Ήταν μια εντελώς διαφορετική εκδρομή, αυτή της περασμένης Κυριακής. Η παρουσία των τριών μικρών μας φίλων, της Βαγγελίνας, του Γιάννη και του Σοφοκλή ήταν που άλλαξε τη μορφή των συνηθισμένων μας αναβάσεων. Αυτοί ήταν που έδιναν το ρυθμό και το ιδιαίτερο χρώμα στην πορεία μας. Βασικός σκοπός μας λοιπόν έγινε η ευχαρίστησή τους, έτσι ώστε σύντομα να τους έχουμε πάλι κοντά μας.
Στόχος της ανάβασης ήταν η Μακριά Ράχη (ή Πλουν κατά τους Γαρδικιώτες), ένα επίμηκες βουνό με κατεύθυνση περίπου Β-Ν και ψηλότερη κορυφή του στα 1944 μέτρα, πάνω από του Μουτσιαρίτικο ρέμα.
Ξεκινώντας από τη μονή Ανταποδόσεως (ή αλλιώς Κοίμησης της Θεοτόκου), λίγο μετά τη γέφυρα Αλεξίου, ακολουθήσαμε πεζοί το χωματόδρομο που μετά από 20’ περίπου μας οδήγησε σ’ ένα μαντρί. Εδώ, ένα πλήθος από γουρουνάκια είχε συγκεντρωθεί γύρω από τη μητέρα τους. Χίλια περίπου μέτρα ψηλότερα ξεκινάνε οι κορφές του βουνού, με το χιόνι να ασπρίζει στην ψηλότερη από αυτές.
Ο τσοπάνος πρόθυμα μας έδωσε οδηγίες για το πώς να κινηθούμε μέσα στο δάσος αφού το μονοπάτι δεν έχει καμία σήμανση. Ευκαιρία λοιπόν να σημαδέψουμε την πορεία μας, κάτι που εδώ και αρκετό καιρό θέλαμε να κάνουμε. Είναι το δεύτερο μονοπάτι που σημαδεύουμε μετά από αυτό στο βουνό Χατζή της Μεσοχώρας. Πρόθυμοι συνεργάτες οι μικροί ορειβάτες που αναλαμβάνουν το καλλιτεχνικό μέρος της δουλειάς, δηλαδή το σημάδεμα με κόκκινο σπρέι πάνω στα βράχια και τους κορμούς των δέντρων. Την εργασία συμπληρώνει ο πρόεδρος του συλλόγου που κρεμάει την ειδική ταινία στα κλαδιά των δέντρων.
Η βροχή των προηγούμενων ημερών γέμισε το μονοπάτι λάσπες, και ειδικά όπου υπάρχουν πέτρες και κλαδιά γλιστράει και χρειάζεται προσοχή. Κάπου εδώ ανακαλύπτουμε ίχνη αρκούδας στα δέντρα, δηλαδή νυχιές που ξεφλουδίζουν τον κορμό. Με τον τρόπο αυτό η αρκούδα δηλώνει την παρουσία της στις άλλες αρκούδες – ανταγωνιστές και οριοθετεί την περιοχή της.
Μετά από 30΄ περίπου συναντάμε άλλον χωματόδρομο, από τους πολλούς που ζώνουν το βουνό. Εδώ σταματάμε για λίγο για να πάρουμε δυνάμεις και να συζητήσουμε για τη συνέχεια της διαδρομής. Αποφασίζουμε να περπατήσουμε μέσα στο δάσος με κατεύθυνση τον απομονωμένο έλατο, κάτω από την πρώτη κορυφή.
Μόλις βγαίνουμε από το δάσος η πορεία γίνεται πιο επίπονη, αφού πρέπει να βαδίζουμε πάνω σε πλάκες ασβεστόλιθου, και σε αρκετά μεγάλη κλίση. Οι ιδανικές καιρικές συνθήκες και η όρεξη όλων για περπάτημα υπερνικούν τις όποιες δυσκολίες και σύντομα βρισκόμαστε στα 1700 μέτρα, δίπλα στο πρώτο τριγωνομετρικό. Απέναντί μας το Γαρδίκι με τις κόκκινες στέγες των σπιτιών του, και η Αθαμανία (Μουτσιάρα) πιο χαμηλά. Ψηλά, πολύ ψηλά η Κακαρδίτσα, ένας λευκός γίγαντας που χάνεται στα σύννεφα. Απότομα η πλαγιά βυθίζεται στο Μουτσιαρίτικο ρέμα που χωρίζει τη Μακριά Ράχη από την Κακαρδίτσα. Πιο πίσω οι μυτερές μορφές Τσιγκόρι, Παχτουρνέτσα, Καταφύλλι και Σουφλί και παραπίσω τα Τζουμέρκα. Όλα ψηλά και απόκρημνα, ντυμένα στα λευκά.
Εδώ κάνουμε μια μεγάλη ανάπαυλα, γεμίζοντας το μυαλό μας με τις εικόνες μιας από τις ομορφότερες περιοχές της ορεινής μας πατρίδας, πριν τελικά πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Και όσοι από σας παρακινηθούν να ακολουθήσουν την πορεία μας, να ξέρετε ότι τα κόκκινα σημάδια που θα συναντήσετε, τα έβαλαν, η Βαγγελίνα, ο Γιάννης και ο Σοφοκλής.
