Άραγε έχουμε αναρωτηθεί πόσο όμορφη και με σπάνια ποικιλομορφία είναι η πατρίδα μας, όταν σε μια τόσο μικρή σε έκταση χώρα θα συναντήσεις απ’ όλα. Πεδιάδες, παραλίες, νησιά και ιδιαίτερα αυτό που είναι και η αγάπη μας ως σύλλογος – βουνά, λαγκάδια, ρεματιές.
Ειδικότερα πόσο τυχεροί είμαστε που στην περιοχή μας δεσπόζει η οροσειρά της Πίνδου, με όμορφα ορεινά χωριά, συμπεριλαμβανομένης και της Αθαμανίας, πνιγμένης στο πράσινο και τα ποτάμια – ρεματιές – εξ ου και το όνομά της κατά την Τουρκοκρατία (Μουτσιάρα – το μέρος που αναβρύζει νερό).
Αυτό το διαπιστώσαμε στην τελευταία πορεία μας όπου συμμετείχε και ένας νεαρός φίλος από τη Γαλλία που του δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσει όσα δεν είχε δει τόσο καιρό και δεν πίστευε ότι υπάρχουν διαμένοντας στα Τρίκαλα για σπουδές. Η χαρά μας επομένως μεγάλη καθώς μπορέσαμε να κοινωνήσουμε και σ’ αυτόν όσα και εμείς αγαπάμε, όπως γίνεται άλλωστε και με κάθε άλλο νεόφερτο φίλο ή μέλος μας.
Νωρίς νωρίς η εκκίνηση από το χωριό, αφού η πορεία προβλέπονταν μακρά και δύσκολη. Καθώς ο ήλιος αργεί να ξεπροβάλλει ανάμεσα στις κορυφές που κυκλώνουν την Αθαμανία, το κρύο είναι αισθητό. Ούτε η ανηφοριά στο δάσος μας κάνει να βγάλουμε τα πανωφόρια μας, ούτε και το πρώτο φως που λούζει την αντικρινή κορυφή της Κακαρδίτσας. Απέναντί μας το τείχος των κορυφών της Μακριάς Ράχης (Πλουν) που κορυφώνεται στην Παχτουρνιάσκα (Μαμαλί σύμφωνα με τους ντόπιους), στόχο προς εξερεύνηση της σημερινής πορείας. Αφήνουμε μπροστά μας το πρώτο πέτρινο τείχος που γεννά έναν μεγάλο καταρράκτη και συνεχίζουμε έχοντας δεξιά το ρέμα και το δάσος της οξιάς, ήδη χαλκοκίτρινο.
Απότομη, πολύ απότομη πορεία που την δυσκολεύει το παχύ χορτάρι. Στόχος μας το διάσελο, ψηλά στα 1800 μέτρα. Εδώ θα κάνουμε μια μικρή στάση για να πάρουμε ανάσες και να απολαύσουμε την απίθανη θέα προς τις κορυφές της Κακαρδίτσας, την Φούρκα και τον κρυμμένο πίσω της Κρυάκουρα.
Αδύνατη σε πρώτη ματιά η πρόσβαση στην Παχτουρνιάσκα, αλλά θα προσπαθήσουμε. Βαδίζουμε σε στενή και απόκρημνη αποσαθρωμένη ράχη. Αριστερά μας, χίλια μέτρα χαμηλότερα η Αθαμανία και το Γαρδίκι. Δεξιά μας το Παχτούρι. Η κρυστάλλινης διαύγειας ατμόσφαιρα φέρνει κοντά τις στέγες των σπιτιών. Σε συνδυασμό με την άπνοια υπαγορεύει την μακρά παραμονή μας ψηλά, στα δυο σχεδόν χιλιάδες μέτρα. Εδώ ο χρόνος μετριέται με τα διαδοχικά περάσματα των αεροπλάνων που αφήνουν πίσω τους λευκές διασταυρούμενες λωρίδες.
Είναι πλέον μεσημέρι όταν αποφασίζουμε να επιστρέψουμε κατηφορίζοντας ατελείωτα ανάμεσα σε πέτρες και χορτάρια Λυτρωτική η παρουσία του δάσους κοντά στο τέλος της πορείας, λίγο ψηλότερα από το Μουτσιαρίτικο ρέμα. Για αποθεραπεία ακολούθησε εξαιρετικό φαγοπότι – προσφορά του μέλους του συλλόγου Δημήτρη Μπουρνάζου τον οποίο και ευχαριστούμε, στο μαγαζί του Λάκη Γκιάτα, μερακλή επαγγελματία και αποκούμπι των χωριανών και επισκεπτών όλο το χρόνο.
Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Αποστόλη Μπουρνάζο που μας παραχώρησε το φορτηγάκι του με το οποίο φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης.
