Για δεύτερη φορά φέτος ανηφορίσαμε προς τα αγαπημένα μας Άγραφα που έχουν έναν σωρό ψηλές κορφές κοντά ή και παραπάνω από τα 2 χιλιάδες μέτρα ύψος για αυτό και χιονοσκεπής ακόμα και στην προχωρημένη Άνοιξη .
Στα μέσα Μαρτίου περπατήσαμε προς την ψηλότερη , την «Καράβα» , εκεί ήθελαν την Πανθεσσαλική συνάντηση οι φιλόξενοι Καρδιτσιώτες… Την περασμένη Κυριακή κάναμε προς την «Καζάρμα» (1.977μ.) , έτσι το είχαμε συμφωνήσει τα μέλη του Συλλόγου μας από τον περασμένο Δεκέμβρη και θα επιστρέφαμε από «9 βρύσες».
Ο καιρός , «δικός» μας . Ηλιόλουστη μέρα , καλή θερμοκρασία και άριστη ορατότητα μας έφεραν από νωρίς το πρωϊ κοντά στην χαρά του χιονιού . ‘Έφηβοι , ενήλικοι και μεσήλικοι παίξαμε σαν παιδιά .
Βρισκόμασταν στην δεύτερη μέρα του Απρίλη και η πορεία μας προς την αφετηρία της ορειβασίας , το διάσελο του Αγίου Νικολάου , χόρταινε τα μάτια μας με χρώματα . Οι μωβ αποχρώσεις της Πασχαλιάς και τις Κουτσουπιάς , οι κόκκινες της Τσιτόνιας , και τα κίτρινα χαμολούλουδα εναλλάσσονταν κεντώντας τον καταπράσινο ανοιξιάτικο καμβά…Από πάνω μας ο στιβαρός όγκος του «Τύμπανου» , αεικίνητος δεν «έδειχνε» να τον απασχολούν τα δικά μας εαρινά σκιρτήματα…
Πάνω από το χωριό Βλάσι , στο γνωστό διάσελο του Αγίου Νικολάου , αφήσαμε τα αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε για την κορυφή . Αυτή τη φορά ήταν μαζί μας η Ερμιόνη και ο Πέτρος που ήρθαν από τα Γιάννενα για να περπατήσουν μαζί μας . Η άρτια σήμανση του μονοπατιού (από τον ΕΟΣ Καρδίτσας) μας έβγαλε νωρίς και χωρίς τεχνικές δυσκολίες στο πέτρινο εγκαταλελειμμένο Πυροφυλάκιο που βρίσκεται ακριβώς πάνω στην κορυφή η οποία έχει απαράμιλλη θέα προς την λίμνη Πλαστήρα και τα τριγύρω χωριά , όλα να κρέμονται στις πλαγιές της μεγάλης οροσειράς .
Το βλέμμα μας «ακουμπούσε» την πόλη των Τρικάλων, την Καλαμπάκα και τα Μετέωρα. Στο βάθος ο κατάλευκος Όλυμπος , δεξιά του , ο Κίσσαβος . Στα δυτικά , όλη η ομορφιά των Αγράφων ξεδιπλώνονταν σε μια συστάδα κατάλευκες κοφτερές μύτες. Το «Βουτσικάκι» (2.145μ), η Καράβα (2.184μ), το Ντελιδήμι αλλά και ο Κόζιακας, η περιοχή Ασπροποτάμου, η κεντρική Πίνδος, χανόμαστε μέχρι και τα Ευρυτανικά Άγραφα . Βρισκόμαστε κοντά στις πατούσες της «Κοιμωμένης των Αγράφων» .
Καταγράφουμε και την σημερινή παρουσία μας στο βιβλίο κορυφής , όπως τόσες άλλες μέχρι τώρα , ξεκουραστήκαμε , κολατσίσαμε , βγάλαμε φωτογραφίες να τις πάρουμε μαζί μας για την ανάμνηση και ξεκινήσαμε για τις «9 βρύσες». Ήταν όλα τόσο καθαρά γύρω μας που ακόμα και οι «νεοσύλλεκτοι» στην ομάδα διέκριναν και ονόμαζαν λαμπυρίζουσες από το χιόνι κορυφές που στέκονταν σαν «νύφες» στον ορίζοντα .
Κατηφορίζοντας αφήνουμε πίσω την χιονισμένη «Καζάρμα» και αλλάζοντας τα βήματά μας πάνω στα ακίνητα λιθάρια περάσαμε κάτω από τον «Κουφόλογγο» και μπήκαμε στα αλπικά λιβάδια του . «Φάρος» το Πυροφυλάκιο της κορυφής πίσω μας , ξεπρόβαλλε αγέρωχο ανάμεσα από τις βουνοκορφές. Η βουή ενός τοπικού καταρράκτη αποσπά την προσοχή μας καθώς βαδίζουμε σε λιβάδι κατάμεστο από μωβ κρόκους , λευκές μαργαρίτες , γαλάζιους κρίνους τα γνωστά χιονόδοξα και από πάνω μας στα καταπράσινα έλατα να τιτιβίζουν οι Σπίνοι και τα Κοτσύφια στο εαρινό/ερωτικό κάλεσμα . Όλα στον αέναο κύκλο του χρόνου , από τον Χειμώνα στην Άνοιξη .
Μπροστά μας οι «9 βρύσες». Κρήνη με γάργαρο νερό που ξεδιψάει τον επισκέπτη της . Μαγευτικό τοπίο όπου στον πίσω λαξευμένο βράχο ένας προσκυνητής τοποθέτησε μια εικόνα για να αφήσει στους κατοπινούς χρόνους το ίχνος του .
Από την βόρεια πλευρά του ορεινού όγκου της «Καζάρμας» κατευθυνόμαστε πλέον προς τον αυχένα του Αγίου Νικολάου , ακολουθώντας το παλιό ομαλό πλακόστρωτο μονοπάτι Καζάρμας – Ανθοχωρίου, Β21, που κάποτε αποτελούσε το κυριότερο πέρασμα στην ορεινή περιοχή των Αγράφων για το Μουζάκι.
Σε λίγη ώρα όλα αποτελούσαν , πρόσφατο μεν , αλλά παρελθόν τον απολογισμό του οποίου κάναμε σε ταβέρνα του Πευκόφυτου .
Ένας μύθος λέει πως : «όταν ο Θεός έφτιαχνε τον κόσμο, πήρε στην πελώρια χούφτα του χώμα και το έριξε σε κόσκινο . Από τις τρύπες του κόσκινου πέρασε το εύφορο μέρος κι έγινε ο Θεσσαλικός κάμπος ενώ οι πέτρες και τα χοντράδια έπεσαν στη γη και γεννήθηκαν τα Άγραφα» .