Η πεζοπορία στην περιοχή των Μετεώρων είναι πάντα και πάνω από όλα μια σπάνια αισθητική απόλαυση. Αν αποστασιοποιηθούμε από το πασίγνωστο σε όλους μας θέαμα των βράχων που στέκουν πάνω από την πόλη της Καλαμπάκας και επιχειρήσουμε την γνωριμία με το ενδότερο τοπίο των Μετεώρων, θα εκπλαγούμε από την πολυμορφία όχι μόνο του αναγλύφου, αλλά και της πανίδας και χλωρίδας που είναι αποτέλεσμα της γεωμορφολογίας. Σαν απότοκο των παραπάνω, ολόκληρη η περιοχή ορίζεται ως ζώνη ειδικής προστασίας Natura 2000.
Για τον πεζοπόρο, πέραν των γνωστών μονοπατιών γύρω από τα βράχια Καλαμπάκας – Μετεώρων, εγγύς των γνωστών μοναστηριών, πλήθος άλλων διαδρομών προσφέρεται. Είναι κρίμα που χρόνια τώρα αυτές δεν έχουν σημαδευτεί και αναδειχτεί, καθώς έχει μείνει στο περιθώριο κάθε τι μακριά από την περιοχή της Καλαμπάκας. Ο θρησκευτικός τουρισμός μονοπωλεί τα σχέδια των αρμοδίων αφήνοντας αναξιοποίητη την ευκαιρία ανάδειξης του χώρου των Μετεώρων σαν αδιάσπαστη μορφολογικά και ιστορικά ενότητα.
Σαν παλιοί γνώστες του χώρου, πολλές φορές τον συμπεριλαμβάνουμε στις πεζοπορίες μας, προγραμματίζοντας γνωστές και άγνωστες διαδρομές. Την περασμένη Κυριακή σειρά είχε μια από τις λιγότερο γνωστές. Αφετηρία μας ο Γάβρος και τέρμα ο Άγιος Δημήτριος. Στην ουσία ήταν μια πρόφαση για να ταξιδεύσουμε στην βορειοδυτική πλευρά του τόπου των Μετεώρων, επιμηκύνοντας κατά το δοκούν τη διαδρομή προς τέρψη των αισθήσεών μας.
Στον Γάβρο λοιπόν, το χωριό που είναι χτισμένο στη ρίζα ενός τεράστιου βράχου διάτρητου από μικρές και μεγάλες κοιλότητες. Ο βράχος από μόνος του είναι λόγος έλευσης στο χωριό. Ένα μονοπάτι οδηγεί από τα τελευταία σπίτια στην κορυφή Αρκούδα (υψ. 624 μ.) Στην είσοδο του χωριού και δεξιά του δρόμου άλλος βράχος μικρός και οξυκόρυφος, αποτελεί πρόκληση αναρριχητική.
Η ώρα είναι ήδη 9 και ο ήλιος δεν έχει σηκωθεί ακόμα πίσω από τα βράχια παρατείνοντας το κρύο του πρωινού. Η ανηφόρα σύντομα θα μας ζεστάνει αναγκάζοντάς μας να βγάλουμε τα μπουφάν. Βρισκόμαστε πάνω από το χωριό, δεξιά του βράχου. Μπροστά μας απλώνεται η κοιλάδα του Μύκανη ( ο ποταμός Ίων των αρχαίων), αυτή που οριοθετεί την ανατολική πλευρά των Μετεώρων. Συνεχίζουμε ανηφορικά σε συστάδα βελανιδιών. Είναι το χαρακτηριστικό δέντρο όλης της περιοχής που με το φύλλωμά του χρωματίζει διαφορετικά κάθε εποχή τους λόφους και τις πλαγιές.
Φτάνοντας στο διάσελο πάνω από το χωριό στρίβουμε αριστερά για να βαδίσουμε ομαλά στο οροπέδιο έχοντας απέναντι στο βάθος τα πασίγνωστα στην όψη βράχια Καστρακίου – Καλαμπάκας. Ο Άγιος Δημήτριος είναι μπροστά και δεξιά μας, ανάμεσα σε δύο χαρακτηριστικούς βραχώδεις σχηματισμούς. Μονοπάτι δεν υπάρχει, μπορούμε λοιπόν να πορευτούμε κατά βούληση, επιλέγοντας τοπία εντυπωσιακά για να διασχίσουμε.
Μοιάζει περίεργο, αλλά οι λόφοι πάνω στους οποίους βαδίζουμε, πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια δεν ήταν παρά ο χώρος απόθεσης φερτών υλικών ποταμών και ρεμάτων της γύρω ορεινής ζώνης. Καθώς αποτίθενταν στον πυθμένα της θεσσαλικής λίμνης, η πίεση των υπερκείμενων στρωμάτων μετέτρεπε το χαλαρό υλικό σε συμπαγές πέτρωμα (ανώτερο κροκαλοπαγές Μετεώρων). Πριν από 15 εκατομμύρια χρόνια τεκτονικές δυνάμεις άνοιξαν το στενό των Τεμπών οδηγώντας το νερό της λίμνης στη θάλασσα και αποκαλύπτοντας τα βράχια που με τη διαβρωτική δύναμη του νερού και του ανέμου έλαβαν τη σημερινή απίθανη μορφή. Για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά το ότι η φύση είναι ο μέγας καλλιτέχνης.
Η πορεία μας σημαδεύεται από την διάσχιση αρκετών τέτοιων βράχων που απαιτούν κάποια προσοχή καθώς λειασμένα όπως είναι γλιστρούν σε αρκετά σημεία. Οι νεροσυρμές που γλύφουν το κορμί τους, τα ρέματα που τα κόβουν σε κομμάτια συνεχίζοντας αέναα την διαμόρφωση του αναγλύφου, η βλάστηση που καταφέρνει να ριζώσει πάνω τους συμμετέχοντας στην διάβρωσή τους, είναι αυτά που χαρακτηρίζουν τη διαδρομή. Μια διαδρομή που απαίτησε συνολικό χρόνο τεσσάρων ωρών για κάλυψη 11 περίπου χιλιομέτρων.
