Η βασίλισσα των Αγράφων αναπαύεται στην γαλήνια κόχη που σχηματίζουν οι απολήξεις των βουνών, έτσι όπως μαλακά καταλήγουν στον Θεσσαλικό κάμπο. Βρισκόμαστε στη θέση «Αράπης» πάνω από τη Ρεντίνα. Τα σπίτια του ιστορικότερου Αγραφιώτικου χωριού απλώνονται μέχρι την κοίτη του ρέματος λουσμένα στο γλυκό φως του φθινοπώρου. Η Ρεντίνα, χτισμένη σε υψόμετρο 900 μέτρων, βρίσκεται στα όρια των νομών Καρδίτσας, Φθιώτιδας και Ευρυτανίας απέχοντας 55 χιλιόμετρα από την Καρδίτσα και 54 από το Καρπενήσι. Ο μόνιμος πληθυσμός της είναι 250 κάτοικοι αλλά κατά τους θερινούς μήνες ο αριθμός τους αυξάνεται κατά πολύ.
Χαρακτηρισμένη ως διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός, έχει περισσότερα από 600 σπίτια και πλούσια ιστορική παράδοση. Ο μεγάλος αριθμός των σπιτιών και οι μεγαλοπρεπείς πέτρινοι πύργοι με πολυτελή εσωτερική διακόσμηση και φρουριακή δομή που σώζονται, αποτελούν αδιάψευστα στοιχεία της οικονομικής ευημερίας που γνώρισε στο πρόσφατο παρελθόν. Το πλούσιο ιστορικό της μαρτυρούν ερείπια τειχών προϊστορικής εποχής και τάφοι 4ου και 3ου αιώνα π.Χ.
Εδώ πιθανολογείται ότι βρίσκονταν η “Αγγεία Πολιτεία” στην οποία κατοικούσαν οι Δόλοπες. Μεγάλος αρχαίος τειχισμένος οικισμός βρέθηκε στο λόφο “Παλιόκαστρο” στο δυτικό άκρο της κωμόπολης. Οι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο χώρος κατοικήθηκε στα ελληνιστικά χρόνια και κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Η γεωγραφική θέση της περιοχής, η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας και της μεταξοκαλλιέργειας, σε συνδυασμό με τα προνόμια που παραχωρήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ευρύτερη περιοχή των Αγράφων με τη συνθήκη του Ταμασίου, έδωσαν τη δυνατότητα στη Ρεντίνα να αναπτυχθεί οικονομικά και πολιτιστικά. Τότε χτίστηκε η εκκλησία της Κοίμηση της Θεοτόκου, το παρεκκλήσι του Αγίου Δημητρίου, ο Άγιος Γεώργιος και ο Άγιος Νικόλαος. Την ίδια περίοδο δημιουργήθηκε μεγάλη βιβλιοθήκη και ιδρύθηκε σχολή.
Η Ρεντίνα αντιστάθηκε δυναμικά στους Γερμανούς κατακτητές και πρωτοστάτησε την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης καθώς έλαβε μέρος με δικό της αντάρτικο τμήμα, το τμήμα “Μενελαΐδας”. Φιλοξένησε τη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.) απ’ όπου αποφοίτησαν συνολικά 1300 περίπου έφεδροι αξιωματικοί, μεταξύ αυτών και 11 γυναίκες. Υπήρξε έδρα καπεταναίων και τόπος σύστασης της Α’ πολιτικής οργάνωσης της Εθνικής Αντίστασης το 1942.
Οι ήπιες κλίσεις και οι δασωμένες πλαγιές ηρεμούν το βλέμμα και το αφήνουν ελεύθερο να ταξιδέψει νότια μέχρι το τραπεζοειδές Γρέβενο της Οίτης και το πολυσχιδές ανάγλυφο των Βαρδουσίων. Ένα βήμα μοιάζει από εδώ το Βελούχι, ασπρίζει το κρανίο του από το πρώτο χιόνι της χρονιάς.
Συνεχίζουμε πάνω στη θρυλική παλιά διαδρομή του ράλι «Ακρόπολις» περνώντας από τη θέση «Ταρζάν» και στον πρώτο χωματόδρομο (θέση «Ζαχαράκη») στρίβουμε δεξιά. Σκοπός μας η ανάβαση στη Βουλγάρα, την ψηλότερη κορυφή της περιοχής, μια διαδρομή που ξανακάναμε πριν από οκτώμισι χρόνια. Παρά τη βροχή το οδόστρωμα είναι άνετο ακόμα και για συμβατικά αυτοκίνητα. Μπαίνουμε στο πυκνό δάσος του Φουρνά, ένα από τα πιο εκτεταμένα της χώρας. Στο 6ο χιλιόμετρο του δρόμου σταματάμε ακριβώς στο σημείο όπου καταλήγει το ρέμα που ξεκινά από την κορυφή.
Ανηφορίζουμε δεξιά από τα νερά μέσα στα έλατα, χωρίς μονοπάτι. Πορεία ανηφορική που δυσκολεύει η πυκνή βλάστηση. Αναγκαζόμαστε να αλλάζουμε κατεύθυνση αναζητώντας περάσματα ανάμεσα στους θάμνους και τα αγκάθια, γεγονός που δίνει την ευκαιρία στους μανιταροσυλλέκτες (υπάρχουν πολλοί στο σύλλογο) να γεμίσουν τα καλάθια τους με lactarius και pleurotus. Μια ανθρώπινη αλυσίδα είκοσι ατόμων που στριφογυρίζουν ανάμεσα στα δέντρα προσπαθώντας να κρατήσουν την επαφή γιατί υπάρχει κίνδυνος κάποιοι να χαθούν στο πυκνό δάσος.
Μετά από 45’ φτάνουμε στην κορυφογραμμή όπου τα δέντρα αραιώνουν. Μπροστά και αριστερά μας η κορυφή και πάνω της ασημίζει ακόμα το φεγγάρι. Τα 150 μέτρα της υψομετρικής διαφοράς είναι και τα πιο κουραστικά αφού η κλίση μεγαλώνει. Σε 30’ είμαστε στο ξέφωτο της κορυφής. Παρά το σχετικά μικρό υψόμετρο των 1654 μέτρων, το κεντρικό σημείο της και η έλλειψη άλλων υψηλότερων κορυφών τριγύρω προσφέρει θέα ανεμπόδιστη στο μεγαλύτερο μέρος του ορεινού όγκου της χώρας. Εδώ το 996 μ. Χ. τα στρατεύματα του Βυζαντίου νίκησαν αυτά του τσάρου Σαμουήλ. Όλος ο γύρω τόπος έγινε χώρος ταφής των Βουλγάρων γι αυτό και το όνομα Βουλγάρα ή Βουλγαρομνήματα της κορυφής. Αδυνατούμε να συνδέσουμε το ειδυλλιακό τούτο μέρος με τη φοβερή σφαγή.
Η ματιά μας ελευθερώνεται στον ορίζοντα. Είναι εκπληκτικό το πώς αλλάζει η μορφή των βουνών ανάλογα με το σημείο παρατήρησης, πράγμα που ξεγελά και τον πιο έμπειρο ορειβάτη. Κορφές που περπατήσαμε, βουνά που γνωρίσαμε, ορεινές διαβάσεις που περάσαμε, χωριά και οικισμοί που ταξιδέψαμε. Νοερά επιστρέφουμε στο παρελθόν καθώς το βλέμμα χαϊδεύει ράχες και διάσελα, περνά πάνω από λίμνες και κοιλάδες. Ένα ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο είναι κάθε μας ανάβαση.
