Σύννεφα ανεμοκαβαλάρηδες σαρώνουν τις κορφές του Λάκμου. Οι πρώτες σταγόνες της βροχής λίγο έξω από το Χαλίκι. Δεν ήρθαμε ως εδώ για να γυρίσουμε πίσω. Ψάχνουμε τα σημάδια του μονοπατιού που κόβει την κορδέλα του χωματόδρομου διασχίζοντας το ελατόδασος. Μέσα στα δέντρα ο αέρας χάνει την ορμή του, τα αδιάβροχα ξαναμπαίνουν στα σακίδια.
Μιας ώρας δρόμος ως το ξάγναντο. Οι ορεινές βοσκές του Λάκμου. Θέριεψε το χορτάρι από τις βροχές και περιμένει τα κοπάδια που θα γεμίσουν τις πλαγιές με την παρουσία τους. Στο βάθος αστράφτουν τα νερά του Αχελώου. Ο μικρός θεός δρασκελά τα βράχια με σφρίγος νεανικό, θριαμβολογεί την αναγέννησή του. Είναι ο βασικότερος λόγος της παρουσίας μας εδώ για άλλη μια φορά. Πάντα στο τέλος του Μάη, στην συναρπαστικότερη εποχή για τούτα εδώ τα μέρη.
Αφήνουμε αριστερά μας το μαντρί στη θέση «Κριθάρια» μαζί με τις ήμερες, ολάνθιστες πλαγιές. Από εδώ και πέρα επικρατεί το σκληρό πρόσωπο του βουνού. Βαδίζουμε πάνω σε βράχια κοφτερά, σμιλεμένα από τους πάγους στο διάβα των χιλιετιών. Δίπλα τους ανθίζουν οι νάρκισσοι, τρυφερές παρουσίες που αναριγούν στο άγγιγμα του ανέμου. Λίγο πιο πάνω, τα πρώτα χιόνια, παγωμένα, σφηνωμένα ανάμεσα στα βράχια. Ανθεκτικά υπολείμματα ενός χειμώνα που μόλις έκλεισε πίσω του την πόρτα. Μικρά διάσπαρτα λιβάδια εκεί που το πέτρινο δάσος αραιώνει, φιλοξενούν χιλιάδες κρόκους. Διάφανα μωβ πέταλα διαθλούν το φώς ενός ήλιου ασθενικού.
Πορευόμαστε δυτικά, κάτω από τις βελονοειδείς απολήξεις του Μέγα Τράπου, μιας από τις εντυπωσιακότερες κορφές του Λάκμου. Διαβαίνοντας το φρύδι της πλαγιάς καραδοκεί η έκπληξη για τους αμύητους. Στην καρδιά του βουνού γεννιέται ο Αχελώος. Το λίκνο του, μια λίμνη που γεμίζει από τα χιόνια των παρακείμενων κορυφών. Χωρίς ποτέ να υπερχειλίζει, διοχετεύει τα νερά της χαμηλότερα μέσα από καρστικά ανοίγματα. Έκπληξη είναι όμως για όλους μας ο όγκος των νερών της που κυματίζουν στον μανιασμένο βόρειο άνεμο που εδώ δείχνει τα δόντια του.
Θάμπωσε το είδωλο της Τσουκαρέλας, χαμένη όπως είναι στις ομίχλες. Φειδωλή η παρουσία του ήλιου, επισπεύδει την αναχώρησή μας για την δεύτερη και πολύ μικρότερη λίμνη. Ψηλότερα από την πρώτη, ακριβώς στην ρίζα του Τράπου, άγνωστη στους πολλούς καθώς στερεύει πολύ νωρίς το νερό της. Σκεπασμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της από χιόνι και πάγο επιδεικνύει το σμαραγδένιο πρόσωπό της αντικατοπτρίζοντας το δόντι της κορυφής.
Βαδίζουμε ως το βορειότερο πέταλο του ορεινού συγκροτήματος πάνω σε παγωμένο χιόνι. Στο διάσελο μας υποδέχεται ο θυελλώδης βόρειος άνεμος που αποτρέπει την πορεία μας προς τον Μέγα Τράπο, αναγκάζοντάς μας να κινηθούμε ανατολικότερα. Οδεύουμε προς την Τσουκαρέλα, την ψηλότερη κορυφή του Λάκμου, αναζητώντας περάσματα λιγότερο εκτεθειμένα. Στην ρίζα της ο άνεμος θεριεύει ξανά. Συνθήκες κάθε άλλο παρά ανοιξιάτικες. Επιμένουμε στην πορεία μας έχοντας κατά νου την ανυπέρβλητη θέα από το υψόμετρο των 2295 μέτρων που εποπτεύει όλη την περιοχή.
Στον περιορισμένο χώρο γύρω από το τριγωνομετρικό της κορυφής αναγκαζόμαστε να παραμένουμε σκυφτοί χωρίς να πλησιάζουμε τον γκρεμό της βόρειας πλευράς. Πόσο μικρή φαίνεται από εδώ η λίμνη της Βερλίγκας!. Επιστρέφουμε ακολουθώντας το ρέμα που αποστραγγίζει τα νερά της, σε μια πορεία μοναδικής ομορφιάς που μας δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε τους καταρράκτες και τις παγοσπηλιές που σχηματίζουν τα νερά στο διάβα τους.
Τώρα ο ήλιος κέρδισε οριστικά τη μάχη με τα σύννεφα, το βουνό πήρε ξανά την γνώριμη μορφή του. Ευκαιρία να χαρούμε τα χρώματα της άνοιξης που απλόχερα χαρίζει αυτός ο επίγειος παράδεισος!
