Είναι φορές που παρότι έχεις στόχο «υψηλό», ωστόσο γνωρίζεις ότι το ταξίδι είναι συναρπαστικότερο.
Σάββατο πρωί της 7ης Ιουλίου και αφήνουμε τα Τρίκαλα για να ανέβουμε στην Σμίξη των Γρεβενών και από εκεί στην μεγάλη ράχη της Βασιλίτσας με τις χιονοδρομικές πίστες να περιμένουν τα χιόνια του Χειμώνα, να κατέβουμε τα καγκέλια του δρόμου μέχρι το Δίστρατο της Ηπείρου και τα ρέματα του Αώου, να ανεβούμε και πάλι μέχρι τα Άρματα των οποίων οι κάτοικοι είναι τρομαγμένοι από την παρουσία της Αρκούδας, να διαβούμε μέσα από τις μικρές αλλά γραφικές Πάδες και να καταλήξουμε στο καταφύγιο του Παλιοσελίου, στα 1.750 μέτρα του βουνού και στη θέση “Λα Νάνε”.
Μια μεγάλη ομάδα του Συλλόγου, μια κεφάτη παρέα στο δείπνο του Σαββατόβραδου.
Πριν το χάραμα της Κυριακής και στην δροσιά της αυγής ανηφορίζαμε στο εθνικό μονοπάτι 03 που μας οδηγούσε στο πρώτο διάσελο (μετά το δάσος με τα Ρόμπολα) για να αντικρύσουμε μπροστά μας την κορυφή του στόχου μας και πίσω τον λίθινο “καθρέφτη” της Τύμφης με δεσπόζουσα την “Γκαμήλα”.
Η ανατολή του ηλίου μας βρήκε στην καρδιόσχημη λίμνη κοντά στα 2.000 μέτρα όπου συναντήσαμε ορειβάτες από πολλά μέρη της χώρας που είχαν διανυκτερεύσει στην όχθη της και έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής.
Ολιγόλεπτη περιήγηση στην λίμνη με τους “δράκους”…Βαθιές ανάσες λίγο νερό και συνέχεια ανηφορική μέχρι την κορυφή.
Στο 2.637 μέτρα του βουνού που είναι δεύτερο σε ύψος μετά τον Όλυμπο, βλέπεις ολόκληρο το γύρω τοπίο.
Στη ρίζα του βουνού το Κεράσοβο (Αγία Παρασκευή) που είναι η αιτία να αναμοχλευθεί η ιδέα της διάσχισης του Σμόλικα από τους Πάδες μέχρι εκεί. Δίπλα μας και πάνω από την Σαμαρίνα, οι αδελφές του Σμόλικα κορφές, οι “Μόσιες” και στην απέναντι Τύμφη το Βρυσοχώρι από το οποίο μας χωρίζει η χαράδρα του Αώου…Κάτω από τα πόδια μας λαμπυρίζουν τα κρυστάλλινα νερά της δρακόλιμνης και βαθιά στον ορίζοντα η Αλβανική Νεμέρτσικα. Βόρεια απλώνεται η κοιλάδα του Σαραντάπορου, που φιδογυρίζει στα σπλάχνα του Γράμμου.
Η μέρα προχωράει και μετά το καθιερωμένο κολατσιό της κορφής και την φωτογραφία, θέλοντας να αποφύγουμε τον καυτό ήλιο πήραμε την κατηφόρα με σκοπό να περάσουμε και πάλι από την λίμνη.
Στο δρόμο συναντηθήκαμε με το ίδιο συνεργείο κινηματογράφησης που συναντήσαμε και στο καταφύγιο της Αστράκας το οποίο παρουσιάζει σε τηλεοπτικό κανάλι τις ομορφιές του τόπου που μας ζήτησε και πήρε την γνώμη μας για το βουνό.
Οι πιο τολμηροί έπεσαν στα νερά της λίμνης για να δροσιστούν. Μερικοί φωτογραφήθηκαν με τους “δράκους” της λίμνης, παρατηρώντας ότι τα θηλυκά άτομα έχουν χρώμα σκούρο καφέ ενώ τα αρσενικά κατά την περίοδο της αναπαραγωγής έχουν ράχη γαλάζια και κοιλιά πορτοκαλί.
Προς το τέλος της διαδρομής, δυο κλωναράκια τσάι , που βρήκαμε δίπλα στο μονοπάτι ήταν το αρωματικό κλείσιμο ενός όμορφου Σαββατοκύριακου.
