Η ‘Ορθρυ είναι μια οροσειρά της ανατολικής Στερεάς Ελλάδας και της Θεσσαλίας, ο κύριος όγκος της οποίας εκτείνεται μεταξύ Στυλίδας και Θεσσαλικού κάμπου. Αρχίζει από τις ανατολικές απολήξεις του Τυμφρηστού, στα όρια των νομών Καρδίτσας και Φθιώτιδας και ακολουθώντας τη διεύθυνση από δυτικά προς ανατολικά καταλήγει στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου.
Η οροσειρά χωρίζεται σε τρία τμήματα. Το ανατολικό τμήμα (Όρη της Γαβριανής) περιλαμβάνει χαμηλά όρη που δεσπόζουν στην ακτή του Παγασητικού κόλπου. Το μέσο τμήμα (Βουνά Γκούρας) με την υψηλότερη κορυφή της οροσειράς το Γερακοβούνι με υψόμετρο 1726 μ.. Τέλος το δυτικό τμήμα που περιλαμβάνει το όρος Αντινίτσα και άλλες κορυφές νότια της αποξηραμένης λίμνης Ξυνιάδας.
Η Όρθρυς παρουσιάζει από γεωλογική άποψη, ιδιαίτερο ενδιαφέρον λόγω του πλούσιου ορυκτού πλούτου της, σε χαλκούχο σιδηροπυρίτη και χρωμίτη. Παρουσιάζει όμως και ορειβατικό ενδιαφέρον για τους περισσότερους που θα ήθελαν να γνωρίσουν πολλά ανεβαίνοντας στη ψηλότερη κορυφή.
Εκεί βρεθήκαμε αρκετά μέλη του συλλόγου μας μετά από μια διαδρομή η οποία έγινε δια μέσου του Θεσσαλικού κάμπου και περνώντας από τον κάμπο των Φαρσάλων, κατευθυνθήκαμε προς τον Παλαιόμυλο, πρώην Ινελί, (εκεί κοντά βρίσκεται και ο προϊστορικός οικισμός της Μέσης Νεολιθικής Εποχής (5000-4000 π.Χ.) που καταστράφηκε το 198 π.Χ. από τον Φίλιππο Ε΄). Από εδώ πήραμε στη πορεία μας τον Ηλία και τον Δημήτρη Γιαννούλα.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας για τον Αλμυρό, από όπου ακολουθήσαμε τον ανηφορικό ασφάλτινο και γεμάτο στροφές δρόμο για το μνημείο του αεροπορικού δυστυχήματος του C 130, που τον χειμώνα του 1991 έχασαν τη ζωή τους 65 νέοι άνθρωποι.
Κάπου κοντά αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας και το ξεκίνημα έγινε για την κορυφή κάπως κουραστικά. Ίσως ο λόγος να ήταν το ότι βρεθήκαμε σε έναν χώρο που μας γέμισε όλους με ένα κράμα συναισθημάτων, που παίζει ανάμεσα στη χαρά της ομορφιάς του βουνού και στη λύπη που μας κυρίευσε με το αίμα των αδικοχαμένων ανθρώπων.
Πολύ γρήγορα πήραμε το πλάι για τη κορυφή, η ανάβαση δεν ήταν κουραστική ενώ η κλίση του βουνού μικρή. Όλοι βρεθήκαμε στη κορυφή. Η θέα ήταν απερίγραπτη, τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας απέναντι, και η Εύβοια κοντά μας. Ο Βόλος και ολόκληρος ο νομός Μαγνησίας δίπλα μας, πιο βόρεια η Λάρισα και ο κάμπος της ολόκληρος.
Πιο δυτικά η Καρδίτσα και δίπλα της τα Τρίκαλα. Ήταν τόσο κοντά μας και τόσο ευδιάκριτα. Αλλά πώς να μην αναφερθούμε στη Σκιάθο, στη Σκόπελο, στην Αλόννησο και την κυρά Παναγιά. Ο Παναγιώτης Ραμιώτης πρέπει να προσανατολίζεται. Πρέπει κανείς να τα ζει και να τα ομολογεί και να απολαμβάνει αυτό το μεγαλείο από ψηλά.
Η επιστροφή δεν άργησε να γίνει, είχαμε πολύ δρόμο για τα Τρίκαλα, αλλά η τόνωση για τη συνέχεια ήρθε και πάλι μετά τον καφέ και το γλυκό που μας προσέφερε η κυρά Ασημώ στον Παλαιόμυλο. Ήμασταν στα Τρίκαλα νωρίς το απόγευμα.
