Πάνε χρόνια από τότε που ανηφορίζαμε στους μικρούς λόφους του Παλαιόπυργου για να βρεθούμε όλοι εκεί, αντάμα στην κοπή της βασιλόπιτας. Πάνε χρόνια από τότε που ένας κοντά στον άλλον σχηματίζαμε ανθρώπινη αλυσίδα με τα σακίδια στην πλάτη να προχωράμε για τον Αι Λιά πάνω από το χωριό Αρδάνι.
Όσο πίσω μπορεί να πάει η μνήμη μας τόσο θα ενθουσιαζόμαστε για τις πολλές πορείες που κάναμε γεμάτες με χρώματα και μοτίβα…
Μα σαν σφίξουμε το μυαλό μας τα ακούμε και τα βλέπουμε όλα μπροστά μας, λες και ήταν χθες.
Αυτή, την ίδια εποχή θυμηθήκαμε κι εμείς τις προάλλες που ανηφορίζαμε τα λευκά σκαλιά πάνω από την κεντρική εκκλησία του χωριού. Δίπλα να στέκει το καμπαναριό, και πιο πάνω η παλιά εκκλησία του Αγίου Αχίλλειου. Τώρα μας οδηγεί διάπλατος δρόμος προς την κορυφή που συνεχίζει και στους άλλους λοφίσκους της περιοχής. Εμείς αποφεύγουμε να τον περπατήσουμε και επιλέγουμε τα άνισα ανεβοκατεβάσματα με το κατάλευκο χαλί να είναι στρωμένο στα πόδια μας.
Η πορεία μας έχει βόρεια κατεύθυνση και τερματίζει στον ψηλότερο λόφο που η μία πλευρά του είναι καλυμμένη από πυκνά πεύκα που καταλήγουν την κορυφή. Εκεί ανάμεσα τους κρατούν σφιχτά το εξωκλήσι του Αι Λιά που έχει για συντροφιά του από την μία το καμπαναριό και από την άλλη το τριγωνομετρικό.
Εκεί παίρνουμε μία ανάσα, μια κουβέντα για τα περασμένα αλλά ένας χτύπος της καμπάνας μας δίνει το σύνθημα για την επιστροφή.
