Αν και διανύουμε τις πρώτες ημέρες του Ιούνη, ο καιρός δυστυχώς έχει τις διακυμάνσεις του. Το ψιλόβροχο που έπεφτε στην πόλη μας από τις πρώτες πρωΐνές ώρες, σε συνδυασμό με τα πυκνά σύννεφα που απλώνονταν σχεδόν προς κάθε κατεύθυνση μας έκαναν να είμαστε διστακτικοί για το αν θα έπρεπε να γίνει η προγραμματισμένη ανάβαση στο Αυγό. Τους φόβους μας επισφράγισε η ενημέρωση που λάβαμε από μέλη που είχαν εγκατασταθεί από το προηγούμενο βράδυ, στα γύρω χωριά του Δροσοχωρίου (σημείο εκκίνησης). Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή του Περτουλίου έβρεχε καταρρακτωδώς ενώ μάλιστα έγινε λόγος για εμφάνιση λιγοστών νιφάδων χιονιού στην κορυφή του Αυγού. Μετά από μια σύντομη σύσκεψη αποφασίσαμε να ακυρώσουμε την συγκεκριμένη πορεία κυρίως για λόγους ασφάλειας αλλά και για τον λόγο ότι οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές για παρατήρηση. Παρόλα αυτά όμως, δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την Κυριακή ανεκμετάλλευτη και δεδομένου ότι προς την περιοχή της Καλαμπάκας παρατηρούσαμε κάποια ανοίγματα του καιρού, εκτιμήσαμε ότι θα μπορούσε να γίνει η διαδρομή Βλαχάβα – μοναστήρι Παλαιοπαναγιάς. Μία ήπια και σύντομη διαδρομή χωρίς μεγάλες υψομετρικές διαφορές.
Πριν καλά – καλά μπούμε στην Καλαμπάκα κινούμαστε ανηφορικά προς την νοτιοδυτική πλευρά των Χασίων. Σε σύντομο χρονικό διάστημα βρισκόμαστε στην Βλαχάβα και σε υψόμετρο περίπου 895 μέτρων. Την αρχή του μονοπατιού που θα μας οδηγήσει στο μοναστήρι, μας το δείχνει μια μικρή ξύλινη πινακίδα η οποία είναι τοποθετημένη λίγο πριν το χωριό. Η διαδρομή ως επί το πλείστον είναι σε δασικό χωματόδρομο και συνεχώς χάνουμε υψόμετρο. Το ψιλόβροχο έχει πλέον σταματήσει ενώ οι πρώτες αχτίδες του ήλιου κάνουν δειλά την εμφάνισή τους. Η παρουσία μας κοντά στα λιγοστά μαντριά προκαλεί μια μικρή αναστάτωση στα τσοπανόσκυλα, στους άγρυπνους αυτούς φύλακες των κοπαδιών παρόλα αυτά όμως δεν μας δημιουργούν προβλήματα και στο κάλεσμα των αφεντικών τους, υποχωρούν.
Έπειτα από μιάμισης ώρας περίπου, εύκολη πορεία, ορθώνεται στα δεξιά μας ένας τεράστιος βράχος στην πλευρά του οποίου βρίσκονται τα ερείπια της μονής της Παλαιοπαναγιάς (ή αλλιώς Παναγίας Μύκανης). Ανεβαίνουμε με προσοχή τα λαξευμένα από πέτρα σκαλιά καθώς η υγρασία που υπάρχει τα καθιστά επικίνδυνα. Το συγκεκριμένο μοναστήρι αποτελεί ένα από τα παλαιότερα του νομού Τρικάλων, ενώ στην ουσία αυτό που σώζεται σήμερα είναι ένας μικρός θολωτός ναΐσκος με ελάχιστες τοιχογραφίες. Αν και δεν νιώθουμε ιδιαίτερα κουρασμένοι, ακολουθεί μια σύντομη στάση στα παγκάκια που βρίσκονται στην βάση του βράχου, τόσο για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό όσο και για μια χαλαρή κουβεντούλα.
Για την επιστροφή επιλέγουμε να ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι το οποίο θα μας βγάλει απευθείας μέσα στο χωριό. Στην πορεία συναντάμε ορισμένα είδη πεταλούδων και με μεγάλη δυσκολία προσπαθούμε να τις πλησιάσουμε, ώστε να αποτυπώσουμε στον φωτογραφικό φακό την πλούσια συμμετρία των χρωμάτων και σχεδίων. Επίσης, παρατηρούμε μεγάλο συνωστισμό διαφόρων εντόμων στα γαϊδουράγκαθα, για τη απαραίτητη συλλογή τροφής. Δυστυχώς όμως, τα σύννεφα κάνουν την επανεμφάνισή τους και δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια. Επιταχύνουμε το βήμα μας και σε περίπου τον ίδιο χρόνο βρισκόμασταν στο καφενείο του χωριού απολαμβάνοντας το απογευματινό μας καφεδάκι.
