Κυριακή πρωί και οι κορφές της Πίνδου είναι μέσα στην αντάρα. Βαριά μαύρα σύννεφα κλείνουν όλο τον ορίζοντα από τα δυτικά. Και οι προβλέψεις; Άσχημες. Ένα όμως που ξυπνήσαμε (όσοι ξυπνήσαμε) νωρίς και δεν πρέπει το πρωινό να πάει χαμένο. Χώρια η ετοιμασία από το βράδυ του Σαββάτου. Τι γάντια, τι ηγέτες, σκουφιά και αδιάβροχα, γέμισε το σακίδιο μέχρι πάνω. Πώς να γυρίσεις πίσω άπρακτος; Ας κάνουμε λοιπόν κάτι πιο εύκολο, ένα χαμηλότερο βουνό, λίγο ανατολικότερα από την κοσμοχαλασιά. Που; Στα Χάσια. Αποκούμπι στις δύσκολες στιγμές σαν τη σημερινή.
Ας ξεκινήσουμε από την Τρυγώνα, με προορισμό το Κράτσοβο, την ψηλότερη κορφή στα 1564 μέτρα . Που έχει και δάσος για να προφυλαχτούμε από τη βροχή, και χωματόδρομο ομαλό χωρίς μεγάλες κλίσεις, και θέα όμορφη στον κάμπο και τις ψηλές κορφές της Πίνδου. Έλα όμως που και εδώ μα προλαβαίνει η βροχή. Ψιλόβροχο στην αρχή, ίσα που μουσκεύει το χορτάρι και τους κίτρινους κρόκους που γεμίζουν τα λιβάδια πάνω από το χωριό. Όμορφο θέμα για φωτογραφία, άσχετα αν εμείς (για καθαρά τεχνικού λόγους) σας δείχνουμε τους εαυτούς μας να ποζάρουν πανευτυχείς.
Τα λιβάδια διαδέχεται η λάσπη και ακολουθεί το χιόνι. Έτσι ξαφνικά, από τα 1300 μέτρα , όλος ο δρόμος καλύπτεται με χιόνι. Ο δρόμος; Ποιος δρόμος που δεν φαίνεται καθόλου. Δύσκολο να βρούμε την πορεία μας από εδώ και πέρα. Και σαν επιστέγασμα, άρχισε και να χιονίζει. Ε δεν θα σκάσουμε κιόλας! Καλή είναι η βροχή, όμορφο και το χιόνι. Έτσι πυκνό – πυκνό που πέφτει μέσα στου δάσους τη σιωπή. Ναι όλοι οι θόρυβοι του δάσους (πουλιά, νερά και ζώα) κόπηκαν μαχαίρι. Λίγο να σταματήσουμε κι εμείς τη φλυαρία για να χαρούμε το τελευταίο ίσως χιόνι της χρονιάς.
Και πριν δυο χρόνια ακριβώς, πάλι σε τούτο το σημείο ήταν το χιόνι που σημάδεψε την ανάβασή μας. Μόνο που τώρα είναι τόσο πολύ που δεν μπορούμε να δούμε πέρα από λίγα μέτρα. Σωρεύεται κάτω από τα πόδια μας, βουλιάζουμε σε κάθε βήμα.
Ας λοιπόν. Κάπου θα βρούμε ένα καφενείο να στεγνώσουμε. Να συζητήσουμε τα παράξενα και τα ωραία της σημερινής μας πορείας. όπως και κάθε πορείας, κάθε Κυριακής.
