< <

Στον Κόζιακα από την Πιαλεία

Ο Κόζιακας παρά το χαμηλό του σχετικά ύψος (κορυφή Αστραπή -1901 μ.) είναι κατά γενική ομολογία ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βουνά της χώρας μας τόσο από ορειβατική, όσο και από φυσική άποψη (πανίδα – χλωρίδα). Αν και περιορισμένης έκτασης οροσειρά, διαθέτει μια εκπληκτική μορφολογική ποικιλία που οφείλεται στη γεωλογική του σύσταση με τον έντονα καρστικοποιημένο ασβεστόλιθο. Η γεωγραφική του θέση (στο ανατολικότερο άκρο της Πίνδου) και οι ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες προίκισαν το βουνό με μια μεγάλη ποικιλία βλάστησης που κυμαίνεται από τους θάμνους και τα πλατύφυλλα των υπωρειών του μέχρι τα κωνοφόρα λίγο πιο κάτω από τις ψηλότερες κορφές του. Είναι μια μακρόστενη οροσειρά με κατεύθυνση Β- Ν που ξεκινώντας από την πεδιάδα της Καλαμπάκας φτάνει μέχρι την Πύλη όπου κόβεται από τον Πορταϊκό ποταμό και χωρίζεται από τον Ίταμο που είναι η φυσική προέκταση του Κόζιακα. Στα δυτικά της οροσειράς σχηματίζονται οροπέδια (Περτουλιώτικα λιβάδια) και κοιλάδες, ενώ από τα ανατολικά πέφτει απότομα στην πεδιάδα. Το γεωλογικό υπόβαθρο συντελεί στην ύπαρξη άφθονων νερών που με μορφή πηγών συνεχούς ροής τροφοδοτούν τον κάμπο.

Ένα τόσο ευνοημένο βουνό, επόμενο είναι να δίνει ζωή σε πλήθος χωριών στις παρυφές του. Περισσότερα βέβαια από την ανατολική πλευρά όπως επιτάσσει η εγγύτητα με τα αστικά κέντρα. Από αυτή ακριβώς την πλευρά αναπτύσσεται ένα εκτεταμένο δίκτυο μονοπατιών που εξυπηρετούν κυρίως την κτηνοτροφία. Αρκετά έχουν και ορειβατικό ενδιαφέρον, όπως αυτό που συνδέει την Πιαλεία με τη Βρύση του Μπέη που αν και καταγράφεται στους επίσημους οδηγούς της περιοχής μας, έχει ελλιπέστατη σήμανση και σε πολλά σημεία αντιφατική. Χειρότερη είναι η κατάσταση στην κατάβαση όπου ο κίνδυνος να χαθεί κανείς είναι πιθανότατος. Πολύ περισσότερο σε δύσκολες καιρικές συνθήκες όπως αυτές της προηγούμενης Κυριακής.

Εκκίνηση λοιπόν από την Πιαλεία και από το υψόμετρο των 310 μέτρων. Ένα ζωντανό χωριό με μόνιμο πληθυσμό 900 περίπου ανθρώπων που ζουν από την γεωργία και την κτηνοτροφία. Παλιό όνομα Καρβουνολεπενίτσα. Γνωστή από την αρχαιότητα με το σημερινό της όνομα, με ερείπια αρχαίου τείχους (4ος αιώνας π.Χ.) στη θέση Παλαιόκαστρο. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι εδώ επεξεργάζονταν ο Ασκληπιός τα βότανα που συνέλεγε στις πλαγιές του Κόζιακα. Η πόλη καταστράφηκε το 198 π.Χ. από τους Ρωμαίους και οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν σε παλιότερες, οχυρωμένες θέσεις. Το χωριό διασχίζει το ρέμα Μπιντένι που καταλήγει στον Πηνειό. Τις όχθες του γεφυρώνει μια πέτρινη καμάρα.

Ξεκινώντας από το κέντρο του χωριού και ρωτώντας, αφού σημάδι δεν υπήρχε πουθενά, εντοπίσαμε την αρχή του μονοπατιού που αφήνοντας αριστερά του το πρώτο μαντρί μπαίνει σε πυκνή βλάστηση με θάμνους και πλατάνια. Έντονα ανηφορικό, με εντυπωσιακή θέα στον κάμπο και στις πλαγιές του βουνού. Αφήνοντας πίσω μας μια καλύβα και μαντριά μπαίνουμε σε καστανιώνα. Τεράστια δέντρα μεγάλης ηλικίας, στο κορύφωμα του φθινοπώρου διατηρούν ακόμα τα εντυπωσιακά κίτρινα φύλλα τους δίνοντας νότες εξωπραγματικές στο χώρο.

Βγαίνοντας πλέον από το δάσος συναντάμε ένα μικρό οροπέδιο που σύντομα σκεπάζει η ομίχλη. Από εδώ χρειάζεται άλλης μιας ώρας πορεία μέχρι τον προορισμό μας, περπατώντας στα βράχια μέχρι το πέρασμα στο οροπέδιο όπου σε μια θέση εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς αναβλύζει νερό κρυστάλλινο. Από εδώ ξεκινούν άλλες πολύ ενδιαφέρουσες διαδρομές στο βουνό του Ασκληπιού, που θα σας περιγράψουμε κάποια άλλη φορά.

Have your say