Είναι τα χρώματα του φθινοπώρου που μας κάνουν να αφήνουμε τα βουνά και να παίρνουμε τα δάση αυτή την εποχή. Το κύκνιο άσμα των φυλλοβόλων. Λαμπερά κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλιά και χάλκινα φύλλα. Το πανηγύρι των χρωμάτων και των αισθήσεων.
Αυτή τη φορά το πρόγραμμα μας οδήγησε στην περιοχή του Ασπροποτάμου για μια εύκολη πεζοπορία από την Καλλιρόη μέχρι το Κατάφυτο. Ηλιόλουστο πρωινό της Κυριακής λοιπόν και το έρημο χωριό γέμισε από την παρουσία μας.
Η Καλλιρόη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.040 μ. ανάμεσα στις κορυφές Ντάλια (1.500 μ.), Κρούτσια Πάπλου (1.700 μ.) και Μπουρντένι (1.750 μ.), απέναντι από την Κρανιά και την Πολυθέα απέχοντας 60 χλμ. από την Καλαμπάκα. Οι 200 περίπου κάτοικοί του (κατά τους θερινούς μήνες) ασχολούνται με την υλοτομία (8.500 στρ. δάσους με έλατα, πεύκα και οξιές) και την κτηνοτροφία. Τον χειμώνα το χωριό ερημώνει και το κοινοτικό γραφείο μεταφέρεται και λειτουργεί στα Τρίκαλα. Αντίθετα, το καλοκαίρι τα πάντα ζωντανεύουν με την έλευση όχι μόνο των ντόπιων που επιστρέφουν στα σπίτια τους αλλά και παραθεριστών που σπεύδουν να απολαύσουν την ομορφιά του τόπου και το καλό κλίμα, φτάνοντας έτσι σε αριθμό τους 1.000 κατοίκους.
Το φυσικό περιβάλλον παραμένει παρθένο κι αυτό επέτρεψε τη διατήρηση στα δάση πολλών άγριων ζώων, όπως είναι τα ζαρκάδια, οι λύκοι, οι αλεπούδες, οι λαγοί, οι αρκούδες και οι σκίουροι. Το ποτάμι της Καλλιρρόης που χύνεται στον Ασπροπόταμο είναι βιότοπος της πέστροφας.
Αν και οι μαρτυρίες για τις κατά καιρούς μετακινήσεις των πληθυσμών κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας είναι αποσπασματικές, γνωρίζουμε πως Βλάχοι από την περιοχή του Ασπροποτάμου εγκαταστάθηκαν στην Ηράκλεια (Τζουμαγιά Σερρών). Ίσως μια τέτοια μετακίνηση να ήταν ο λόγος της ερήμωσης του χωριού προ του 1830, όπως μαρτυρά η παράδοση. Οι δύο εκκλησίες του χωριού ακολούθησαν τη μοίρα του οικισμού. Έτσι, ο ιερός ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που χρονολογούνταν πριν από το 1600, κάηκε το 1943 από τους Γερμανούς και στη θέση του κτίστηκε καινούργιος. Διατηρήθηκε μόνο το παλαιό καμπαναριό. Η εκκλησία του Αγ. Νικολάου, που θεωρείται και η παλαιότερη του χωριού, γκρεμίστηκε το 1970 και στη θέση της κτίστηκε καινούργιος ναός στον οποίο τοποθετήθηκε τμήμα από το εικονοστάσι και φορητές εικόνες που σώθηκαν από την παλαιά εκκλησία (τουριστικός οδηγός του ΚΕΝ.Α.ΚΑ.Π).
Από εδώ ακολουθούμε τον δασικό δρόμο που αφήνει τα τελευταία σπίτια του χωριού αριστερά του και συνεχίζει με κατεύθυνση δυτική – βορειοδυτική ανηφορίζοντας συνεχώς, έχοντας δεξιά πυκνό πευκοδάσος. Ψηλότερα συστάδες οξιάς άρχισαν να κιτρινίζουν, ενώ χαμηλότερα τον τόνο δίνουν τα κοκκινωπά φύλλα των σφενδάμων.
Μετά από δίωρη πορεία φτάνουμε στην είσοδο του Κατάφυτου που είναι χτισμένο στις δασωμένες πλαγιές του Κέδρου, σε 1.000 μ. υψόμετρο. Το χωριό διασχίζει ο χείμαρρος Ποττόκος, παραπόταμος του Αχελώου, αλλά και μέσα στα όρια του οικισμού υπάρχουν αρκετές πηγές – βρύσες με τρεχούμενα νερά (Τσόκνα, Ξυνόρι, Μπούτα). Αυτός ενδεχομένως ήταν και ο λόγος που ο παλαιός Δήμος Λάκμωνος, στον οποίο ανήκε και το Κατάφυτο, ως έμβλημά του είχε έναν γέροντα που κρατούσε υδρία από την οποία έρεε νερό. Στην κοινότητα ανήκει και ο οικισμός της Μηλιάς.
Ο πληθυσμός του Κατάφυτου το καλοκαίρι είναι 450 κάτοικοι και της Μηλιάς 150, ενώ το χειμώνα στους δυο οικισμούς μένουν 11 και 4 κάτοικοι αντίστοιχα. Είναι χαρακτηριστικό χωριό μετακινούμενων κτηνοτρόφων που στηρίζεται οικονομικά, κατά τους θερινούς μήνες, στην υλοτομία και την μελισσοκομία, εκτός φυσικά της κτηνοτροφίας, η οποία σχεδόν μονοπωλεί τις δραστηριότητες των κατοίκων.
Σημαντικό μνημείο του 1763 είναι η τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Νικολάου που αποτελεί τυπικό δείγμα της λαϊκής αρχιτεκτονικής της περιοχής. Εξίσου ενδιαφέρουσες από αυτή την άποψη είναι και οι πέτρινες κατοικίες του χωριού, με αντιπροσωπευτικότερη αυτή της οικογένειας Πετσόπουλου που χρονολογείται στις αρχές του 19ου αιώνα (τουριστικός οδηγός του ΚΕΝ.Α.ΚΑ.Π).
Στην επιστροφή, η μεγάλη ομάδα μας χωρίστηκε στα δύο. Κάποιοι επέλεξαν να γυρίσουν στην Καλιρρόη από τον δασόδρομο, ενώ οι υπόλοιποι με τη βοήθεια του GPS ανακάλυψαν έναν άλλο τρόπο επιστροφής, μέσα από το πυκνό δάσος της Ντάλιας ακολουθώντας ορατά και αόρατα μονοπάτια.
Με την είσοδό μας στο χωριό, η βροχή που κρεμόταν στην άκρη των σύννεφων ξέσπασε.
