Ξημερώματα μεγάλης Πέμπτης ξεκινήσαμε από τα Τρίκαλα με προορισμό τα Ανατολικά Άγραφα της Ευρυτανίας. Φεύγοντας ανατολικά από την Λίμνη Πλαστήρα αφήνοντας πίσω μας τον νομό Καρδίτσας και περνώντας από το Ανθηρό Αγράφων φτάσαμε στην Σάικα όπου επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Αγ. Τριάδας. Συνεχίσαμε την πορεία μας με το αυτοκίνητο βλέποντας την κοιλάδα της Νιάλας γνωστή για την εκεχειρία των αντιμαχόμενων πλευρών του εμφυλίου διακρίνοντας ξεκάθαρα πλέον την κορυφογραμμή που ενώνει Πουλί και Παπαδημήτρη. Μπαίνοντας σε χωματόδρομο και πριν ξεκινήσουμε την πορεία μας σταματήσαμε να απαθανατίσουμε την ανατολή του ήλιου στην μικρή λιμνούλα εμπρός στην θέα της Σβώνης. Έπειτα συνεχίσαμε τον δρόμο μας παρατηρώντας στο βάθος χαμηλά τον καλοκαιρινόν οικισμό Καμάρια για να σταματήσουμε στον αυχένα κάτω από την Μορφοράχη.
Η πορεία μας ξεκίνησε με απότομη ανάβαση σε ομαλό έδαφος μέχρι να βρεθούμε στην κορυφή της Μορφοράχης όπου βρήκαμε πεσμένες κεραίες και μία σημαία του Ισραήλ! Στην συνέχεια κατεβήκαμε από την άλλη πλευρά της κορυφής για να φτάσουμε σε ένα βοσκότοπο όπου συναντήσαμε πολλές αγελάδες με τα μοσχαράκια τους για να ακολουθήσουμε και πάλι ανηφορική πορεία προκειμένου να πιάσουμε τις κορυφές με την ονομασία Κοκάλια. Ύστερα αφήσαμε την κορυφογραμμή αφού διακρίναμε ένα μονοπάτι το οποίο λέγεται Φιδόσκαλα, μονοπάτι με μεγάλη ιστορία το οποίο πλέον είναι παρατημένο και σαφώς αρκετά επικίνδυνο. Η επικινδυνότητά του το έκανε πέρασμα τόσο στον πόλεμο εναντίον των κατακτητών αλλά και στον εμφύλιο. Παρόλα αυτά βρήκαμε κάλυκες όπλων ακόμη και τώρα! Η απουσία ζώων ή πουλιών αναδεικνύει μία ηρεμία στην περιοχή που σε συγκλονίζει!
Πλέον μπροστά μας είναι ο επόμενος στόχος που λέγεται Προσηλιακό κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε για την ονομασία του βλέποντας το αρκετό χιόνι που έμεινε πάνω στο βουνό ακόμη και τώρα τον Μάη. Στο βουνό αυτό όπως λέγεται έγινε η μάχη του Κατσαντώνη με τον απεσταλμένο του Αλή Πασά Βεληγκέκα. Λίγο κάτω από την κορυφή υπήρχε καταπράσινο λιβάδι με κρόκους στο οποίο καθίσαμε για να ξαποστάσουμε λίγες στιγμές και να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Λίγο μετά στην κορυφή πέρα από το θέαμα των Αγραφιώτικων κορυφών (Λιάκουρα, Σύνορο, Σαλαγιάννη, Ντεληδήμι, Καράβα, Τύμπανος, Βουτσικάκι, Καταραχιάς, Μπορλέρο, Σβώνη, Πουλί, Παπαδημήτρη) που κόβει την ανάσα, εξίσου εντυπωσιακό ήταν το θέαμα του κομματιασμένου υψομετρικού από του κεραυνούς, τον πάγο και τους ανέμους που επικρατούν στην περιοχή τον χειμώνα. Ο ανοιχτός καιρός μας βοήθησε να δούμε αρκετά καθαρά την λίμνη των Κρεμαστών, τα Όρη του Βάλτου και τις κορφές Βελούχι, Καλιακούδα, Χελιδώνα, Παναιτωλικό.
Στην κορυφή του Προσηλιακού φτάσαμε μόλις 12 το μεσημέρι έτσι βάλαμε νέο στόχο την Κόψη αποφασίζοντας να τραβερσάρουμε όλη την βουνοπλαγιά με τις μικρότερες ράχες που βρισκόταν ανάμεσά μας. Μετά από περπάτημα 2 περίπου ωρών και περνώντας από κακοτράχαλα σημεία τα οποία άφησαν τα σημάδια τους στα πόδια μας και από στενό μονοπατάκι δίπλα σε γκρεμό εκατοντάδων μέτρων που δεν διανοείσαι καν να κοιτάξεις χαμηλά, φτάσαμε στην βάση της Κόψης. Από εκεί όλα ήταν πολύ εύκολα αφού περάσαμε από το πανέμορφο δασάκι στους πρόποδες και από σαγηνευτικά καταπράσινα χαλιά με βότανα και λουλούδια, ενώ από δεξιά μας όπως ανεβαίναμε βλέπαμε το Γαβρινόρεμα πριν βρεθούμε στην κορφή της Κόψης.
Ο δρόμος της επιστροφής στον αυχένα κάτω από την Μορφοράχη που αφήσαμε το αυτοκίνητο ήταν μακρύς αλλά με ευχάριστες σκέψεις να περιτριγυρίζουν το μυαλό μας κάνοντας σχέδια για την επόμενη εξόρμηση μας στα Ευρυτανικά Άγραφα.
