Άλλη μια εκδρομή στα Άγραφα. Σ’ αυτόν τον απέραντο ορεινό κόσμο με τις εκπληκτικές εναλλαγές τοπίων. Τούτη τη φορά επισκεφτήκαμε το τέλος των ανατολικών Αγράφων, εκεί που τα βουνά σβήνουν γλυκά στον κάμπο της Καρδίτσας.
Ακολουθώντας την καινούργια ασφάλτινη διαδρομή Ραχούλα – Αμάραντος, λίγο πριν από τη Νεράιδα αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας. Από εδώ ξεκινά η πορεία μας, σε δασικό δρόμο στην αρχή, που ανηφορίζει μέσα σε δάσος με μεγάλη ποικιλία βλάστησης. Κυριαρχεί η βελανιδιά και η ελάτη ενώ συναντάμε κέδρους, σφενδάμια και πλήθος θάμνων. Στο τέλος του δρόμου ακολουθούμε μονοπάτι που ανηφορίζει μέσα στο πυκνό δάσος οδηγώντας μας στην κορυφογραμμή. Σταματώντας για μερικές ανάσες, ανιχνεύουμε τις δεκάδες κορυφές του όγκου των Αγράφων. Τις δίδυμες καμπούρες του Ίταμου που κρύβουν τη θέα της λίμνης του Μέγδοβα. Τον απότομο όγκο της Σβώνης, στους πρόποδες της οποίας γλεντούσαμε μόλις πριν από δυόμισυ μήνες. Τον Παπαδημήτρη κρυμμένο στο σύννεφα, όπως ακριβώς και πέρυσι τέτοιον καιρό που πατούσαμε την κορυφή του. Το Βουτσικάκι, την Τέμπλα, την Πλάκα, το Μπορλέρο, τους Πέντε Πύργους, και στο βάθος, στην αντάρα, να μαντέψουμε μπορούμε τη Λιάκουρα, τη Φτέρη, το Βελούχι.
Περπατώντας πότε μέσα σε δάσος πυκνό, και πότε βγαίνοντας σε ξέφωτα, ακολουθούμε το ευδιάκριτο μονοπάτι που άνοιξαν τα κοπάδια των προβάτων. Τα κυκλάμινα, οι κρόκοι και τα γαρυφαλάκια αναζητούν τις ακτίνες του ήλιου. Κάτω από τις βελανιδιές τα αγριογούρουνα άφησαν τα ίχνη της παρουσίας τους αναζητώντας τροφή.
Ένα μικρό ξύλινο πυροφυλάκιο σημαδεύει την κορυφή Καπροβούνι. Στην απόλυτη σιωπή της φθινοπωρινής μέρας, θαρρείς πως όλα είναι αιώνια. Τα κίτρινα λουλούδια των αμάραντων. Το κυανό χαμόγελο της λίμνης. Τα χωριά Λαμπερό και Καταφύγιο στις παρυφές της. Οι χωματόδρομοι που ελίσσονται μέσα στη βλάστηση των φαραγγιών. Τα έργα της φύσης και του ανθρώπου. Σαν να πέτρωσαν σε μια στιγμή που διαρκεί αιώνια. Μακριά από τη βουή της πόλης και τα σαλπίσματα του πολέμου που επελαύνει.
