Ο βροχερός καιρός συνήθως δεν λειτουργεί αποτρεπτικά στο σύλλογό μας. Απλά, αντί για ανάβαση σε μια κορφή διαλέγουμε κάποια πεζοπορία. Ξέρετε, αυτές οι απρογραμμάτιστες διαδρομές συνήθως κρύβουν ευχάριστες εκπλήξεις, χρωματίζονται από τη χαρά του απρόσμενου ή του μοναδικού. Επιπλέον είναι ένα δώρο για τον φωτογράφο –και είναι πολλοί ανάμεσά μας που έχουν αυτό το μεράκι. Οι ιδιαίτερες καιρικές συνθήκες μετατρέπουν θέματα συνηθισμένα σε απρόοπτα ενσταντανέ.

Και ενώ λοιπόν το πρόγραμμα της Κυριακής έλεγε δάσος Περτουλίου, επιλέξαμε τον Ίταμο και τελικά καταλήξαμε στην Πορτή. Ξεκινώντας από τον οικισμό Άγιος Δημήτριος του Ροποτού ακολουθήσαμε το δρόμο προς Βατσουνιά. Άσφαλτος στην αρχή, με πολλά προβλήματα σταθερότητας όπως δείχνουν οι πρόσφατες κατολισθήσεις των χωμάτινων πρανών, δίνει τη θέση του σε λασπωμένο χωματόδρομο. Στο υψηλότερο σημείο του συναντάμε το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου και παρακάμπτουμε το δρόμο από αριστερά ακολουθώντας φαρδύ μονοπάτι ανάμεσα σε βελανιδιές.

Σύντομα μπαίνουμε σε δάσος πυκνό και ομιχλώδες. Όλα εδώ θυμίζουν παραμύθι, σαν εκείνα των παιδικών μας χρόνων. Τα μαύρα γυμνά κλαδιά των δέντρων, τα χαλκόχρωμα φύλλα στη γη, η υγρασία που ποτίζει την ατμόσφαιρα. Στην απόλυτη σιγή μόνο τα βήματά μας πάνω στα φύλλα. Ένα επιφώνημα έκπληξης στη θέα παράξενου μανιταριού. Γαντζωμένο στον κορμό βελανιδιάς μοιάζει με κομμάτι προβιάς αρνιού. Δίκαια ονομάζεται Αρνάκι ή Χτενάκι το σπάνιο αυτό είδος με την επιστημονική ονομασία Hericium erinaceus. Φαγώσιμο όταν είναι τρυφερό μα είναι κρίμα να χαλάσουμε ένα τέτοιο φωτογραφικό θέμα. Βγαίνοντας από το δάσος ένα καταπράσινο μουσκεμένο λιβάδι δηλώνει την ύπαρξη μαντριού κάπου εδώ γύρω και πράγματι σε λίγο περπατάμε σε χωματόδρομο που περνά από μπροστά του.

Τα σύννεφα σκεπάζουν το βουνό, αποτρέποντας τις σκέψεις για την κορυφή. Ενστικτωδώς ακολουθούμε το δρόμο με νότια κατεύθυνση. Λογικά πρέπει να οδηγεί στην Πορτή, από την άλλη πλευρά του Ίταμου. Δεν χάνουμε τίποτε να τον ακολουθήσουμε. Η ζεστασιά ενός καφενείου και η προσμονή του καφέ κεντρίζει το ενδιαφέρον μας.

Κατηφορική τώρα η πορεία μας μέσα σε δέντρα φυλλοβόλα που έχασαν πια τη φορεσιά τους ελευθερώνοντας έτσι το βλέμμα μας προς τα βουνά των Αγράφων ή μάλλον τις υπώρειές τους και τα χωριά που είναι χτισμένα πάνω τους. Ξεχωρίζουμε τη Βατσουνιά και πιο ψηλά, κάτω ακριβώς από το σύννεφο που σκεπάζει τον Τύμπανο, τη Δρακότρυπα. Η βαριά ατμόσφαιρα τονίζει το πράσινο των λιβαδιών και των μικρών κλήρων. Νερά τρέχουν από παντού, οι λάσπες γίνονται ένα με τα άρβυλά μας.

Μετά από δίωρη πορεία μπαίνουμε πλέον στο χωριό, μαζί με τις πρώτες ακτίνες ενός  ήλιου θαμπού που προσπαθεί να δηλώσει την παρουσία του. Το καφενείο είναι εκεί, ζεστό και φιλόξενο. Λίγη ξεκούραση και επιστροφή, από το δρόμο της Βατσουνιάς αυτή τη φορά, έτσι για τη χαρά του απρόοπτου…

__________________ Άρθρα στην ίδια Περιοχή __________________

Ίταμος, ένα βουνό γεμάτο Κάστρα. Ιθώμη – Άγιος Ακάκιος Κοπή της Βασιλόπιτας με χιόνια στον Ελληνόπυργο Από Λογγιές προς Πορτή Ίταμος, ο μικρός αδελφός του Κόζιακα Στον Μέγδοβα μια μέρα μυθική Με τρένο στα χιόνια! – Φανάρι Χειμώνας, στις πλαγιές του Ιτάμου Από τον Πύργο Ιθώμης στον Αγ. Ακάκιο Από το Ροπωτό στην Πορτή Στο Ελληνόκαστρο Στον Ίταμο από την Πορτή Από τον Πύργο Ιθώμης στα Κανάλια Από τον Πύργο Ιθώμης στον Ελληνόπυργο