Το πρωινό της τελευταίας Κυριακής του Νοέμβρη μας βρήκε στον βοσκότοπο του «Κόρμπ». Ένα λιβάδι που αποτελούσε «στάση» των βλάχων κτηνοτρόφων κατά το μεγάλο ταξίδι από τον κάμπο στο βουνό την Άνοιξη, λίγο μετά του Αη-Γιωργιού και από το βουνό στα Χειμαδιά του κάμπου, το Φθινόπωρο, κοντά στις μέρες του Αη-Δημήτρη. Βρίσκεται πάνω από τον οικισμό της Βλάχας η οποία ανήκει στην ευρύτερη περιοχή της Ελάτης. Ένα υπέροχο δασικό σύμπλεγμα στο οποίο κυριαρχεί το πράσινο. Μεγάλη η ποικιλία του, από το βαθύ κυπαρισσένιο μέχρι το ξανθό της χλόης.
Τα αμάξια, μας έφτασαν μέχρι το δασικό και επισκευαζόμενο δρόμο, που ελίσσεται πάνω και μέσα στον οικισμό και πορεύεται δίπλα από το βοσκοτόπι, φτάνοντας μέχρι το διάσελο της «Λουπάτας», όπου διακλαδίζεται, πηγαίνοντας, ο ένας κλάδος για Στουρναραίϊκα και ο άλλος για Νεραϊδοχώρι. Μέχρις εδώ εποχούμενοι, τώρα έχουν σειρά τα πόδια. Λίγο μετά την ενάτη πρωινή και οι σφυγμοί της καρδιάς ανεβαίνουν αναλόγως του βηματισμού μας. Ανηφορίζοντας την πλαγιά με τα κωνοφόρα όπου στις ρίζες τους, οι παρατηρητικοί διαπιστώνουν έναν ιδανικό βιότοπο για τα μανιτάρια και οι φωτογράφοι αντικείμενα για να γεμίσουν λογής – λογής χρώματα την «μνήμη» των μηχανών τους.
Η παρέα μεγάλη και κεφάτη, βούλιαζε τα βήματά της στο νοτισμένο και παχύ φυλόχωμα μέχρι που, στη διχάλα του μονοπατιού, διαμελίστηκε. Η μία ομάδα τράβηξε προς τα δεξιά ακολουθώντας το μονοπάτι που αναπτύσσονταν στην φορά του δασικού δρόμου και ή άλλη τράβηξε αριστερά προς την ράχη του βουνού πάνω σε σηματοδοτημένο μονοπάτι που έφτανε εδώ από το Βροντερό.
Δρασκελώντας λιθαρότοπους πάνω στο αλπικό σημείο του βουνού βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο ρέματα. Ακολουθούμε δεξιά (δυτική) πορεία μέσα στην ομίχλη και εφόσον τα μέσα της τεχνολογίας, που κουβαλάμε, μας βοηθούσαν στην ενδοσυνεννόησή μας, ξανανταμώσαμε λίγο κάτω από την κορυφή με άσχημες συνθήκες. Στην κυριολεξία τα ύψη των 1.700 μέτρων ήταν ανεμοδαρμένα… Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που έβγαζε μέχρι και απαγορευτικό απόπλου.
Ευτυχώς που δεν υπάρχουν Λιμενάρχες στα βουνά, θα μας στερούσαν την χαρά να πιάσουμε το απάγκιο της κορυφής, απ΄ όπου έστω και για λίγο (όταν το επέτρεπαν τα σύννεφα της ομίχλης) αντικρίζαμε κάτω από τα πόδια μας τα Στουρναραίϊκα και απέναντι η «Μπουντούρα» που είναι ένας από τους επόμενους ορειβατικούς στόχους. Μόλις αραίωσε η ομίχλη βγάλαμε την αναμνηστική φωτογραφία στα 1.721 μέτρα της κορυφής και παίρνοντας την κατηφόρα φτάσαμε στην αφετηρία μας.
Στο «Κόρμπ». Η συνάντησή μας με τον ογδονταπεντάχρονο κτηνοτρόφο που παραμένει μέχρι τις αρχές του Δεκέμβρη εδώ, περιμένοντας να πέσουν τα πρώτα χιόνια και μετά να «ξεσπιτωθεί από τον τόπο του», αποτέλεσε ένα ακόμα μάθημα ζωής, εφόσον, εκείνος, μας διηγήθηκε ότι τα ξημερώματα της Δευτέρας θα πεζοπορούσε μέχρι την «Μαρόσα» για να ψάξει το χαμένο βιός του… Δεκαπέντε γελάδες είχαν ξεκόψει από το κοπάδι και έκαναν προς την απέναντι κορυφή, που για ΄μάς αποτελεί μέρος της Κυριακάτικης ψυχαγωγίας μας…
