Στο πέτρινο δάσος των θεόσταλτων βράχων που σχηματίζουν ένα από τα θαυμαστότερα και υποβλητικότερα τοπία του κόσμου, βρέθηκε ο σύλλογός μας. Πολύ νωρίς την Κυριακή, αφήνοντας τα αυτοκίνητά μας στον μεγάλο χώρο του πάρκινγκ που βρίσκεται αριστερά και δεξιά του κεντρικού δρόμου και ακριβώς κάτω από την Ι. Μονή του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, που είναι και το πρώτο μοναστήρι που συναντάει κανείς ανεβαίνοντας από το Καστράκι.
Ξεκινώντας στην αρχή και για λίγο στον ασφάλτινο δρόμο, οδηγηθήκαμε ο ένας μετά τον άλλον στο μονοπάτι που θα μας κρατούσε μαζί του για δυόμισι ώρες. Φάνηκε από την αρχή, πως η διαδρομή αυτή ανάμεσα στους σιωπηλούς κι ακίνητους πέτρινους γίγαντες των Μετεώρων θα είχαν πολλά να μας διηγηθούν για το πέρασμα των τόσων αιώνων.
Το στενό μονοπάτι και η ανηφορική κλίση σε συνδυασμό με την ψυχική ηρεμία και γαλήνη δεν άφηναν περιθώρια συζήτησης, παρά μόνο θαυμασμό και δέος. Για μεγάλο διάστημα, η πορεία μας ήταν στα ριζιμιά του μεγάλου βράχου που πάνω είναι σκαρφαλωμένη η Ιερά Μονή του Μεγάλου Μετεώρου ή της Μεταμορφώσεως. Η Μονή αυτή είναι η παλαιότερη , μεγαλύτερη και επισημότερη από τις υπάρχουσες σήμερα μετεωρικές μονές, όπως δηλώνει και η ονομασία της «Μεγάλο Μετέωρο» ή απλώς «Μετέωρο».
Σε λίγο στο σημείο που μπορούν οι προσκυνητές- επισκέπτες να μπαίνουν στο λαξευμένο βράχο και με ασφάλεια να ανεβαίνουν στο Μοναστήρι. Εκεί συναντήσαμε ένα μεγάλο γκρουπ ξένων τουριστών που εισέρχονταν στο λαξευμένο βράχο. Η συνέχεια της πορείας μας ήταν να ανεβούμε στο πάρκινγκ, το οποίο βρίσκεται βορειοανατολικά της Μονής και αμέσως γυρίζουμε αριστερά που μας οδηγεί σε μικρό μονοπατάκι, το οποίο φαίνεται πως είναι περιφερειακό ενός μεγάλου χώρου που είναι κατάφυτο από ψηλά πουρνάρια και δένδρα, το χορτάρι τώρα φαίνεται πως αρχίζει να φυτρώνει, οι μαργαρίτες και οι ανεμώνες πρώτες ξεπρόβαλλαν. Η διαδρομή συνεχίζεται με πορεία προς το Βλαχάβα και συνέχεια στα ριζά του Βράχου, μνημείο που είναι κτισμένη η μονή της Υπαπαντής που είναι ακατοίκητη και ανήκει στη Μονή του Μεγάλου Μετεώρου. Προχωρώντας τώρα περιφερειακά και αριστερά από το βράχο της Υπαπαντής συναντάμε στη πορεία μας ένα μεγάλο κοπάδι με αγελάδες και κοντά τους στάβλος με φύλακες πέντε σκύλους. Τώρα πλέον μπαίνουμε σε χωματόδρομο που η πορεία του είναι όλο και δυτικά και με περιορισμό ανάμεσα από τον βράχο της Δούπιανης. Δεξιά μας και αριστερά το υπόλοιπο των βράχων.
Σε λίγο περνάμε από τα ριζιμιά του Βράχου της Δουπιανης, εκεί στεκόμαστε και κάνουμε τις πρώτες κουβέντες για τις διαδρομές που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς από ορειβάτες. Εδώ μπορούμε να ακούσουμε ονόματα πολλά και πιο πολύ το όνομα Dieter Hasse που άφησε μια πληθώρα όμορφων διαδρομών στο εξωτερικό αλλά και ένα ολόκληρο αναρριχητικό πεδίο στα Μετέωρα.
Καθώς και ο δικός μας άνθρωπος- φίλος μας Θανάσης Μπαλαμώτης που έχει βάλει και αυτός το μεράκι του σε κάποιες όμορφες διαδρομές. Στο γύρισμα αυτού του δρόμου αντικρίζουμε τα αυτοκίνητά μας. Είναι ώρα επιστροφής.
