Η Καστανιά είναι το πρώτο από τα ορεινά χωριά που συναντάμε πηγαίνοντας προς την περιοχή του Ασπροποτάμου, από την πλευρά της Καλαμπάκας. Χτισμένο σε υψόμετρο 850 μέτρων απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από τα Τρίκαλα και είναι ένας από τους βασικούς τόπους παραθερισμού πολλών συντοπιτών μας. Δεν διακρίνεται για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτισμάτων του, αφού είχε την ατυχία να καταστραφεί από τους Γερμανούς όπως και τα περισσότερα χωριά της περιοχής, σαν αντίποινα στη στήριξη που παρείχαν στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου του 1943, μέσα σε λίγες ώρες οι Γερμανοί έκαψαν όλα τα σπίτια του χωριού και ανάμεσά τους γύρω στα είκοσι ιστορικά αρχοντικά μοναδικής αρχιτεκτονικής και σκότωσαν 47 ανθρώπους –κυρίως γυναίκες και παιδιά – που έτρεχαν αλλόφρονες στο δάσος για να γλυτώσουν. Ακόμα και σήμερα αυτές οι εικόνες φρίκης στοιχειώνουν τον τόπο, κληρονομιά στις επόμενες γενιές. Για αντιστάθμισμα το υπέροχο φυσικό τοπίο με τα δέντρα και τα νερά που τρέχουν από παντού.

Πάνω ακριβώς από το χωριό αρχίζει ένα από τα ομορφότερα δάση της χώρας μας. Κυριαρχούν τα έλατα, τα πεύκα και οι οξιές. Χαμηλά, καστανιές φουντουκιές μηλιές και καρυδιές εφοδιάζουν με τους φθινοπωρινούς καρπούς τους το χωριό. Το θέαμα αυτού του δάσους το φθινόπωρο είναι απόλαυση μοναδική. Το βαθυπράσινο των αείφυλλων συναντά το χρυσαφί, το κίτρινο, το καφετί και κάπου – κάπου πορφυρές εκρήξεις.

Γνωστός και αγαπημένος χώρος από παλιότερες πορείες μας. Μοράβα, Χιόλι, Δοκίμι, κορυφές που γνωρίσαμε, μονοπάτια που επανειλημμένα περπατήσαμε. Φθινόπωρο κυρίως, για την αισθητική απόλαυση. Όπως και στην τελευταία μας εξόρμηση. Προορισμός η κορυφή Τραμπάλα, άγνωστη και ασήμαντη ίσως. Πυκνόφυτη μέχρι το τριγωνομετρικό της, έτσι που μόνο κατά λάθος πέφτεις πάνω της. Δεν είναι τα 1660 μέτρα του ύψους της αυτά που θα ελκύσουν κάποιον, ούτε η περιορισμένη θέα της αλλά η μοναδική πορεία προς αυτήν. Άλλοτε με μονοπάτι και άλλοτε στα τυφλά με τα χαμόκλαδα του πεύκου και της οξιάς να γρατσουνίζουν τα χέρια μας. Με τον ήλιο να προσπαθεί απεγνωσμένα να ξετρυπώσει μέσα από τα νέφη πυρπολώντας στιγμιαία το δάσος. Με πολύ ιδρώτα στη απότομη ανηφοριά.

Στο χώμα διακρίνουμε τα σημάδια από τους κορμούς των δέντρων που υλοτομούνται. Σε ένα πλαγιασμένο έλατο έκαναν κατάληψη οι ελατομανίτες (Pleurotus ostreatus), το μανιτάρι με τη μοναδική γεύση που θα γεμίσει τις σακούλες μας. Μαζί του λίγες Γαλαζίτσες (Lactarius deliciosus) και πολλά Πευκίσια (Suillus granulates) –το νέο φαγώσιμο είδος που ανακαλύψαμε. Το δοκιμάσαμε ωμό, αφού αφαιρέσαμε την καφετιά φλούδα του καπέλου του. Γεύση βούτυρου και επίγευση αρωματική. Στις σκοτεινές οξιές στάζουν υγρασία οι Ουντεμανσιέλες (Oudemansiella mucida), μικρές λευκές λαμπερές ομπρέλες. Θα μπορούσαμε για ώρες πολλές να περπατάμε και να ανακαλύπτουμε τέτοιες εικόνες μαγικές.

__________________ Άρθρα στην ίδια Περιοχή __________________

Από το Ανήλιο στο Δοκίμι Στις δασωμένες πλαγιές του Δοκιμιού Στα δάση του Ασπροποτάμου Ανοιξιάτικη πορεία στο δάσος της Καστανιάς Μοράβα Στην γειτονιά της Ρόνας Ανάβαση στο Δοκίμι Από το Στεφάνι στην Μοράβα Στην κατάλευκη Μοράβα Στο χιόλι, μια μέρα παγωμένη Στο δάσος της Καστανιάς Ασπροποτάμου Στην παλιά Γκουσδοβάσδα Στεφάνι – Μπουρλόκο – Κουκουφλί Αμάραντος (Βεντίστα) Ανθούσα (Λεπενότσα ή Λίπιντζα) Καλλιρρόη (Βελίτσιανη) Καστανιά (Κουστιάνα) Κατάφυτο (Κοτόρι) Στεφάνι (Σκληνιάσα)