Με τη δημιουργία της σήραγγας που παρακάμπτει την Γκρόπα (έργο σημαντικό και άκρως αναγκαίο), πόσες εικόνες οικείες και αγαπημένες θα γίνουν πια παρελθόν. Ο απύθμενος γκρεμός που ξανοίγεται κάτω από το επίφοβο πέρασμα, οι πανύψηλες κορφές που ορθώνονται απότομα πάνω από το στενό φαράγγι. Είναι οι Σούβλες και ο Αχλαδιάς, φρουροί ενός τοπίου άγριου και απρόσιτου. Και δεξιότερα, μια από τις πιο περίεργες κορυφές που είδαμε ποτέ. Γυμνή και κακοτράχαλη όπως και οι γειτόνισσές της, αλλά με μια τόση δα φουντωτή συστάδα οξιές στην απόληξή της που σπάει την αυστηρότητα του τοπίου και μας κάνει να απορούμε ή να χαμογελάμε. Την έχουμε βαφτίσει Σκούφια (αλήθεια, πως τα χρόνια και οι εμπειρίες μας δένουν με τόπους και σημεία). Ο χάρτης την ονομάζει Ξεροβούνι, οι ντόπιοι δεν γνωρίζουμε πως, δεν έχει σημασία, για εμάς είναι τόπος σημαντικός που τον σημαδεύουν αναμνήσεις.
Το χαρούμενο πρόσωπό της Σκούφιας έχει χρώμα φθινοπωρινό, το άγριο χειμωνιάτικο. Την άνοιξη ποικίλει, ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Στην τελευταία μας επίσκεψη πάντως είχε δυο πρόσωπα, ένα στην άνοδο και ένα διαφορετικό στην κάθοδο. Αγριωπό το πρώτο με κρύο και ομίχλη. Χαρούμενο το δεύτερο, γελαστό και παιχνιδιάρικο.
Ξεκινάμε την ανάβαση από το πρώτο μαντρί αριστερά στον χωματόδρομο Γκρόπας – Ανθηρού ακολουθώντας το ρέμα που ξετρυπώνει από τα έγκατα του βουνού. Ανηφορίζουμε απότομα στη ράχη του βουνού. Εδώ μέσα στις οξιές, το χιόνι, πρόσφατο και παλαιότερο, ξεπερνά το ένα μέτρο. Και η ομίχλη πυκνή, ένα γκρίζο τείχος που περιορίζει την ορατότητα σε λίγα μέτρα. Γυμνά κλαδιά προβάλλουν μέσα από τα πέπλα της. Στους κορμούς χαραγμένα ονόματα, ημερομηνίες. Κινούμαστε αργά βουλιάζοντας στο χιόνι. Φασματικές μορφές τυλιγμένες στην αχλή. Ο παγωμένος άνεμος και των βημάτων μας ο ήχος. Αν χαθείς εδώ, μπορείς να τριγυρνάς αιώνια ανάμεσα στα δέντρα στην αέναη εναλλαγή των εποχών. Είναι ένα μέρος μαγεμένο.
Η κορυφή βρίσκεται μέσα στο πυκνό σύδεντρο. Την παρακάμπτουμε για να καταλήξουμε στο διπλανό διάσελο. Εδώ κοπάζει ο αέρας. Δίπλα στο τριγωνομετρικό αποθέτουμε τα πράγματά μας και ξεκουραζόμαστε περιμένοντας να καθαρίζει επιτέλους ο καιρός, ο ήλιος να σκορπίσει τα σύννεφα, να ανοίξει ο ορίζοντας, να γεμίσουν τα μάτια μας από το θέαμα των γύρω κορυφών.
Του κάκου. Αποκαρδιωμένοι παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Επιχειρούμε απ ευθείας κατάβαση στο χωματόδρομο αποφεύγοντας το δάσος. Έχουμε ήδη φτάσει στο μέσο της διαδρομής όταν τελείως ξαφνικά τα σύννεφα υποχωρούν. Τι απίστευτη αλλαγή! Τι αντίθεση συναισθημάτων! Ένας νέος κόσμος αποκαλύπτεται. Χιονισμένες κορυφές, λασπωμένοι χωματόδρομοι, μικρά πράσινα λιβάδια, σπίτια και οικισμοί. Ο ήλιος εκτυφλωτικός, μεσουρανεί. Απέναντί μας ο τεράστιος όγκος του Αχλαδιά και πίσω του κατάλευκες οι κορυφές των Αγράφων. Τώρα πια δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Ας απολαύσουμε τη μέρα μας στο υπόλοιπο της επιστροφής.
