Την Κυριακή 24 του Φλεβάρη 2013 ο σύλλογός μας είχε προγραμματίσει διάσχιση στα Αντιχάσια. Η εκκίνηση θα γινόταν από τη Λίμνη του Λογγά και θα καταλήγαμε στο Μαυρέλι. Στο διάβα μας θα ανεβαίναμε και στο Μετερίζι (1371 μ.). Βρέθηκε όλη η ομάδα στο φράγμα της λίμνης. Τα νερά καθαρά, μικρή όμορφη λίμνη σε υψόμετρο 1100 μ. περίπου, τρία χιλιόμετρα βορειότερα από το χωριό Λογγά. Έχει χωρητικότητα περίπου στα 400.000 κ.μ. Είναι τόπος ανάπαυσης υδρόβιων και αποδημητικών πουλιών την εποχή που αυτά κάνουν το μεγάλο τους ταξίδι για τις ζεστές περιοχές. Χωρίς να πέφτουν ρυάκια μέσα της, έχει πάντα νερό από πηγές που αναβρύζουν. Τόπος αναψυχής, ψαρέματος, απόλαυσης γεμάτος οξιές που καθρεφτίζονται στα διάφανα νερά της.
Το Λογγά (λόγγος) βρίσκεται σε υψόμετρο 970 μ. και ιδρύθηκε γύρω στα 1350 μ.Χ. Με τους ντόπιους οδηγούς τον Αχιλλέα και τον Βαλάντη από την Αχελινάδα, αρχίσαμε την πορεία μας ακολουθώντας κάποιο αγροτικό δρόμο. Ο καιρός υγρός, με ομίχλη και λίγα ξανοίγματα. Οι οξιές γυμνές φαντάζουν τώρα πιο ψηλές. Όμορφο, πυκνό δάσος. Στην αρχή μπλέκονται βελανιδιές και οξιές. Λίγα κέδρα πού και πού δίνουν μια πράσινη πινελιά στο γκρίζο τοπίο. Η ομίχλη μας εμποδίζει να παρεκκλίνουμε από τους δασικούς χωματόδρομους. Πορευόμαστε… Φτάνουμε πιο ψηλά. Σε λίγο βρίσκουμε τα πρώτα χιόνια. Μαλακό χιόνι που βουλιάζει. Δε μας είναι πρόβλημα. Οι έμπειροι οδηγοί μας εξηγούν τις πινακίδες με τα τοπωνύμια. Για το καθένα και μια μικρή ιστορία.
Φτάνουμε στα πιο ψηλά σημεία. Στα Τρία Σύνορα (Λάρισα- Τρίκαλα – Γρεβενά) στου Γιάννη τη Βρύση, στο Βακούφι. Περνάμε κοντά από το Μετερίζι. Από εκεί μπορεί να θαυμάσει κανείς την όμορφη θέα των πιο ψηλών βουνών της Ελλάδας. Μια δρασκελιά τα Καμβούνια, δυο ο Όλυμπος, επιβλητικότατος. Παραδίπλα ο Κίσαβος, κοντά στα 2.000 μ. χάνει τη μαγεία του μπροστά στην μεγαλοπρέπεια του βουνού των Θεών. Βόρεια το μάτι φτάνει μέχρι το χιονισμένο Καϊμακτσαλάν, το Βέρμιο και μέχρι τα τελευταία σύνορά μας.
Μπορεί να δει κανείς και τα φουγάρα από τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια της Πτολεμαϊδας που καίνε ασταμάτητα. Στα νοτιοδυτικά φαίνεται η ραχοκοκαλιά της Πίνδου, φίδι χιονισμένο από την Ήπειρο ως τη Στερεά. Τα μηχανάκια βγήκαν να απαθανατίσουν τα τοπία από ερασιτέχνες και μη φωτογράφους. Περπατάμε περίπου τέσσερις ώρες. Το Μαυρέλι μια ώρα από κει. Φτάνουμε στο πευκόδασος. Περνάμε από από ένα ερειπωμένο πετρόχτιστο κάστρο. Είναι ο Λόχος των Ευζώνων από το 1881 περίπου με πρώτο διοικητή τον Π. Μελά.
Φτάνουμε στο Μαυρέλι σε υψόμετρο 1.130 μέτρων. Λίγοι κάτοικοι, φιλικοί, ευγενικοί. Παραξενεύονται με την παρουσία μας αλλά χαίρονται και συνάμα που μας βλέπουν. Πρόθυμοι να μας κεράσουν. Κάποτε ο τόπος έσφυζε από ζωή. Καλλιεργούνταν κάθε λάκα και κάθε ισιάδι. Κοπάδια με πρόβατα και κατσίκια γέμιζαν τους λόφους. Υπήρχε τυροκομείο, υφαντήριο, λαναριστήριο, κυλινδρόμυλος, πριονοκορδέλες. Και τώρα… Κάποιοι φιλότιμοι φροντίζουν για τις εκκλησίες, τους δρόμους, την πλακόστρωτη πλατεία.
Τέλος, καταλήγουμε στην ταβέρνα του χωριού. Η κυρα-Κατίνα μας έχει ετοιμάσει αγριογούρουνο κοκκινιστό και άλλα εδέσματα.
Έχουν παραπληθύνει, λέει. Θύματα του άντρα της και των γιων της. Δεινοί κυνηγοί της περιοχής. Φαγητό ξεκούραση, χαλάρωση.
Έτσι τελειώνει μια άλλη πεζοπορία της Κυριακής.
Επιστροφή στη ρουτίνα της πολύβουης πόλης.
