Παλιότερα, για να φτάσει κανείς στα Ανατολικά Άγραφα, ένας τρόπος υπήρχε: ο ποδαρόδρομος. Τους θερινούς μήνες κυκλοφορούσε και το λεωφορείο της άγονης γραμμής που ταλαιπωρούνταν και ταλαιπωρούσε μέσα σε πέτρες, κροκάλες και νερά. Τραχύ και άγονο το αγραφιώτικο τοπίο, δύσκολα δαμάζεται από τον άνθρωπο. Οι δρόμοι που άνοιξαν, κλείνουν το χειμώνα από σωρούς βράχων που κατρακυλούν από ψηλά. Την άνοιξη οι μπουλντόζες επιδίδονται στο σισύφειο έργο της εκ νέου διάνοιξης.
Στο μέσο της άνοιξης λοιπόν και εμείς, σε πορεία προς την εσχατιά της Στεφανιάδας, με σκοπό το βουνό που ονομάζεται Γαλάτσι, πάνω ακριβώς από το χωριό. Αφού περάσουμε το διάσελο του Αγίου Νικολάου, ο ασφαλτόδρομος δεξιά στη διασταύρωση για Πετρίλο μας οδηγεί στο Βλάσι και τα υπόλοιπα χωριά της Ανατολικής Αργιθέας.
Το Βλάσι είναι χτισμένο σε πλαγιά της Καράβας σε υψόμετρο 1060 μ. και απέχει 30 χλμ. από του Μουζάκι. Αξιόλογη είναι η διατηρητέα τοξωτή γέφυρα “Μεζήλου”. Χτίστηκε στα 1600 περίπου και βρίσκεται στη θέση “Τυρολόγος”, 3 χλμ. μετά το Βλάσι στη διασταύρωση προς το Δροσάτο (Μεζήλο) μερικά μέτρα από το δρόμο.
Περνώντας τον Πετριλιώτη ποταμό αφήνουμε πίσω μας το Βλάσι και τους διάσπαρτους οικισμούς του Πετρίλου, Στη διαδρομή μας προς Ι.Μ. Σπηλιάς, στην απέναντι όχθη του ποταμού διακρίνονται τα λιγοστά πετρόχτιστα σπίτια του Δροσάτου μερικά από τα οποία χτίστηκαν πριν από 150 χρόνια.
Στην περιοχή έδρασε την περίοδο του απελευθερωτικού αγώνα ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και άλλοι αρματολοί. Το διάγγελμα της Ανεξαρτησίας των σκλαβωμένων Αγράφων το 1854 από τους προκρίτους της περιοχής ήταν η αιτία να σταλούν τουρκικά στρατεύματα και να γίνουν πολλές μάχες στην περιοχή. Την άσφαλτο διαδέχεται ο χωματόδρομος που περνά κάτω από την Ιερά Κοινοβιακή Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Σπηλιάς που είναι κτισμένη στην εξοχή ενός βράχου και σε υψόμετρο 1000 μέτρων. Πρόκειται για το σπουδαιότερο προσκύνημα των Αγράφων, τάμα χιλιάδων ανθρώπων, που έφταναν παλιότερα εδώ με τα πόδια περπατώντας μέρες ολόκληρες και διανυκτερεύοντας στην ύπαιθρο.Κτήτορες της Ιεράς Μονής είναι δύο αδελφοί Αθανάσιος και Παρθένιος των οποίων η καταγωγή ήταν από το χωριό Στεφανιάδα. Αφορμή της ιδρύσεως της Ιεράς Μονής ήταν η εύρεση της εικόνος της Παναγίας της Οδηγήτριας
Στο χώρο της Μονής συναντάμε δύο Ναούς: Ο μικρότερος και παλαιότερος είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και κτίστηκε το 1604. Ο μεγαλύτερος, που είναι και το καθολικό της Μονής, τιμάται στην μνήμη της Ζωοδόχου Πηγής. Είναι τρίκλητος βασιλική με τρούλο και κτίστηκε το 1736. Το τέμπλο του Ναού φιλοτεχνήθηκε το 1779 από τους αδελφούς τεχνίτες Γεώργιο και Ιωάννη. Γύρω από του δύο Ναούς σώζονται κελιά και ο φρουριακός περίβολος. Στην Ιερά Μονή φυλάσσεται η εικόνα της Παναγίας της Σπηλαιώτισσας, έργο του Ευαγγελιστή Λουκά με σωρεία Θαυμάτων.
Η Ιερά μονή έπαιξε σημαντικό ρόλο στους αγώνες του 1821. Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης έκανε συχνά πολεμικές συσκέψεις και συμβούλια στην Ιερά Μονή, αφού η θέση της είχε ιδιαίτερη στρατηγική σημασία. Στην Ιερά Μονή είχε την έδρα της η Επαναστατική Κυβέρνηση στα 1867.
Πολύ κοντά στην Ι.Μ. Σπηλιάς βρίσκεται η μικρή όμορφη λίμνη Στεφανιάδας που σχηματίστηκε το 1963 – 1964 ύστερα από κατολισθήσεις του εδάφους. Έχει επιφάνεια 175 στρέμματα και στα νερά της κολυμπούν ψάρια. Σε απόσταση 3 χλμ. από τη λίμνη βρίσκεται το Δημοτικό Διαμέρισμα Στεφανιάδας χτισμένο σε 930 μέτρα υψόμετρο, μέσα σε ελατόδασος. Απέχει από την Καρδίτσα 80 χλμ. και από το Μουζάκι 50 χλμ. Το χειμώνα μένουν στο χωριό μόλις 18 άτομα, ενώ κατά τους καλοκαιρινούς μήνες γύρω στα 300. Κύρια ασχολία των κατοίκων αποτελεί η κτηνοτροφία
Ακολουθώντας δύσβατο χωματόδρομο που ξεκινά μέσα από το χωριό, φτάνουμε στους πρόποδες του βουνού. Από εδώ και χωρίς μονοπάτι ανεβαίνουμε μια πλαγιά με μεγάλη κλίση διαβαίνοντας τα τελευταία άσπρα ίχνη του χειμώνα. Εκεί που αυτά υποχωρούν, ξεφυτρώνουν ανεμώνες του βουνού σε λαμπρά μωβ και στιλπνά άσπρα χρώματα. Φτάνοντας στην κορυφογραμμή, έχουμε μπροστά μας την κοίτη του Αχελώου που πλαταίνει μετά το φράγμα της Συκιάς για να στρίψει νότια και να περάσει κάτω από τη γέφυρα της Τέμπλας. Απέναντί μας αστράφτει απόκρημνο το Ντελιδήμι και πιο πίσω η Φτέρη και η Λιάκουρα, χαρακτηρίζοντας μοναδικά το φοβερό αγραφιώτικο τοπίο, προκλήσεις για μελλοντικές κατακτήσεις.
