Χτισμένο στα ριζά μιας γυμνής, βραχώδους πλαγιάς του Λάκμου και σε υψόμετρο 1150 μέτρα, το Χαλίκι είναι το βορειότερο από τα βλαχοχώρια του Ασπροποτάμου. Είναι χωριό 700 περίπου μετακινούμεν ων κτηνοτρόφων, που το χειμώνα κατεβαίνουν στην περιοχή των Φαρσάλων.
Αποτελούσε συγκοινωνιακό κόμβο προς το Μέτσοβο και την Ήπειρο και από εκεί περνούσαν ως το 1912 τα σύνορα της Ελλάδας με την τουρκοκρατούμενη Ήπειρο.
Στη θέση αυτή βρισκόταν πιθανότατα μια από τις μεγάλες πόλεις της αρχαίας Αθαμανίας, η «Χαλκίς παρ’ Αχελώον». Το όνομα Χαλκίδα συναντάται μέχρι τον και 18ο αιώνα, ενώ η νεότερη ονομασία είτε προέρχεται από παραφθορά της παλιάς, είτε οφείλεται στα χαλίκια και τις κροκάλες που γεμίζουν την κοίτη του ποταμού μπροστά στο χωριό.
Στα χρόνια της τουρκοκρατίας το Χαλίκι είχε πάνω από 200 σπίτια και ήταν πολύ πλούσιο. Αναφέρεται ότι το χωριό κάηκε από τον λήσταρχο Καταραχιά ενώ τον Ιούλιο του 1878 το λήστεψε η συμμορία του Τσιτσημήτσου αρπάζοντας ολόκληρα δισάκια με χρυσές λίρες. Ήταν η έδρα του πασά Δημάκη που εξουσίαζε την περιοχή διατηρώντας Τούρκους φρουρούς. Υπήρξε τύραννος για την περιοχή αφού επέβαλλε σκληρούς φόρους. Το 1878 ο Κοσμάς ο Αιτωλός κήρυξε στο εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη, λίγο έξω από το χωριό, στηλιτεύοντας την σκληρότητα του Δημάκη.
Κάτω από τα τελευταία σπίτια του Χαλικιού σμίγουν δυο ρέματα του Αχελώου, το ένα από την πλευρά του Λάκμου και το άλλο από την πλευρά της Ρόνας
Αξιοθέατα:
Μνημεία αρχιτεκτονικής είναι οι λιθόκτιστες εκκλησίες του χωριού. Ο ναός της Αγίας Παρασκευής χτίστηκε το 1725 στην πλατεία του χωριού. Του ίδιου αιώνα είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου. Υπάρχουν ακόμα οι ναοί του Αγίου Αθανασίου, των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Μόδεστου, προστάτη της κτηνοτροφίας.
Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, που έκτισαν το 1835
Λίγο έξω από το Χαλίκι, στην άκρη ενός ομαλού λόφου πάνω από το ρέμα βρίσκονται δυο μικρά εκκλησάκια, η Μεταμόρφωση του Σωτήρος που χτίστηκε το 1783 και ο Προφήτης Ηλίας που χτίστηκε το 1835. Οι δυο ναοί ανήκαν στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία που χτίστηκε από τους Χαλικιώτες ιερομόναχους αδελφούς Μαυρογεώργου και γύρω τους ξεχωρίζουν ακόμα ερειπωμένα υπολείμματα των κελιών και άλλων κτιρίων της μονής. Μερικά χιλιόμετρα ανατολικότερα, στη συμβολή του Χαλικιώτικου με το ρέμα της Ανθούσας βρισκόταν η μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου που χτίστηκε το 1799, από την οποία απομένει σήμερα μόνο η μικρή τρίκλητη βασιλική της.
Από τα πετρόχτιστα σπίτια του χωριού ξεχωρίζουν τα κονάκια του Χ. Δρόσου, του Κ. Ζώζια, του Α. Δημάκη και το σχολείο του χωριού.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πέτρινες τοξωτές γέφυρες Φίλος και Αγίου Γεωργίου και οι λιθόκτιστες βρύσες Αυλότοπα και Φίλος.
Στη γιορτή της Αγίας Παρασκευής στις 17 Ιουλίου γίνεται το μεγάλο πανηγύρι του χωριού.
Διαδρομές:
Μια πολύ κλασσική διαδρομή γίνεται από το χωριό προς την υψηλότερη κορυφή του Λάκμου (ή Περιστέρι), την Τσουκαρέλα (υψόμετρο 2365 μ.)
Η διαδρομή γίνεται σε μονοπάτι που ακολουθεί το Χαλικιώτικο ρέμα (ή ρέμα της Καπραριάς) μέχρι το οροπέδιο της Βερλίγκας. Εδώ βρίσκονται οι πηγές του ρέματος, σε ένα τοπίο απίστευτης ομορφιάς. Σχηματίζεται μια μικρή λίμνη γύρω από την οποία διατηρούνται τα χιόνια μέχρι αργά την άνοιξη. Στην πορεία του, το ρέμα σχηματίζει ορμητικούς καταρράκτες με νερό ολόκληρο το χρόνο. Πλήθος αγριολούλουδων γεμίζουν τις πλαγιές του βουνού που το καλοκαίρι γεμίζει με κοπάδια προβάτων