Στα 5 χρόνια παρουσίας του συλλόγου έγιναν κάποιες πορείες που μένουν στη μνήμη μας σαν σημεία αναφοράς. Οι λόγοι πολλοί: Η ομορφιά της διαδρομής, η δυσκολία της, οι καιρικές συνθήκες, τα γεγονότα που τη συνοδεύουν, κ.α.

Μια από τις χαρακτηριστικότερες, είναι η διάσχιση από την Κατάρα έως την Καστανιά. Ήταν από τις πρώτες πορείες μας. Ακριβώς πριν από 5 χρόνια λοιπόν, ανήμερα των Βαΐων, μια ομάδα 10 ατόμων πήραμε το λεωφορείο της γραμμής Τρικάλων Ιωαννίνων και κάτω από τα απορημένα βλέμματα των υπολοίπων επιβατών κατεβήκαμε στον πρώτο σταθμό αποχιονισμού της Κατάρας. Άνοιξη με τα όλα της. Μέρα ηλιόλουστη, λουλούδια, δέντρα ανθισμένα. Εμείς μέσα στην καλή χαρά να παίρνουμε τη στράτα προς Ασπροπόταμο, δηλαδή έναν χωματόδρομο ανοικτό μόνο το καλοκαίρι για αγροτικά και εκτός δρόμου οχήματα, που σεργιανά τις ράχες του Ζυγού σε υψόμετρο από 1700 έως 1900 μέτρα . Μια τέτοια μέρα μαγική δεν μπορεί να μη χαζεύεις τα νερά, την ανθισμένη φύση, την άγρια ομορφιά των χιονισμένων κορυφών. Μέρα ατέλειωτη, θαρρείς θα διαρκέσει ολόκληρη ζωή. Και αν κάποιοι παρασύρθηκαν από τον Μπεράτη και το «Πλατύ ποτάμι» του και θέλησαν να βιώσουν το πνεύμα του βιβλίου που μέρος της δράσης του εδώ λαμβάνει χώρα, είμαστε και εμείς μαζί τους.

Όταν όμως ο ήλιος γέρνει στον ορίζοντα και βρισκόμαστε ακόμα μακριά από τον προορισμό μας, αρχίζει η ανησυχία. Μέσα στο δάσος το πυκνό, τα πόδια μπερδεύονται στις ρίζες των δέντρων και μαύρες σκέψεις γεμίζουν το μυαλό. Και μέσα στο πυκνό σκοτάδι και στο βόηθα Παναγιά μου, η καμπάνα του χωριού απαντά στις επικλήσεις και αυτόματα τα σκοτάδια γίνονται βελούδινα. Εδώ τελείωσε μια επική πορεία 11 ωρών που από τότε σημαδεύει τη μνήμη όσων συμμετείχαν και κουβέντα την κουβέντα έγινε θρύλος. Αποφασίζοντας την επανάληψή της μετά από τόσα χρόνια και πάλι την Κυριακή των Βαΐων, θέλαμε να ξαναζήσουμε στιγμές της πορείας αυτής, αν και γνωρίζαμε ότι πολλά σημεία της θα απομυθοποιούνταν.

Είναι και πάλι μια Άνοιξη φουριόζα, αλλά με πιο έντονα τα σημάδια του χειμώνα. Πολύ το χιόνι, μέτρα ολόκληρα κατά τόπους, λιγότερα λουλούδια, έλειπε και η κυρά Δέσποινα, έλλειπαν και άλλοι εδώ που τα λέμε από την παλιά παρέα. Τούτη η ομάδα είναι πιο συμπαγής, περνά με σιγουριά από τις χιονούρες, καταπίνει τα χιλιόμετρα. Τώρα όλα μοιάζουν πιο εύκολα, πιο σίγουρα κι ας είναι δυσκολότερες οι συνθήκες. Κι όμως, αποζητώ την τοτινή αβεβαιότητα, το τσίμπημα της ανησυχίας. Περνάμε το χιονοδρομικό του Ανήλιου με τις πηγές του Πηνειού, γοργά διαβαίνουμε τα δύσκολα περάσματα του Δοκιμιού. Τα παλιά πατήματά μας σβήστηκαν μα στον αέρα υπάρχει ακόμα το λαχάνιασμά μας μαζί με αυτό των ηρώων του Μπεράτη.

Βαδίζουμε κάτω από το Χιόλι έχοντας στόχο τη Μοράβα. Μπαίνοντας στο δάσος, μέτρα ολόκληρα σωρεύεται το χιόνι. Ευτυχώς που είναι παγωμένο και περπατάμε στον «αφρό».

Απομεσήμερο πλέον φτάνουμε στο μονοπάτι της Καστανιάς με τον ήλιο να φωτίζει παραμυθένια τα τρυφερά πράσινα φύλλα της οξιάς. Το δάσος αντηχεί από το βουητό των ρεμάτων και τη χαρά των πουλιών. Εδώ ένας δρυοκολάπτης πιο κει ένας κούκος. Παράδεισος!

Όταν φτάνουμε πάνω από την Καστανιά, τα σπίτια λούζονται στο φως. Κι όμως, θα ήθελα και είναι πυκνό σκοτάδι και μόνο ο ήχος της καμπάνας να δηλώνει ότι φτάσαμε.

__________________ Άρθρα στην ίδια Περιοχή __________________

Στην Μοράβα για την 2η κοινή Θεσσαλική πορεία. Δεύτερη κοινή Θεσσαλική πορεία Κατάφυτη Μοράβα Από το Ανήλιο στο Δοκίμι Στις δασωμένες πλαγιές του Δοκιμιού Στα δάση του Ασπροποτάμου Ανοιξιάτικη πορεία στο δάσος της Καστανιάς Μοράβα Στην γειτονιά της Ρόνας Ανάβαση στο Δοκίμι Από το Στεφάνι στην Μοράβα Στην κατάλευκη Μοράβα Στο χιόλι, μια μέρα παγωμένη Στο δάσος της Καστανιάς Ασπροποτάμου Στην παλιά Γκουσδοβάσδα Στεφάνι – Μπουρλόκο – Κουκουφλί Μοράβα 1845μ. Στα δάση της Καστανιάς – Τραμπάλα Αμάραντος (Βεντίστα) Ανθούσα (Λεπενότσα ή Λίπιντζα) Καλλιρρόη (Βελίτσιανη) Καστανιά (Κουστιάνα) Κατάφυτο (Κοτόρι) Στεφάνι (Σκληνιάσα)