1.30’ Από το καταφύγιο δεν χρειάζεται να περπατήσουμε παρά 300 μέτρα για να μπούμε σε όμορφο μονοπάτι που διασχίζει ένα πυκνό ελατόδασος. Σωστή η σήμανσή του και ευδιάκριτη.
Μετά από 15’ συναντάμε ποτίστρα με το τελευταίο νερό της διαδρομής, που δυστυχώς είναι ελάχιστο πλέον. Στη συνέχεια το μονοπάτι κάνει μια μεγάλη τραβέρσα παρακάμπτοντας την κορυφή Πετσαλούδα (1770 μ.) για να μας οδηγήσει στις περίφημες «Πόρτες των Αγράφων», ένα στενό φυσικό πέρασμα ανάμεσα σε δυο τεράστια βράχια στα 1700 μέτρα. Είναι πράγματι σαν να ανοίξαμε μια πόρτα και να περάσαμε σε έναν κόσμο διαφορετικό. Και ιδού μπροστά μας κορυφές θηριώδεις «Πέντε Πύργοι, Πλάκα, Φλυτζάνι, Σβώνη, Νιάλα, Μπορλέρο. Ασπρίζουν τα χιόνια στις νεροσυρμές και γύρω πράσινο χλωρό χορτάρι που προσπαθεί να ριζώσει σε ατέλειωτους χαλιάδες που κατρακυλούν γεμίζοντας τις χαράδρες. Εδώ νιώθεις να πάλλεται η πέτρινη καρδιά των Αγράφων, μια καρδιά που γεμίζει με τον χτύπο της τα αυτιά μας.
Κατηφορίζουμε σε μικτό δάσος οξιάς και ελάτου για να φτάσουμε σε λιλιπούτειο λιβάδι. Από εδώ θα ανεβούμε στο χωματόδρομο που ζώνει το Μπορλέρο. Ανοδικά ρεύματα σηκώνουν τα σύννεφα από τις χαράδρες υψώνοντάς τα μέχρι τις άκρες των κορυφών. Χάθηκαν από τα μάτια μας το Βουτσικάκι και η Καράβα.
Δίπλα μας ακούγονται τα κουδούνια αγελάδων που αόρατες μέσα στο σύννεφο μασουλούν νωχελικά την τροφή τους. Σύννεφα από έντομα κολλούν πάνω στα ρούχα και στα πρόσωπά μας, τα ιδρωμένα από τη ζέστη και την υγρασία.
Κουρασμένοι φτάνουμε στο διάσελο στα 1700 μέτρα. Η κορυφή είναι πάνω από τα κεφάλια μας, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά, αφού τα 300 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς απαιτούν 40 λεπτά εξαντλητικής πορείας. Ανταμοιβή μας η μοναδική θέα από την κορυφή προς όλο τον κόσμο των Αγράφων.
