Το πρόγραμμα του Συλλόγου για το ΣαββατοΚύριακο (28-29/5/2011) έγραφε: Πίνοβο, κορυφή στα 2.154 μέτρα. Οι ασταθείς καιρικές συνθήκες ήταν η αιτία να επανεκτιμήσουμε τα πράγματα και με τα νέα δεδομένα να αλλάξουμε το Πρόγραμμα. Αντί το Αετοχώρι της Πέλλας που θα ήταν το ορμητήριό μας στην πρώτη περίπτωση και που είναι χτισμένο σε υψόμετρο 680 μέτρων θα κάναμε ορμητήριο την Τρυγόνα Καλαμπάκας χωριό χτισμένο σε τοποθεσία 110 μέτρα ψηλότερη από το πρώτο, δηλαδή στα 790 μέτρα.
Η πρώτη μνεία του χωριού με το όνομα Χλιτζιάδες χρονολογείται στα 1534. Αργότερα έγινε τσιφλίκι του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, με το όνομα Χλιοτσάδες. Στην καταγραφή του 1820 από το Οθωμανικό κράτος αναφέρεται ως Κλιτφάδες. Πριν από την επανάσταση του ΄21 ήρθαν στο χωριό, κυνηγημένοι από τον Αλή-Πασά, οι Μπετραναίοι από τη Φούρκα Σαμαρίνας που αποτέλεσαν στη συνέχεια σχεδόν το μισό χωριό. Το χωριό έλαβε μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους Τούρκους υπό την αρχηγεία του οπλαρχηγού Στάθη Ευσταθίου. Στα 1930 με νόμο του Ελληνικού Κράτους που άλλαζε τα παλιά, μη ελληνικά ονόματα των τόπων, το χωριό μετονομάστηκε σε Τρυγόνα, από το όνομα του γνωστού πουλιού. Βλαχοχώρι που κρατάει πολλά τοπωνύμια στην βλάχικη προφορά όπως η Μεγάλη-Βρύση (Πηγή), Φαντίνα–Μάρι.
Φτάσαμε στον πάνω μαχαλά του χωριού στις 8:30 το πρωί και χλευάζαμε τις μετεωρολογικές προβλέψεις που ενώ ήθελαν βροχές εμείς βρήκαμε “χαρά θεού”. Εντύπωση την οποία δεν θα κρατούσαμε μέχρι την τελευταία στιγμή γιατί “γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος”.
Ξεκινήσαμε την ορειβασία πάνω στον χωματόδρομο περνώντας μπροστά από τις πρώτες ποτίστρες ζώων που μαρτυρούν ότι στην περιοχή ασχολούνται με την κτηνοτροφία. Ο δρόμος ανεβαίνει ελισσόμενος πότε αριστερά και πότε δεξιά και μας ανεβάζει σε μεγαλύτερο υψόμετρο, εκεί όπου συναντάμε τέτοια ποικιλία πανίδας που δικαιολογημένα τον κατατάσσουν σε ιδιαίτερο βιότοπο.
Κυρίαρχη η Μαύρη Πεύκη, συχνά λυγίζουμε τα καταπράσινα κλαδιά του Πυξαριού για να βρούμε το μονοπάτι. Παραπάνω και ενώ βαδίζουμε στο δάσος το μονοπάτι χάνεται κάτω από τις πευκοβελόνες. Στις ρίζες των Βαλανιδιών βρίσκουμε τα ίχνη (σκάμματα) βόσκησης Αγριογούρουνων και λίγο ποιο πάνω τα βαριά πατήματα της Αρκούδας που έχουν αφήσει βαθύ αποτύπωμα στη λάσπη του δρόμου…Μας συνοδεύουν τα κελαϊδίσματα του σπίνου, του αηδονιού, της καρδερίνας το απόμακρο κάλεσμα του κούκου.
Γυρίζουμε πλάτη και βλέπουμε την κοιλάδα του Μαλακασιώτη λίγο πιο πάνω το χωριό Παναγία και ακόμα πιο πάνω τα έργα του δρόμου Ε-65. Διασχίζουμε πολύχρωμους λειμώνες, αφήνουμε το ίχνος μας πάνω στην παρθένα χλόη που δεν την επισκέφθηκαν ακόμα τα ζώα της περιοχής. Ανοίγουμε ντορό στο δροσερό και τρυφερό χορτάρι. Βοσκοτόπια γεμάτα κίτρινες τουλίπες, όλα τα χρώματα του σαλεπιού που δίνουν την αφορμή σε κάποιους να ορίσουν συνάντηση για την συλλογή αυτού του εξαιρετικού φυτού που γίνεται υπέροχο (γιατρικό) αφέψημα.
