Το μυθικό βουνό των Κενταύρων είναι ο παράδεισος του πεζοπόρου. Τα απέραντα δάση και η εκπληκτική ποικιλία βλάστησης, τα άφθονα νερά, το ομαλό ανάγλυφο, τα πανέμορφα χωριά που συναντά στο διάβα του, η θάλασσα που αιχμαλωτίζει τη ματιά του. Με το νεαρό πράσινο της Άνοιξης και το λαμπερό κορύφωμα του Φθινοπώρου. Με το πολύβουο Καλοκαίρι και τον ομιχλώδη Χειμώνα. Ολόκληρο το χρόνο, ομάδες φυσιολατρών, πεζοπόρων, ορειβατών, ανακαλύπτουν την ιδιαίτερη ομορφιά του βουνού. Αυτή που δεν περιγράφουν οι τουριστικοί οδηγοί. Αυτή που εγκατέλειψε τα πολύβουα παραθεριστικά κέντρα. Αυτή που ελλοχεύει στα σκιερά περάσματα, στις σκεπές των έρημων σπιτιών, στα περιβόλια, στο κόκκινο χρώμα των φύλλων της οξιάς.
Τακτικοί επισκέπτες του Πηλίου και εμείς, προτιμήσαμε τώρα μια διαδρομή πέρα από τις κλασσικές: Από τον Άγιο Λαυρέντιο μέχρι την κορυφή Σχιτζουραύλι (υψ. 1450 μ.). Μαζί μας και ο ΕΟΣ Λάρισας που ανέλαβε τη διοργάνωση της εκδρομής και με τον οποίο συχνά συνοδοιπορούμε. Ο Άγιος Λαυρέντιος βρίσκεται στο ανατολικό Πήλιο, σε υψόμετρο 550 μ. και απέχει 14 χλμ από την Αγριά. Με ελάχιστα νέα σπίτια, διατηρεί την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Η μεγάλη πλατεία που βλέπει στον Παγασητικό, τα μαγαζάκια γύρω από αυτή, τα στενά λιθόστρωτα, η εκκλησία, τα πέτρινα σπίτια με τις στέγες από σχιστόλιθο. Κλειστά τα περισσότερα, αφού χρησιμοποιούνται πλέον μόνο σαν παραθεριστικά.
Ανταμώνουμε τον Άρη και τη Νανά που ήρθαν από την Αθήνα ειδικά για την εκδρομή. Η μεγάλη ομάδα μας των 60 περίπου ατόμων ανηφορίζει τα στενά δρομάκια του χωριού μέχρι το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου. Εδώ ο παπάς στο Κυριακάτικο κήρυγμα πνέει μένεα κατά της Αμερικάνικης πολιτικής. Πίσω από τα πεύκα του περιβόλου, ο Παγασητικός έγινε μια θάλασσα από ασήμι. Ο Άρης επιμένει ότι μπορούμε να τον φωτογραφίσουμε.
Τώρα ανηφορίζουμε μέσα σε δάσος από καστανιές. Το μονοπάτι είναι στρωμένο με τα αγκαθωτά περιβλήματα των καρπών τους. Το λιθόστρωτο αφήνει τη θέση του στον αγροτικό δρόμο, ξανά λιθόστρωτο, μονοπάτι, μέχρι να διασταυρώσουμε το χωματόδρομο για τις Αγριόλευκες. Ακολουθούμε σημαδεμένο μονοπάτι μέσα σε πυκνό δάσος οξιάς. Ο συννεφιασμένος ουρανός δεν μας επιτρέπει να χαρούμε τα χρώματα των πεσμένων φύλλων. Κάποιες πρόσκαιρες μόνο ακτίνες φωτίζουν το δάσος και στις σύντομες αναλαμπές τους φωτογραφίζουμε. Κάτω από τα φύλλα σωρεύεται το χιόνι και δυσκολεύει την πορεία μας. Η κορυφή είναι λίγο ψηλότερα, κρυμμένη στην ομίχλη. Δεξιά μας τα καμίνια που χρησιμοποιούσαν παλιότερα για την παρασκευή κάρβουνου και την οποία εξυπηρετούσε το μονοπάτι που τώρα περπατάμε. Παντού στο δρόμο μας τα έργα του ανθρώπου. Άφησε τα σημάδια του στη γη. Κι όταν φεύγει ο άνθρωπος, η φύση σκεπάζει σιγά – σιγά τα ίχνη της παρουσίας του. Χορταριάζει τα μονοπάτια, γκρεμίζει τους τοίχους.
Μετά από συνολική πορεία τεσσάρων ωρών επιστρέφουμε στον Άγιο Λαυρέντιο. Ώρα για ξεκούραση και φαγητό στα ταβερνάκια του χωριού.