Όταν προσθέταμε στην επωνυμία του συλλόγου μας τη λέξη «Πεζοπορία» και μάλιστα σαν πρώτο συνθετικό είχαμε κατά νου την μαζικότητα που αυτή η μορφή της άθλησης προσφέρει, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα της γνωριμίας τόπων και ανθρώπων. Με τον καιρό δικαιωθήκαμε, αφού κάθε φορά που κάνουμε μια τέτοια δραστηριότητα, πλήθος ανθρώπων συγκεντρώνεται. Άτομα κάθε ηλικίας μπορούν να συμμετέχουν με στοιχειώδη εξοπλισμό και μια σχετικά καλή φυσική κατάσταση. Αποτέλεσε όμως έκπληξη ακόμα και για εμάς ο τεράστιος αριθμός των 60 περίπου ατόμων συγκεντρώθηκαν το πρωί της περασμένης Κυριακής στο κέντρο του Αγιόφυλλου για την προγραμματισμένη πορεία στους πρόποδες των Χασίων. Συνδιοργανωτές της εξόρμησης ο Εκπολιτιστικός – Μορφωτικός – Εξωραϊστικός Σύλλογος Αγιόφυλλου «Τα Χάσια» και η Ορειβατική Λέσχη Καλαμπάκας, αδελφό σωματείο που συχνά έχουμε τη χαρά να συμπορευόμαστε μαζί του. Άγνωστη η διαδρομή σε όλους μας, αλλά ας είναι καλά ο κ. Ζήσης Καραγιάννης πρόεδρος του τοπικού συλλόγου που σχεδίασε την πορεία μας και υπομονετικά μας συνόδεψε δίνοντάς μας πολύτιμες πληροφορίες για το πλήθος των αξιοθέατων που συναντούσαμε. Θερμά τον ευχαριστούμε.
Το Αγιόφυλλο (Βελεμίστι) είναι χτισμένο σε υψόμετρο 600 μ. και απέχει 47 χλμ από την πόλη μας. Περιβάλλεται από δάση δρυός και προσφέρει όμορφη θέα προς τα Χάσια και την περιοχή των Μετεώρων. Οι 700 περίπου κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως με τη γεωργοκτηνοτροφία. Στο ύψωμα Ταμπούρια, έως το 1912, ήταν τα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία. Από το Αγιόφυλλο (αρχαία Ελλίμια) κατάγονταν ο καπετάνιος Κωνσταντίνος Γαλάνης και ο Νικόλαος Ζαραλής που έλαβαν μέρος στη μάχη της Μερίτσας το1943, την πρώτη της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στους κατακτητές.
Βγαίνοντας από το χωριό ακολουθούμε χωματόδρομο με ΝΑ κατεύθυνση. Μετά από 20’ συναντάμε αριστερά μας βαθύ φαράγγι που η δύναμη του νερού έσκαψε στο μαλακό υπόβαθρο. Στον πάτο του ξεχωρίζει το βάθρο της κοιλαδογέφυρας που επέπρωτο να διαβαίνει ο σιδηρόδρομος που θα αποτελούσε συνέχεια της γραμμής Τρικάλων – Καλαμπάκας. Μια γραμμή που ποτέ δεν έγινε αφού η βελγική εταιρεία που ξεκίνησε την κατασκευή της το 1928 ξέμεινε από κεφάλαια τα 1936. Πονεμένες ιστορίες για μια εποχή χωρίς οράματα, σαν τη σημερινή.
Από εδώ συνεχίζουμε νότια, συναντάμε τα υπολείμματα του σιδηροδρομικού τούνελ και φτάνουμε σε ξάγναντο με θέα απεριόριστη προς τα Χάσια και τον κατάλευκο όγκο της Τριγγίας. Αφήνουμε το δρόμο για να κατεβούμε με μονοπάτι μέχρι τα ερείπια του σιδηροδρομικού σταθμού, στα 490 μ. υψόμετρο. Στρίβουμε δεξιά ανηφορίζοντας για να ξανασυναντήσουμε το χωματόδρομο που τον ακολουθούμε μέχρι το ψηλότερο σημείο του, στα 700 μ. και στη συνέχεια ακολουθούμε μονοπάτι μέχρι το τριγωνομετρικό που σημαδεύει την κορυφή Αλέξη (800 μ.). Το χωριό είναι ακριβώς από κάτω μας, αλλά η όμορφη ανοιξιάτικη μέρα μας προδιαθέτει για περισσότερο περπάτημα. Συνεχίζουμε λοιπόν δυτικά μέσα από δρόμους και μονοπάτια μέχρι τη λίμνη Κόπλι σε υψόμετρο 680 μ. Πρόκειται για μια φυσική λίμνη που παλιότερα τροφοδοτούσε μαντριά και κτηνοτροφικές μονάδες της περιοχής. Σήμερα λόγω της ανομβρίας δεν γεμίζει αλλά συντηρείται από ανάβρες. Για να μην εξαφανιστεί λοιπόν, το 1999 η νομαρχία Τρικάλων κατασκεύασε ανάχωμα συγκράτησης του νερού.
Μια σύντομη ξεκούραση και επιστροφή στο χωριό με βόρεια κατεύθυνση που περνά από την Αγία Παρασκευή. Το ξωκλήσι χτίστηκε το 1914 και αποτελεί σημείο αναφοράς για τους ντόπιους καθώς εδώ τελούνταν γάμοι, βαφτίσια και κηδείες, ενώ αποτέλεσε καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές των πολέμων. Γιορτάζει δυο φορές το χρόνο, την Πρωτομαγιά οπότε γίνεται και το ετήσιο αντάμωμα των απανταχού Αγιοφυλλιωτών και στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής. Από εδώ θα κατευθυνθούμε δυτικά για να φτάσουμε στο χωριό μετά από μια πορεία 15 χιλιομέτρων που κράτησε πέντε περίπου ώρες, πλούσια σε εικόνες και εμπειρίες.
