Μια δυνατότητα καλής προπόνησης ενόψει της χειμερινής περιόδου προσέφερε η προηγούμενη Κυριακή. Το χιόνι που ξεκίνησε να πέφτει από το πρωί του Σαββάτου στα ορεινά του νομού μας σκέπασε τις πλαγιές του Κόζιακα δίνοντάς μας μια εναλλακτική λύση μετά την αναβολή της προγραμματισμένης ανάβασης στον Όλυμπο.
Ξεκινώντας από τα λιβάδια του Περτουλίου, μάταια αναζητήσαμε το γεφυράκι για να περάσουμε το ρέμα, αφού κανείς δεν θεώρησε σκόπιμο να ξαναφτιάξει αυτό που έπεσε. Ρίχνοντας κούτσουρα στο νερό και βρέχοντας τα ρούχα μας περάσαμε απέναντι. Το ύψος του χιονιού, αρκετό για να δυσκολεύει τις κινήσεις μας, κατά τόπους έφτανε και το μισό μέτρο. Και τα νερά των ρυακιών που κυλούσαν ορμητικά περιόριζαν τις επιλογές μας.
Φτάνοντας κάτω από τον έλατο όπου μέχρι πρόσφατα τελείωνε ο δασικός δρόμος, άλλη δυσάρεστη έκπληξη. Ο δρόμος ανοίχτηκε ακόμα πιο πάνω και τα βράχια από την εκσκαφή έκλεισαν το μονοπάτι εμποδίζοντας την πορεία μας. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ατελή σήμανση του μονοπατιού που γίνεται σχεδόν αόρατο με το χιόνι, αντιλαμβάνεται κανείς την απογοήτευση του ορειβάτη, ιδίως αυτού που δεν ξανανέβηκε στο βουνό, ώστε να γνωρίζει τη διαδρομή. Για να μη μιλήσουμε για την εγκατάλειψη του καταφυγίου που μόνο καταφύγιο δεν προσφέρει, ιδίως στις δύσκολες συνθήκες του χειμώνα.
Γιατί άραγε αυτή η αδιαφορία για ένα βουνό που κατά κόρον διαφημίζεται και προσελκύει ορειβάτες από όλη τη χώρα; Μήπως απλώς αρκούμαστε στους τουρίστες υψηλού εισοδήματος που περνούν το Σαββατοκύριακό τους στα πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής;