Η Παλαιοπαναγιά είναι το πιο μικρό και απομακρυσμένο από τα μοναστήρια των Μετεώρων. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν μοναστήρι αλλά ένα ασκηταρειό καλά κρυμμένο σε μια τρύπα ενός μεγάλου βράχου. Σκαλοπάτια λαξευμένα στην πέτρα οδηγούν στο μικρό εκκλησάκι. Σκαλοπάτια που γλιστρούν επικίνδυνα όταν βρέχονται γι αυτό υπάρχει και μια σιδερένια κουπαστή. Σίγουρα πρέπει να πιάνεται κανείς γερά από αυτήν ιδίως στο κατέβασμα. Όταν βρέχει ή όταν λιώνουν τα χιόνια στην κορφή του βράχου, μικροί καταρράκτες καταλήγουν ακριβώς πάνω στα σκαλιά.

Υπάρχουν δυο χωμάτινοι δρόμοι που οδηγούν μέχρι εδώ. Ο πρώτος ξεκινά από τη Βλαχάβα και φτάνει στο μοναστήρι μετά από επτά χιλιόμετρα, ή μιάμισης ώρας ελαφρά κατηφορικής πορείας. Ο δεύτερος έχει ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση αφού ξεκινά κάτω από το Ψήλωμα και ανηφορίζει μέχρι το μοναστήρι, δρόμος που κάναμε πέρυσι τέτοια περίπου εποχή.

Έτσι, και για να ολοκληρώσουμε τη γνωριμία μας με την περιοχή επιλέξαμε φέτος τον πρώτο δρόμο. Χιόνι αρκετό στην αρχή τουλάχιστον της διαδρομής, χιόνι φρέσκο στο λασπωμένο δρόμο. Ένας ήλιος που όλο πάλευε να βγει, οι λευκές απογυμνωμένες βελανιδιές και η κοκκινωπή λάσπη.  Οι χθαμαλοί των Μετεώρων λόφοι που κάτω από την πράσινη βελούδινη των βρύων επιφάνεια κρύβουν το πέτρινο κορμί τους. Νερά πολλά, φλέβες υδάτινες που ρέουν από παντού, σαν μέλισσες βουίζουν θυμωμένες. Στο διάβα τους τρώνε το σώμα του βουνού χαράζοντας πάνω του φαράγγια. Καταρράκτες και νεροσυρμές, βάθρες γεμάτες με νερό που αφρίζει στην προσπάθεια του να βρει διέξοδο. Είναι το κύκνειο άσμα του χειμώνα λίγο πριν μπει φουριόζα η άνοιξη.

Βρισκόμαστε ξανά στο γνωστό μας λιβαδάκι που οριοθετείται από τρία βράχια απότομα και τη ροή του ποταμού. Ταύροι και αγελάδες βόσκουν νωχελικά στο τρυφερό χορτάρι με συντροφιά τους μικρά κουτάβια που δήθεν γαυγίζουν απειλητικά. Στην κόχη του βράχου βρίσκουμε καταφύγιο προσωρινό. Στάση για ξεκούραση, φαγητό και ανάκτηση δυνάμεων.

Για την επιστροφή μας διαλέγουμε μια άγνωστη εντελώς πορεία με κατεύθυνση τη Βλαχάβα. Υπαίτιο το διαδίκτυο και το Google Earth που τελευταία μας δίνει πολλές ιδέες για νέες διαδρομές. Αβρόχοις ποσίν (ή σχεδόν) περνάμε τα νερά του ρέματος που τώρα είναι ποταμός κανονικός και οδεύουμε από την αντίθετη πλευρά του φαραγγιού. Για μονοπάτι ούτε λόγος αφού το χιόνι και η λάσπη κρύβουν επιμελώς τα ίχνη του. Η υπέροχη θέα μας κάνει να ξεπερνάμε στιγμιαίους δισταγμούς. Έχουμε την τύχη να χαιρόμαστε καλά κρυμμένα μυστικά, πλευρές αθέατες του φαραγγιού τις υπόλοιπες εποχές του έτους, τότε που η βλάστηση σκεπάζει σαν κουρτίνα την πορεία των νερών.

Ψηλότερα το χιόνι κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του μουσκεύοντας τα ήδη βρεγμένα άρβυλά μας. Φτάνοντας στη Βλαχάβα να και οι πρώτες νιφάδες που στροβιλίζονται γύρω μας. Να είναι άραγε οι τελευταίες για φέτος;

__________________ Άρθρα στην ίδια Περιοχή __________________

Μεγάλη πορεία στις πλαγιές των αντιχασίων 4η Πανθεσσαλική πορεία στον Λογγά Ανάβαση στη Μαμαλή (1407 μέτρα) Στα Δάση του Λογγά Στην κορυφή των Αντιχασίων Μαμαλή 1407μ. Στην Παλαιοπαναγιά από την Βλαχάβα Αντιχάσια: Λίμνη Λογγά – Μαυρέλι Στα Αντιχάσια Μανιτάρια στο δάσος του Λογγά Στο δάσος του Λογγά Αναζητώντας τον κρεμαστό καταρράκτη στα Αντιχάσια