Ο Κίσαβος είναι ένα βουνό με δυο όψεις: Την άγονη και βραχώδη βορειοδυτική πλευρά από όπου γίνεται η κλασσική ανάβαση στην κορυφή (υψόμετρο 1978 μ.) με εκκίνηση από το χωριό Σπηλιά (υψόμετρο 800 μ.). Μια διαδρομή διάρκειας 3 περίπου ωρών που περνάει από το ορειβατικό καταφύγιο στα 1500 μ. και καταλήγει στην κορυφή. Το μονοπάτι είναι επαρκώς σημαδεμένο από τον ΕΟΣ Λάρισας που κάνει καλή δουλειά στην περιοχή του Κίσαβου. Η διαδρομή αυτή είναι μακριά και κουραστική, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Αντίθετα, η νότια και η ανατολική πλευρά του είναι κατάφυτη από δάση. Μικτή βλάστηση, θαμνώδης κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, με πλατάνια και υδρόφιλα δέντρα στα ρέματα, δίνει τη θέση της σε δάση οξιάς και ελάτης ψηλότερα. Στη νότια πλευρά αφθονούν οι καστανιές. Ένα πυκνό δίκτυο χωματόδρομων οργώνουν κυριολεκτικά το βουνό, που φιλοξενεί στις πλαγιές του πασίγνωστα χωριά όπως τα Αμπελάκια και η Αγιά.
Έχοντας περπατήσει αρκετές από τις διαδρομές του βουνού, διαλέξαμε την περασμένη Κυριακή μια νέα για μας ανάβαση, αυτή που ξεκινά από την Καρίτσα, στα παράλια του Αιγαίου. Το μονοπάτι ξεκινά από το κέντρο του χωριού και σε 5 ώρες οδηγεί στο καταφύγιο, περνώντας μέσα από πυκνή βλάστηση. Σύμφωνα όμως με πληροφορίες που πήραμε από τους ντόπιους, είναι δύσβατο και σε πολλά σημεία χάνεται. Έτσι, αποφασίσαμε να προωθηθούμε με τα αυτοκίνητα μέχρι το διάσελο «Σέλωμα», στα 1050 μ. όπου το δάσος αραιώνει. Από εδώ, βλέποντας την κορυφή, κατευθυνθήκαμε νότια, περπατώντας πάνω σε καταπράσινο χαλί κεντημένο με πλήθος αγριολούλουδων. Τα χρώματα, το άρωμα των λουλουδιών, το τραγούδι των πουλιών κάνουν την πορεία μας πραγματική απόλαυση. Ένας ολάνθιστος κήπος είναι αυτή η πλαγιά του βουνού, με κυρίαρχο χρώμα το κίτρινο, αλλά και πινελιές του άσπρου και του μοβ. Τα βράχια καλύπτονται από μεγάλες κίτρινες μαργαρίτες. Χαμηλά, οι αμμώδεις πλαγιές της Πιερίας λούζονται στο φως.
Μετά από μιάμισης ώρας πορεία πλησιάζουμε στο καταφύγιο. Κάποιοι θα ξεκουραστούν εδώ απολαμβάνοντας ένα ζεστό τσάι. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε για την κορυφή. Μια υψομετρική διαφορά 500 μέτρων που χρειάζεται πορεία μιας ώρας σε κακοτράχαλο ανηφορικό μονοπάτι.
Ένας τεράστιος κώνος είναι η κορυφή, γυμνή από βλάστηση, εκτεθειμένη στον αέρα και την υγρασία της θάλασσας, που κάνει πολύ ευμετάβλητο το μικροκλίμα της περιοχής. Φτάνοντας στο τέρμα, ένα πυκνό νέφος μας κυκλώνει. Μόνο η καμπάνα του υπόγειου ξωκλησιού του προφήτη Ηλία είναι ορατή. Σύμφωνα με το έθιμο, τη χτυπάμε δυνατά για να ακουστεί στο καταφύγιο.
Ένα σύντομο κολατσιό και επιστροφή στα αυτοκίνητά μας. Από το Σέλωμα, ο χωματόδρομος συνεχίζει για τη Σπηλιά, όπου ξεκουραζόμαστε και απολαμβάνουμε τον καφέ μας, κλείνοντας μια όμορφη μέρα στο βουνό.
