Το Αυγό αποτελεί το νοτιότερο κομμάτι της Πίνδου. Έχει κατεύθυνση Α-Δ και είναι ένα μεγάλο ορεινό συγκρότημα με σπουδαία σημασία για την ευρύτερη περιοχή. Δάση χαμηλά, βοσκές ψηλότερα και αλπικές πανύψηλες κορυφές που χαρακτηρίζουν το βουνό. Οι σημαντικότερες είναι η Λουπάτα (υψ. 2060 μ.) η Μαρόσα (υψ. 2020 μ.) και το Αυγό (υψ. 2146 μ.) Στην ουσία είναι τρία βουνά σε ένα αφού βαθιές χαράδρες και γκρεμοί χωρίζουν την μια κορυφή από την άλλη.
Οι τρεις αυτές κορυφές έχουν συχνή, συχνότατη παρουσία στο πρόγραμμα του συλλόγου μας. Πάντα όμως σαν ξεχωριστές αναβάσεις και ποτέ σαν συνέχεια η μια της άλλης. Έτσι η γνώση του βουνού δεν μπορούσε παρά να είναι αποσπασματική. Ιδέες για προγραμματισμό διάσχισης ολόκληρου του συγκροτήματος κατά καιρούς υπήρξαν πολλές, αλλά πάντα μας προβλημάτιζε το μεγάλο μήκος της πορείας και οι ελλιπείς πληροφορίες που υπάρχουν στην βιβλιογραφία και τα σχετικά sites. Δεν μπορούσαμε λοιπόν παρά να την επιχειρήσουμε εκτός προγράμματος με μια μικρή και ευέλικτη ομάδα με σκοπό να την γνωρίσουμε σε όλες τις λεπτομέρειες και αργότερα να την προσθέσουμε στο επίσημο πρόγραμμα του συλλόγου.
Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν και αφού εξασφαλίσαμε τις καλύτερες καιρικές συνθήκες, πολύ νωρίς το πρωί βρεθήκαμε στην θέση «Καλογερομάντρι» πάνω από τα Στουρναρέικα. Μονοπάτι αρχικά μέσα σε πυκνές φτέρες με τη συνοδεία των τσοπανόσκυλων. Τα απειλητικά γαβγίσματα δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν βγήκαμε από την επικράτεια τους. Λίγα μέτρα στον χωματόδρομο που οδηγεί στο πυροφυλάκιο κάτω από την Λουπάτα και πιάνουμε την πλαγιά.
Ένα μεγάλο κοπάδι πέρδικες ξαφνιασμένο από την παρουσία μας πετά πάνω ακριβώς από τα κεφάλια μας. Την παρουσία τους εποπτεύει ένας φιδαετός. Ισορροπεί εκμεταλλευόμενος τα θερμά ανοδικά ρεύματα, παρατηρεί και φεύγει. Με ελάχιστα χτυπήματα των φτερών του βουτάει χαμηλότερα και χάνεται.
Τα σύννεφα πύκνωσαν γύρω από τις δίδυμες κορυφές της Λουπάτας. Είναι η υγρασία από την νεροποντής της προηγούμενης μέρας που σηκώνεται από τα λιβάδια. Κανένας φόβος προς το παρόν. Φτάνουμε στο πέτρινο πυροφυλάκιο, το προσπερνάμε και συνεχίζουμε ψηλότερα. Μετά από δίωρη συνολική προσπάθεια φωτογραφιζόμαστε στην ψηλότερη από τις δυο κορυφές. Στον πάτο της χαράδρας, βόσκει ένα μεγάλο κοπάδι. Ο βοσκός είναι αφοσιωμένος στην συλλογή τσαγιού που αφθονεί στην περιοχή.
Κατεβαίνουμε και συνεχίζουμε για την απέναντι κορυφή, το κολωνάκι της οποίας διακρίνεται από εδώ. Επιχειρούμε να την αφήσουμε αριστερά και να βρούμε πέρασμα για την Μαρόσα. Μάταιη προσπάθεια. Το τοίχος των κορυφών που υψώνεται μπροστά μας είναι αδιαπέραστο. Κατεβαίνουμε όλο και χαμηλότερα χωρίς να βρίσκουμε διέξοδο. Για να μην καταλήξουμε στον χωματόδρομο αποφασίζουμε να περάσουμε από επισφαλές άνοιγμα και συνεχίζοντας σε μεγάλη σάρα να κατεβούμε στα αλπικά λιβάδια της Μαρόσας. Το εγχείρημα προκαλεί την απορία και την ανησυχία ενός βοτανοσυλλέκτη στο τέρμα της πλαγιάς. Καταλήγουμε στο καταπράσινο (παρά το προχωρημένο καλοκαίρι) λιβάδι όπου αναζητάμε το πολύτιμο νερό. Η πηγή έχει πλέον στερέψει.
Συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι τα 2020 μέτρα της Μαρόσας, της πλέον απόκρημνης κορυφής του συγκροτήματος. Συγκλονιστική η αίσθηση της πορείας πάνω από των γκρεμών το έρεβος. Απέναντί μας το Αυγό, τελικός προορισμός. Είμαστε μακριά ακόμα, πολύ μακριά από τον στόχο μας. Έχει ήδη μεσημεριάσει, η ζέστη είναι αισθητή και το νερό μας λιγοστό.
Ένα απότομο λούκι και συνεχίζουμε στις βόρειες πλαγιές της Μαρόσας. Το χορτάρι εναλλάσσεται με τους χαλιάδες. Μέχρι τον λαιμό που ενώνει Μαρόσα και Αυγό. Γύρω στα 100 μέτρα χαμηλότερα μια ποτίστρα διατηρεί ακόμα το νερό της. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε μάλλον να συνεχίσουμε.
Από εδώ πρέπει να περάσουμε μια πέτρινη ράχη για να φτάσουμε στην βάση του Αυγού. Επιλέγουμε να σκαρφαλώσουμε την αριστερή πλευρά της παρά να κατεβούμε δεξιά και να περάσουμε τις σάρες. Επιλογή που μας καθυστέρησε και μας κούρασε αφού φτάνοντας στο τέλος της ράχης διαπιστώσαμε το αδιέξοδο και κατεβήκαμε στην βάση της για να συνεχίσουμε προς τον τελικό προορισμό.
Εξουθενωμένοι πλέον αναπαυόμαστε στο πλάτωμα της κορυφής. Όχι για πολύ όμως αφού έχουμε δρόμο μπροστά μας μέχρι να κατεβούμε στο Λιβαδοχώρι όπου φτάνουμε μετά από 12 ώρες συνολικής πορείας. Μια οδύσσεια που δεν θα ξεχάσουμε σύντομα.
Όταν η κούραση υποχωρεί, αυτό που μένει είναι οι όμορφές εικόνες. Και από αυτές είχε πολλές να προσφέρει η διαδρομή μας.
