< <

Πέντε Πύργοι

Από οποιοδήποτε σημείο της διαδρομής Τρικάλων – Καρδίτσας και αν κοιτάξετε προς την περιοχή του Μέγδοβα, λίγο αν βοηθήσει και η φαντασία σας, στο σύμπλεγμα των κορυφών Πέντε Πύργοι – Πλάκα – Φλυτζάνι – Μπορλέρο, θα διακρίνετε τη μορφή μιας γυναίκας ξαπλωμένης: Το κεφάλι, τα στήθη, τα γόνατά της. Είναι η περίφημη “Κοιμωμένη των Αγράφων”, πόλος έλξης των ορειβατών. Κατά μήκος αυτών των κορυφών είχαμε τη χαρά να περπατήσουμε την προηγούμενη Κυριακή. Ξεκινήσαμε από το Ανθηρό, πίσω από το φράγμα του Μέγδοβα. Η ζέστη της μέρας μας ανάγκασε να αποφύγουμε το μονοπάτι που ξεκινούσε από το χωριό. Φορτωμένοι στην καρότσα του αυτοκινήτου μας ακολουθήσαμε έναν άσχημο χωματόδρομο που περνά πάνω από το νεόκτιστο δασικό χωριό.

Σε υψόμετρο 1100 μέτρων αφήσαμε το αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε μονοπάτι μέσα σε δάσος ελάτης και βελανιδιάς. Εντυπωσιαστήκαμε από το πλήθος των νέων βλασταριών στα κλαδιά των ελάτων, αποτέλεσμα του μεγάλου όγκου χιονιού και βροχής που έπεσε φέτος. Εγκαταλείποντας το χωματόδρομο σκαρφαλώσαμε στο μεσαίο από τους Πέντε Πύργους για να φτάσουμε στο διάσελο κάτω από τον τελευταίο. Εδώ, στα 1700 μέτρα, η ξεκούραση είναι απαραίτητη. Βλέπουμε το πίσω μέρος του φράγματος και το μεγαλύτερο κομμάτι της λίμνης. Γαλάζια τα νερά της, καταπράσινα τα δάση που την περιβάλλουν. Και εμείς, ξαπλωμένοι στο χορτάρι δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από το πλήθος των αγριολούλουδων που πλημμυρίζουν το χώρο. Άσπρα, κίτρινα, κόκκινα, μωβ γαλάζια, μικρά και μεγάλα, κεντήματα στο χορτάρι. Η άνοιξη στην ωραιότερη στιγμή της.

Η επόμενη κορφή, πραγματικός πύργος, υψώνεται κατακόρυφα για 300 μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Από αυτήν βλέπουμε όλες τις κορυφές των Αγράφων. Απέναντί μας το Μπορλέρο, από όπου πριν από 2 μήνες βλέπαμε το σημείο που τώρα καθόμαστε. Δίπλα μας, το Φλυτζάνι. Δύσβατη κορυφή αφού όλες οι πλευρές της είναι απόκρημνες, σχηματίζοντας γκρεμούς βάθους δεκάδων μέτρων. Πατώντας προσεκτικά πέτρα την πέτρα φτάνουμε στο γκρεμισμένο τριγωνομετρικό της. Ο χώρος είναι ελάχιστος, αφού ίσα που μας χωρά για την αναμνηστική φωτογραφία. Η κατάβαση απαιτεί περισσότερη προσπάθεια, αφού οι πιθανότητες γλιστρήματος είναι μεγαλύτερες, και η κούραση συσσωρευμένη.

Αργά το μεσημέρι πλέον, κατεβαίνουμε στο Ανθηρό και στο καφενείο του χωριού ξεκουραζόμαστε για λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.

Have your say