< <

Στους καταρράκτες της Δέσης

Ο σπουδαιότερος λόγος της επίσκεψης αυτή την εποχή στο ορεινό χωριό της Δέσης (1070 μ.) είναι ασφαλώς το εντυπωσιακό θέαμα των νερών που τρέχουν από παντού. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το όνομα του χωριού, αφού εδώ καταλήγουν τα νερά των ορεινών όγκων του Καπ Γκρας και του Χαλικόβουνου (Μπριστιάσα) με τη  μορφή χειμάρρων. Σε αυτά προστίθενται τα νερά των πηγών Γκούρα, Μαρτάτα, Αυγό, Γκροζόλα. Όλα μαζί δημιουργούν το Καμνιαΐτικο ρέμα που τρέχει μέσα στο εντυπωσιακό ομώνυμο φαράγγι, στα πόδια των χωριών Άγιος Νικόλαος και Δροσοχώρι για να συναντήσει τον Ασπροπόταμο. Ο ήχος των νερών είναι αυτός που κυριαρχεί στο τοπίο, αυτός που θα έχουμε συνεχώς στα αυτιά μας σε όλη τη διάρκεια της εξερεύνησής μας στον γύρω ορεινό όγκο.

Στόχος της εξόρμησής μας οι δυο καταρράκτες της Δέσης, που αν και ονομαστοί, λίγοι τους είδαν και τους φωτογράφησαν από κοντά λόγω της δυσπρόσιτης θέσης τους. Πριν φθάσουμε στο χωριό και δεξιά υπάρχει μικρή ταμπέλα με ένδειξη προς Άγιο Νικόλαο, Καταρράκτες, Σπήλαιο Γκόλφως. Ακολουθώντας τον, προσπερνάμε το εκκλησάκι και φωτογραφίζουμε το χωριό από ψηλά. Τις κόκκινες στέγες στεφανώνει ένα λευκό σύννεφο, ακίνητο κάτω από την αστραφτερή κορυφή. Δεξιά το Ξεροβούνι και πιο πίσω το Καπ Γκρας. Στα πόδια μας το ρέμα Παλιομάντρι κυλά ορμητικό  και πολύβουο.

Για να φτάσουμε στο τέλος του χωματόδρομου χρειαζόμαστε μια ώρα περίπου. Από εδώ, έχουμε αριστερά τον μεγάλο καταρράκτη στη θέση «Κρεμαστή» και δεξιά τον μικρότερο, στη θέση «Γκούρα Μπαντιεμάρε». Μπροστά μας ένα θεόρατο βραχώδες τείχος ύψους εκατοντάδων μέτρων. Στρίβουμε δεξιά, πάνω από τα νερά του ρέματος και σε 10’ φτάνουμε στα πόδια του καταρράκτη. Δεν είναι τόσο το ύψος του (20 μέτρα) όσο η παροχή του που εντυπωσιάζει. Νερά χτυπούν στα βράχια και σπάζουν σε μυριάδες σταγόνες που γεμίζουν τον αέρα. Πατάμε σε παχύ στρώμα χιονιού που διατηρείται παγωμένο ενώ το ρέμα περνάει από κάτω του.

Στρίβουμε πάνω στα βράχια ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια ενός μονοπατιού χωρίς ένδειξη. Κακοτράχαλη πλαγιά χιονισμένη κατά τόπους, απροσπέλαστη σε πρώτη ματιά. Και όμως, το μονοπάτι βρίσκει διόδους, κινείται ανατολικά προς το φαράγγι του μεγάλου καταρράκτη και το αφήνει αριστερά για να σκαρφαλώσει ψηλά προς τον αυχένα «Μπουτζά». Να ένα πέρασμα που δεν γνωρίζαμε προς τις ψηλές κορυφές της Νεράιδας και ιδιαίτερα προς το Χαλικόβουνο. Είναι μια διαδρομή με άγρια ομορφιά καθώς κινείται πάνω από γκρεμούς σε γυμνό, βραχώδες πεδίο.

Φτάνοντας κάτω από τον αυχένα αποφασίζουμε να επιστρέψουμε αφού ο καιρός είναι κλειστός και τα σύννεφα σκεπάζουν τις κορυφές. Ευκαιρία να αναζητήσουμε πέρασμα προς τον μεγάλο καταρράκτη. Μονοπάτι δεν υπάρχει αλλά η διάθεσή μας να τον δούμε από κοντά μας αναγκάζει να διαβούμε τους χαλιάδες, να κατεβούμε στο ρέμα και να σκαρφαλώσουμε μέχρι την βάση του. Τα 100 μέτρα της πτώσης του τον κατατάσσουν σε έναν από τους μεγαλύτερους του είδους του. Είναι μια στενή λωρίδα νερών που γκρεμίζεται από ψηλά σκάβοντας τον ασβεστόλιθο. Το πέτρωμα αυτό ευνοεί την δημιουργία σπηλαίων που αφθονούν στην περιοχή με πιο γνωστό αυτό της Λέγγως, λίγο ψηλότερα. Ευκαιρία να το εξερευνήσουμε μια που φτάσαμε έως εδώ.

Για ην επιστροφή μας διαλέγουμε μια διαφορετική πορεία κάτω από το Ξεροβούνι. Έχουμε συνεχώς το ρέμα αριστερά και ακολουθούμε μονοπάτι για να κρατηθούμε ψηλά. Όμορφη διαδρομή που περνά μέσα από πευκόδασος για να κατέβει απότομα στο ρέμα της Δέσης. Γύρω από τις όχθες κυριαρχούν πλατάνια αιωνόβια που όταν έχουν φύλλα κρύβουν το φως του ήλιου. Διασχίζοντας το ρέμα συναντάμε τον χωματόδρομο που οδηγεί στην Αγία Τριάδα και κατεβαίνουμε στο χωριό.

Ήταν μια πορεία διάρκειας 5 περίπου ωρών που μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλά μια περιοχή που έως τώρα απλά προσπερνούσαμε κινούμενοι σε άλλους πιο γνωστούς προορισμούς

desi desi9 desi23 desi29 desi33 desisat

Have your say