Βαδίζουμε στις ήπιες, πυκνά δασωμένες πλαγιές των ανατολικών Αγράφων, πάνω από τα νερά της λίμνης του Μέγδοβα. Έχουμε αφήσει πίσω μας τον γραφικό Μεσενικόλα να κοιμάται μέσα σε σύννεφα από μπαμπάκι. Σύννεφα που ανεβαίνουν από τον πάτο των φαραγγιών, σκεπάζουν τις κορυφές των δέντρων και εξαφανίζονται. Σύννεφα που ταξιδεύει ο νοτιάς, ο πλέον απρόβλεπτος των ανέμων.
Ακούμε την επερχόμενη καταιγίδα να κροταλίζει στα σκληρά φύλλα της βελανιδιάς και πριν καλά – καλά προλάβουμε να ανοίξουμε τις ομπρέλες, αυτή ξεσπά ορμητική. Νερά τρέχουν από παντού, ποτάμια σχηματίζονται στον δασόδρομο και ξαφνικά, στο νεύμα μιας ηλιαχτίδας, όλα σταματούν. Αστράφτουν οι στέγες των σπιτιών, γυαλίζουν τα φύλλα της καστανιάς και η στράτα μας καλεί ξανά στο ταξίδι.
Τα κελύφη των πεσμένων κάστανων στρωμένα στο χώμα που βουλιάζει κάτω από τα άρβυλα. Στα ρείθρα θάλλουν τα κυκλάμινα και οι ομπρέλες των αδραχτιτών. Βαδίζουμε προς τη λίμνη και λίγο πριν δούμε τα νερά της στρίβουμε αριστερά, σε φαρδύ δασόδρομο που συνεχώς διακλαδίζεται δημιουργώντας ένα πολυδαίδαλο δίκτυο. Η αιθρία εναλλάσσεται αστραπιαία με την καταιγίδα. Δεν αποθαρρυνόμαστε. Αντίθετα, έχουμε την ευκαιρία να αποτυπώσουμε φωτογραφικά στιγμές σπάνιας αισθητικής απόλαυσης. Το νερό στις φοντάνες της Αιώνιας Πόλης ωχριά μπροστά σε αυτό που τρέχει από τις ανοικτές ομπρέλες μας – πρόκληση για έναν σύγχρονο Μπερνίνι.
Το πέρασμα της μπόρας γέμισε τις λακκούβες με θολό καφετί νερό και δραστηριοποίησε τις ράθυμες σαλαμάνδρες που δείχνουν στον ήλιο τις γυαλιστερές κίτρινες και μαύρες ράχες τους. Ζυγώνουμε πάλι στα νερά της λίμνης που θυμίζει θάλασσα φουρτουνιασμένη. Χορεύει στις ράχες της ο νοτιάς σηκώνοντας κύματα αφρισμένα. Η καινούργια νεροποντή μας βρίσκει στον περίβολο της μονής Κορώνης. Ενός από τα ιστορικότερα μοναστήρια της περιοχής που εδώ και αιώνες αγναντεύει τον Θεσσαλικό κάμπο από το υψόμετρο των 800 μέτρων μέσα σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς φυσικό περιβάλλον. Ξεχωρίζει χαμηλά η τεχνητή λίμνη της Μητρόπολης που δέχεται τα νερά του φράγματος.
Οι πολυκαιρισμένοι τοίχοι του μοναστηριού είδαν πράγματα και θαύματα στο πέρασμα των αιώνων. Το οροπέδιο της Νεβρόπολης να κατακλύζεται από τα νερά του Ταυρωπού, τους αγρότες να γίνονται ψαράδες και στη συνέχεια ξενοδόχοι και εστιάτορες, τους ανθρώπους να σπεύδουν κατά κύματα για να χαρούν τις ομορφιές και τις απολαύσεις της «νέας Ελβετίας». Ο καπνός στα έρημα «Τσαρδάκια» προδιαγράφει το τέλος μιας εποχής. Ή μήπως την αρχή μιας άλλης;
Επιστρέφουμε πεζοί από τον παλιό δρόμο που οδηγεί από το μοναστήρι στον Μεσενικόλα. Ένας απείρου κάλλους ορεινός δρόμος με το παλιό – καλό πέτρινο ρείθρο από την πλευρά του γκρεμού. Διαβαίνουμε τους καστανιώνες. Πεσμένοι οι καρποί τους, συνθλίβονται από τις ρόδες των αυτοκινήτων που αραιά και που κάνουν την εμφάνισή τους. Τρίκαλα, Καρδίτσα. Λευκές πολιτείες που πλέουν στην ομίχλη. Στον κάμπο βρέχει. Οι πλάτες μας στον ήλιο. Τα χρώματα της ίριδας σε τέλειο ημικύκλιο που γίνεται όλο και πιο έντονο. Να πιστέψουμε την φυσική που το θέλει αποτέλεσμα της διάθλασης του φωτός στα σταγονίδια της βροχής ή στον μύθο της Ίριδας που με την ορμή της καταιγίδας φέρνει στους θεούς το «Ιερόν Ύδωρ» χαράσσοντας με χρώματα τον ουράνιο δρόμο της;
Ας προτιμήσουμε το δεύτερο. Εξ άλλου σήμερα είναι μια μέρα όμορφη σαν μύθος.
