Αντικρίζοντας τα γαλαζοπράσινα νερά της μικρής λίμνης στη ρίζα του βουνού, δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι πριν από μερικές δεκαετίες στον ίδιο χώρο υπήρχαν σπίτια, λιβάδια, χωράφια. Και όμως. Σε μια εκδήλωση παροξυσμού της φύσης, ολόκληρη η πλαγιά γκρεμίστηκε φράσσοντας τα νερά του ποταμού. Σαν αποτέλεσμα, προέκυψε η λίμνη της Στεφανιάδας, μια από τις ελάχιστες που οφείλουν την ύπαρξή τους σε κατολίσθηση. Βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων, καταλαμβάνει έκταση 175 στρεμμάτων και έχει διαστάσεις περίπου 200 μ. x 400 μ.
Έτσι όπως στέκουμε δίπλα στο μικρό καφενείο θαυμάζοντας το αξιοπερίεργο δημιούργημα της φύσης, έχουμε μπροστά μας όλο το ανάπτυγμα του ορεινού όγκου που θα ανεβούμε. Το Γαλάτσι ή Ασημένιο Βουνό, από τα λιγότερο γνωστά των Αγράφων, υψώνεται πάνω από τον οικισμό της Στεφανιάδας. Το ύψος του (1894 μ.) δεν είναι αμελητέο, αλλά έχει ένα σχετικά ήπιο ανάγλυφο από την ανατολική πλευρά του. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την δυτική, που απότομα καταλήγει στην κοιλάδα του Αχελώου, έτσι όπως αυτή ανοίγεται μετά το φράγμα της Συκιάς και λίγο πριν τη στροφή του ποταμού προς την Αιτωλοακαρνανία. Εδώ δημιουργούνται γκρεμοί ύψους εκατοντάδων μέτρων, στα βράχια των οποίων βρίσκουν καταφύγιο τα τελευταία αρπακτικά των Αγράφων.
Έξω από τον οικισμό ξεκινά χωματόδρομος κακής βατότητας με κατεύθυνση προς τον Κέδρο. Ακολουθώντας τον μπορούμε να οδηγηθούμε στη βάση του ρέματος που πηγάζει από την κορυφή και από εδώ να προσεγγίσουμε την κορυφή σε δυο ώρες περίπου. Η έλλειψη εκτός δρόμου αυτοκινήτων μας αναγκάζει να ξεκινήσουμε μια μακρά πορεία από το κέντρο της Στεφανιάδας. Ο οικισμός είναι χτισμένος σε υψόμετρο 930 μέτρων και απέχει 50 χλμ από το Μουζάκι. Αριθμεί 13 μόνιμους κατοίκους που κατά βάση είναι κτηνοτρόφοι.
Σημαδεμένο μονοπάτι δεν υπάρχει και σύντομα καταλήγουμε να σκαρφαλώνουμε σαν τα κατσίκια ανάμεσα στα βράχια και τους θάμνους. Μετά από μιας ώρας κουραστική ανάβαση βγαίνουμε στο ελατόδασος, κάτω από την κορυφογραμμή. Είμαστε στο βορειότερο άκρο του συγκροτήματος, κάτω από την κορυφή Μαντριά (υψ. 1784 μ.) και πρέπει να τραβερσάρουμε αριστερά μέχρι το νοτιότερο σημείο όπου βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή. Κάποιοι προτιμούν να κάνουν τη διαδρομή περπατώντας στην κορυφογραμμή, και άλλοι κάτω από αυτήν. Κοινό σημείο συνάντησης το γκρεμισμένο τριγωνομετρικό με την όμορφη θέα προς τον κεντρικό κορμό των Αγράφων (Ντελιδήμη, Φτέρη, Λιάκουρα), τα όρη του Βάλτου, τα Τζουμέρκα. Ακριβώς πάνω από τα νερά του Αχελώου η πυραμίδα του Κοκκινόλακου και στην αγκαλιά του φωλιάζουν οι Πηγές Άρτας. Κρίμα που η ζέστη και η υγρασία περιορίζουν την ορατότητα και μειώνουν την απόλαυση που αισθάνεται ο ορειβάτης φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής του.
Η κατάβαση είναι πολύ πιο σύντομη αφού επιλέγουμε μια διαδρομή δίπλα στο ρέμα που χωρίζει το Γαλάτσι από την κορυφή Τσούκα (υψ. 1753 μ.) με την χαρακτηριστική μυτερή απόληξή της. Μιας ώρας πορεία έντονα κατηφορική μέχρι το χωματόδρομο και από εδώ συνεχίζουμε μέχρι ένα μικρό πέτρινο οίκημα. Στο σημείο αυτό ανακαλύπτουμε ένα μικρό μονοπάτι με προφανή κατάληξη τον οικισμό, όπως η εμπειρία μας διαβεβαιώνει. Απομεσήμερο πλέον φτάνουμε στον προορισμό μας όπου μια σύντομη ξεκούραση είναι απαραίτητη πριν από την επιστροφή.
