< <

Ένα βουνό Χαλίκια (Χαλικόβουνο)

Το συζητούσαμε από τότε που εντάξαμε στο πρόγραμμα του Συλλόγου τον μακρινό στόχο της ανάβασης στην κορυφή του βουνού από την Δέση.

Όχι δεν ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνος ο ορειβατικός στόχος, αλλά όμως ήταν ιδιαίτερα μακρύς. Γνωρίζαμε ότι θα ήταν πολλές οι ώρες για να “καταχτήσουμε” την κορυφή και αυτή ήταν μια αιτία που μερικοί από την ορειβατική ομάδα προτίμησαν να μην ξεκινήσουν καν το πρωί της Κυριακής ενώ ορισμένοι ακόμα εγκατέλειψαν την προσπάθεια στα μέσα της διαδρομής.

Την Κυριακή της αποφράδας μέρας των Συνταγματαρχών (21η Απριλίου) συναντηθήκαμε με την Ορειβατική Λέσχη Καλαμπάκας στην Δέση Τρικάλων (ένα από τα βλαχοχώρια του πρώην Δήμου Αθαμάνων) για να πορευτούμε μαζί στο βουνό όπως το κάναμε και το φθινόπωρο στον Όρλιακα της Πίνδου.

Ένα μικρό χωριό με εκπληκτική θέα καθώς από τα 1050 μέτρα μπορεί να αγναντέψει κανείς τις γύρω κορυφές και να έχει οπτική επαφή με τα γειτονικά Άγιος Νικόλαος (πρώην Καμινάϊ) και Δροσοχώρι (πρώην Τυφλοσέλι).

Η διαδρομή ήταν απαιτητική, όχι τόσο για το τεχνικό της κομμάτι όσο για την μεγάλη χιλιομετρική απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε καλύπτοντας παραπάνω από ένα ολόκληρο χιλιόμετρο υψομετρικής διαφοράς. Δίχως πολλές καθυστερήσεις και έπειτα από τον αναγκαίο συντονισμό των δύο συλλόγων, ξεκινήσαμε την πορεία ακολουθώντας τον δασικό χωματόδρομο. Πολύ σύντομα βρεθήκαμε στο καταπράσινο τοπίο που είναι χτισμένο το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, και λίγο πιο πάνω στη θέση «Μπαντανίκα» απ΄ όπου αντικρίζουμε πανοραμικά το χωριό.

Σε αρκετά σημεία, αφήνουμε τον χωματόδρομο και πιάνουμε το μονοπάτι που ελίσσεται μέσα σε πυκνό και όμορφο ελατόδασος. Ο ρυθμός της πορείας είναι σχετικά χαλαρός ενώ οι συζητήσεις μεταξύ των πεζοπόρων των δύο Συλλόγων ,έδιναν και έπαιρναν. Μετά από εύκολη πεζοπορία μιας ώρας περίπου και ακολουθώντας βόρεια κατεύθυνση, αντικρίζουμε τον πρώτο καταρράκτη στη θέση «Γκούρα». Αν και είναι ο ψηλότερος σε ολόκληρη την Πίνδο, με πτώση νερού περί τα 90 μέτρα, η μικρή παροχή νερού δεν συμπληρώνει το φανταστικό αυτό τοπίο. Παρολά αυτά όμως, η φύση δεν μας απογοητεύει. Ο δεύτερος καταρράκτης που συναντούμε έπειτα από λίγο, στη θέση «Κρεμαστή» αν και μικρότερος σε ύψος (περί τα 25 μέτρα) μας αφήνει άφωνους. Ο μεγάλος όγκος του νερού  χτυπάει με ένταση στους βράχους και διασκορπίζεται σε διάφορα σημεία, σχηματίζοντας έτσι ένα ορμητικό ρέμα. Στην προέκτασή του, το Δεσιώτικο ρέμα ενώνεται με τον Πυρριότικο και Καμνιαΐτικο ποταμό σχηματίζοντας έναν από τους παραπόταμους του Ασπροποτάμου. Οι φωτογραφικές μηχανές ανέλαβαν δουλειά απαθανατίζοντας κάθε στιγμή από την ολιγόλεπτη στάση μας.

Συνεχίζουμε, περνώντας το ρέμα με μεγάλη προσοχή αλλά και με την σημαντική βοήθεια των υπόλοιπων πεζοπόρων. Εντείνουμε λίγο τον ρυθμό ανάβασης καθώς βρισκόμαστε πολύ μακριά ακόμη από τον τελικό μας στόχο, την κορυφή. Έπειτα από πορεία μιάμισης ώρας περίπου, κυρίως μέσα στο δάσος και κερδίζοντας συνεχώς υψόμετρο, αντικρίζουμε τα πρώτα αλπικά λιβάδια σε υψόμετρο 1750 μέτρων.  Ακολουθεί μια ακόμη στάση στα καταπράσινα λιβάδια με τους ανθισμένους κρόκους, για να πάρουμε μερικές ανάσες ξεκούρασης αλλά και για να συγροτηθούμε σε ομάδα.

Απομένουν ακόμη περίπου 400 μέτρα ανάβασης. Οπλιζόμαστε με κουράγιο και κατευθυνόμαστε ανατολικά για να βγούμε στην κορυφογραμμή. Τα πρώτα εναπομείναντα χιόνια κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά δεν μας προκαλούν καμία δυσκολία. Δεν περνάει παρά μια ώρα ώσπου πατάμε στα 2135 μέτρα. Η καλύτερη επιβράβευση μετά από την κοπιαστική πορεία  4 περίπου ωρών, είναι η μεγάλη, σε διάρκεια, παραμονή μας στην κορυφή.  Οι ευνοϊκές καιρικές συνθήκες διευκολύνουν την παρατήρηση υψηλών κορυφών, όπως το Αυγό, την Κακαρδίτσα, την Μαρόσα και την Λουπάτα, όλες “φυλακίστηκαν” ως φωτογραφίες.

Για την επιστροφή, αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε μια διαφορετική πορεία ώστε να μειώσουμε την απόσταση που πρέπει να διανύσουμε. Εδώ πέσαμε πάνω σε έναν απόκρημνο και σαθρό σημείο του βουνού…Περπατήσαμε πάνω σε κυλιόμενα χαλίκια, σε έναν επικίνδυνο «Χαλιά», που έφερε στο μυαλό μας την πιθανή ρίζα της ονομασίας του βουνού…Χαλικό(βουνο).

Με μεγάλη προσοχή στην κατάβαση και με αλληλοβοήθεια περάσαμε και αυτόν τον κάβο. Μετά από αυτή την μικρή «περιπέτεια» βρισκόμαστε πλέον σε ομαλό σημείο του βουνού, περνάμε και πάλι μέσα από το δάσος ενώ επιταχύνουμε το βήμα μας για να αποφύγουμε την βροχή της οποίας οι πρώτες σταγόνες μούσκευαν το πρόσωπό μας. Σε λίγο ο καιρός «άνοιξε». Φτάνοντας στον χωματόδρομο, νιώθουμε ανακούφιση καθώς η απόσταση που μας χωρίζει από το σημείο εκκίνησης είναι πολύ μικρή. Έχοντας συμπληρώσει 8 ώρες πεζοπορία, βρισκόμαστε στα αυτοκίνητά μας, ενώ δίνουμε ραντεβού για τον απογευματινό καφέ σε μαγαζί του Περτουλίου.

Xalikovouno1 Xalikovouno2 Xalikovouno3 Xalikovouno4 xalikovounoSatSateliteN

Have your say