Το φαράγγι της Παλαιοκαρυάς, τελευταία έγινε πολύ γνωστό λόγω του πέτρινου γεφυριού και του καταρράκτη που σχηματίζεται μπροστά από το μικρό φράγμα. Άνοιξε και μια ταβέρνα κάπου εκεί κοντά, κόσμος πάει και έρχεται.
Αν ψάξουμε καλύτερα, αν ρωτήσουμε και κάποιους από τους παπούδες που έμειναν στους τρεις οικισμούς που αποτελούν το χωριό (Άνω, Μέση και Κάτω Παλαιοκαρυά) θα μάθουμε ότι η περιοχή ήταν παλαιότερα πολύ σημαντικό πέρασμα των κατοίκων των ορεινών χωριών προς τον κάμπο. Αυτό δηλώνουν τα μονοπάτια που ζώνουν τα γύρω βουνά. Και τι βουνά! Απόκρημνα, όλο σάρες και γκρέμουρα. Αν σταθείτε πάνω από το φράγμα και παρατηρήσετε την απέναντι πλαγιά, θα δείτε χαραγμένο πάνω στην πέτρα ένα στενό μονοπάτι που κινείται παράλληλα με τη ροή του ποταμού. Σαν και αυτό, έχουμε ανακαλύψει αρκετά στην περιοχή και περπατήσαμε στα κομμάτια τους που ακόμα διατηρούνται.
Στην τελευταία μας εξόρμηση, είχαμε τη χαρά να βαδίσουμε σε μια παλιά στράτα που ένωνε την Άνω Παλαιοκαρυά με την Γκρόπα και τα χωριά βόρεια από αυτήν. Φαρδύ και πετρόκτιστο προπολεμικά, περνούσε κόσμος και κοσμάκης, κοπάδια και μουλάρια φορτωμένα. Απέφευγαν έτσι τα νερά του ρέματος που κάποιες φορές γινόταν αδιάβατο. Αποτέλεσε σημαντικό πέρασμα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου.
Ξεκινώντας από την εκκλησία συνεχίζουμε ανηφορικά στον τσιμεντόδρομο και στην πρώτη αριστερή στροφή ένας χωματόδρομος μας φέρνει μπροστά σε σπίτι με κόκκινη σκεπή από λαμαρίνα. Δεξιά μια υδατοδεξαμενή και πάνω από αυτή ξεκινά το μονοπάτι μας. Ανηφορίζει αρχικά μέσα σε πεύκα και πουρνάρια για να βγει στη συνέχεια σε ξέφωτο. Αριστερά μας το φαράγγι και απέναντι οι εντελώς κάθετες κορυφές με το χαρακτηριστικό όνομα Σούβλες, πιο πίσω και αριστερά ο Αχλαδιάς και αριστερότερα η Καραβούλα. Ένας φυσικός εξώστης μετεωρίζεται πάνω από τη ροή του ρέματος.
Στενό και απόκρημνο πλέον το μονοπάτι, μια πολύ λεπτή γραμμή, ίσα που χωρά ένα άτομο. Πάνω από τα κεφάλια μας ο τρομερός βράχος της Γκρόπας. Από το σώμα του αποκόπηκαν βράχια και λιθάρια που διακόπτουν τη συνέχεια του μονοπατιού και δυσκολεύουν το πέρασμά μας που αρχίζει πλέον να γίνεται επικίνδυνο. Δέος είναι μια λέξη που αποδίδει ένα μέρος των συναισθημάτων που μας κατακλύζουν όταν κοιτάζουμε χαμηλά, προς τον πάτο του φαραγγιού.
Ανάμεσα στα βράχια και στις πέτρες, όπου μπορεί να βρεθεί λίγο χώμα, θάμνοι και αγριολούλουδα φυτρώνουν. Το χείλος του γκρεμού στολίζεται με χρώματα ποικίλα. Η ομορφιά κόντρα στην αγριάδα. Κάπου εδώ το μονοπάτι κόβεται οριστικά και η προσπάθειά μας να φτάσουμε στα λιβάδια που βρίσκονται λίγο ψηλότερα τερματίζεται. Έτσι επιχειρούμε να κατεβούμε στον πάτο του φαραγγιού και ακολουθώντας τη ροή του ρέματος να επιστρέψουμε στην αφετηρία μας. Δύσκολη προσπάθεια καθώς η πλαγιά είναι απότομη.
Τα νερά του ρέματος είναι λασπωμένα και ορμητικά. Αυτό δεν εμποδίζει ένα ζευγάρι νεροκότσυφες (Cinclus cinclus) να πιάσουν την κουβέντα πάνω σε ένα μεγάλο λιθάρι. Αυτό το αξιοθαύμαστο πουλί έχει την ικανότητα να βουτά στο νερό ή και να κολυμπά αναζητώντας την τροφή του σε ορεινά ρέματα. Δυστυχώς είναι ένα από τα πολλά είδη της ορνιθοπανίδας που απειλούνται με εξαφάνιση.
Δρασκελώντας το ρέμα σε αρκετά σημεία του, φτάνουμε στο σημείο που αυτό συναντά το δρόμο. Ένα μικρό ξύλινο γεφύρι μας περνά απέναντι σημαδεύοντας το τέλος μιας ιδιαίτερης πορείας.