Βγαίνοντας από το δάσος αντικρίζουμε απέναντι την Μοράβα δεξιότερα το Χιόλι λίγο μετά το Δοκίμι. Να και το Περιστέρι που επισκεφθήκαμε την Κυριακή στις 22 του ίδιου μήνα. Περπατάμε και πάλι στον χωματόδρομο, στο τέρμα του δρόμου δεσπόζει ένας πανύψηλος πεύκος τα κλαριά του οποίου ξεκινούν πάνω από τα δέκα μέτρα ύψος έτσι ώστε να μοιάζουν με το πλατύγυρο καπέλο του. Δένδρο από κείνα που τα δέχεσαι ως μνημείο της φύσης…Πόσες γενιές ανθρώπων δεν έδωσαν εδώ το ραντεβού τους. Πόσοι δεν ξαπόστασαν στον ίσκιο του…Πόσοι όρκοι δεν χαράχτηκαν στο κορμί του…Πόσοι δεν κοντοστάθηκαν στη ρίζα του, αγναντεύοντας τον πέτρινο καθρέφτη του μακρινού Όρλιακα και δεξιότερα τα χιόνια του Σμόλικα και της Βασιλίτσας.
Κάνουμε δεξιά και στα τελευταία μέτρα προς το υψομετρικό βρίσκουμε το εγκαταλειμμένο και λεηλατημένο Πυροφυλάκιο. Σε χειρότερη κατάσταση από την προηγούμενη φορά. Λίγα μέτρα ακόμη και φτάνουμε στον υψομετρικό πυργίσκο. Βρισκόμαστε στα 1.564 μέτρα του Κράτσοβου και το ρολόι δείχνει 10:35. Κάναμε λιγότερο από δυο ώρες να φτάσουμε σε αυτή την κορυφή που λέγεται και Βίγλα εξαιτίας του γεγονότος ότι έχει ορατότητα 360 μοιρών. Έτσι εξηγείται και το λυγισμένο ξύλινο Παρατηρητήριο που βρίσκουμε σε αυτό το σημείο.
Κάτω δεξιά βλέπουμε το μονοπάτι χαραγμένο πίσω από το Κακοπλεύρι. Αντικρίζουμε από ψηλά ολόκληρο το Φαράγγι που περπατήσαμε τον περασμένο Απρίλη και οδηγεί στον Ξηρόκαμπο. Ο Ήλιος αρχίζει να καίει. Οι μύγες μυρίστηκαν τις τροφές που βγάλαμε από τα σακίδια για να κολατσίσουμε και βουϊζουν δίπλα μας…Τελειώνοντας το κολατσιό βγάζουμε την αναμνηστική φωτογραφία της κορυφής και παίρνουμε την κατηφόρα. Σύννεφα μαζεύονται στις απέναντι κορυφές. Τα αψηφούμε.
Κόβουμε δρόμο στην ελπίδα ότι θα βγούμε νωρίτερα στον τόπο με τις πικραλίδες… Λίγο μετά τις 12:00 βρισκόμαστε στον ραδικότοπο που είχαμε εντοπίσει κατά την άνοδο. Βγάζουμε τους σουγιάδες από τα σακίδια και αρχίζουμε τη συλλογή. Τα σύννεφα στον ουρανό από άσπρα έγιναν μαύρα. Φυσάει κρύος αέρας…δείγμα θύελλας. Εμείς σκυφτοί στα χορταρικά που βρασμένα γίνονται ωραία σαλάτα, ενώ πάνω μας αρχίζουν να σχίζουν τον ουρανό αστραπές… Η κοιλάδα του Μαλακασίωτη σκοτείνιασε…Εκεί βρέχει…Η μπόρα έρχεται προς το μέρος μας…Είναι ώρα να αφήσουμε τη “σαλάτα”, γιατί μπορεί να έχουμε οπτική επαφή με τα αυτοκίνητα που μας περιμένουν στο κάτω διάσελο αλλά πρέπει να κάνουμε πάνω από ένα τέταρτο δρόμο για να φτάσουμε εκεί…
Η καιρική απειλή που ζυγώνει από απέναντι, μας κάνει να ξεχνάμε την κόπωση των ποδιών. Οι κεραυνοί κάνουν βόλτες πάνω μας, για την ώρα προτιμούν την κορυφή που μόλις αφήσαμε…Λαγοί, για τα αυτοκίνητα…Οι μισοί πρόλαβαν και βρήκαν θαλπωρή στα τετράτροχα, οι άλλοι μισοί καταλάβαμε τι θα πει να αψηφείς τον καιρό για το…χορταρικό.
Είδαμε με τα μάτια μας πόσο λίγος χρόνος χρειάζεται να μετατραπεί η πρωινή “χαρά θεού” σε μεσημεριανή “οργή θεού”…Όταν φτάσαμε, θέλαμε στύψιμο…
