Το Άσκιο ή Σινιάτσικο, από το όνομα της ψηλότερης κορυφής του, δεν αποτελεί συχνό προορισμό λόγω κυρίως της μεγάλης απόστασης από τον τόπο μας. Δυόμισι ώρες διαδρομής ως την Βλάστη – σημείο εκκίνησης, δεν είναι καθόλου λίγες αφού αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της Εγνατίας, ο υπόλοιπος δρόμος εξακολουθεί να είναι στενός και δύσκολος.
Η Βλάστη είναι ορεινό χωριό του νομού Κοζάνης χτισμένο σε υψόμετρο 1200 μέτρων. Υπήρξε ένα από τα σημαντικά προπύργια του Ελληνισμού κι ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια της Δυτικής Μακεδονίας. Η ανάπτυξη της ξεκινά τον 15ο αιώνα, όταν μετά την εγκατάσταση Tούρκων Kονιάρων στην κοιλάδα των Kαϊλαρίων (Πτολεμαΐδας) οι χριστιανικοί πληθυσμοί που ζούσαν εκεί αναγκάστηκαν να μετοικήσουν στα ορεινά τμήματα της περιοχής, καθώς αυτά ήταν πιο απρόσιτα στους κατακτητές. Σπουδαία ήταν η συμμετοχή των Βλαστιωτών στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571 εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σημείο-σταθμό στην ανάπτυξη της Βλάστης αποτελούν τα τέλη του 18ου αιώνα. Μετά τα Ορλωφικά (1770 μ.Χ.) και τη λεηλασία της Μοσχόπολης, η οποία μέχρι τότε αποτελούσε ανθηρό κέντρο της περιοχής, ένας μεγάλος αριθμός Βορειοηπειρωτών Βλάχων προσφύγων συγκεντρώνεται εδώ.
Λόγω της μορφολογίας του εδάφους (ορεινά εδάφη και πλούσιων λιβάδια), οι κάτοικοι της Βλάστης ασχολήθηκαν κυρίως με την κτηνοτροφία. Παράλληλα, ανέπτυξαν και επαγγέλματα σχετικά με την κτηνοτροφία, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της τυροκομίας, της υφαντουργίας και του εμπορίου. Έτσι, μέχρι το 19ο αιώνα η Βλάστη έχει μετατραπεί σε μία σημαντική κωμόπολη με πληθυσμό πάνω από έξι χιλιάδες κατοίκους.
Η ακμή της Βλάστης διαρκεί μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Οι σημαντικές εξελίξεις της εποχής (Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί Πόλεμοι και Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία του χωριού. Η σταδιακή μείωση του πληθυσμού ολοκληρώνεται στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς το χωριό καίγεται από τους Γερμανούς κατακτητές. Στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, η Βλάστη εγκαταλείπεται πλήρως από τους κατοίκους της. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, περίπου οκτακόσιοι κάτοικοι επέστρεψαν στο χωριό. Στη συνέχεια όμως, ακολουθώντας το ρεύμα αστυφιλίας των επόμενων δεκαετιών, οι περισσότεροι κάτοικοι αναζήτησαν καλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης και διαβίωσης στα αστικά κέντρα. Έτσι, στις μέρες μας οι μόνιμοι κάτοικοι της Βλάστης δεν ξεπερνούν, κατά τη διάρκεια του χειμώνα, τους εκατό για να επιστρέψουν μαζικά τον Αύγουστο.
Αφήνουμε πίσω το χωριό ακολουθώντας τον δρόμο για την Πτολεμαΐδα και στρίβουμε δεξιά στον πρώτο χωματόδρομο που οδηγεί στο καταφύγιο του ΧΟΣ Πτολεμαΐδας (υψ. 1480 μ.). Καταπράσινα αυτή την εποχή τα υποαλπικά λιβάδια, διάσπαρτα με κίτρινα αγριολούλουδα και τις χαρακτηριστικές βιολέτες – ενδημικές του βουνού. Πρόκειται για την viola vurinensis, ένα από τα σπανιότερα αγριολούλουδα της χώρας μας, που φυτρώνει μόνο εδώ και στον διπλανό Μπούρινο. Σε δυο διαφορετικά χρώματα, μωβ και κίτρινο, ξεχωρίζει από την μακεδονική βιόλα (viola macedonica) από τα χαρακτηριστικά μεγαλύτερα άνθη της. Επιπλέον, μια μεγάλη ποικιλία από αγριολούλουδα σκεπάζει τις πλαγιές του βουνού που όχι άδικα, έχει χαρακτηριστεί σαν βοτανικός παράδεισος και περιλαμβάνεται στο δίκτυο Natura 2000.
Κινούμαστε νοτιότερα αφήνοντας πίσω τα λιβάδια για να βαδίσουμε στην πέτρινη ράχη του βουνού. Αρκετά ανηφορική πορεία που σε συνδυασμό με την ζέστη της μέρας μας αναγκάζει να κάνουμε σύντομες στάσεις. Ευκαιρία να απολαύσουμε την θέα, αναγνωρίζοντας τα γειτονικά βουνά. Κάτω από την ράχη Σουβλία (υψ. 1880 μ.) στρίβουμε δυτικά πατώντας τα τελευταία χιόνια για να βγούμε στην κορυφογραμμή. Από εδώ, προχωρώντας πλέον στην ράχη φτάνουμε στην κορυφή σε συνολικό χρόνο 2.15’.
Μάταια αναζητούμε στο βιβλίο κορυφής τα ίχνη από το προ εξαετίας πέρασμά μας. Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των ορειβατών που φτάνουν ως εδώ, που ο σύλλογος της Πτολεμαΐδας αναγκάζεται συχνά να τοποθετεί καινούργιο.
Προχωρημένο μεσημέρι πια επιστρέφουμε στην Βλάστη για να ξεκουραστούμε σε καφενείο του πανέμορφου χωριού.
ο
